Salmo 107 – HLGN & NVI

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 107:1-43

Salmo 107

Pagdayaw sa Kaayo sang Dios

1Pasalamati ang Ginoo, kay maayo siya;

ang iya gugma wala sing katapusan.

2Ihambal ninyo ina, kamo nga iya ginluwas sa kamot sang mga kaaway.

3Kay gintipon niya kamo halin sa mga duta sa sidlangan, nakatundan, aminhan, kag bagatnan.

4May mga tawo nga nagpanglakaton sa kamingawan;

indi nila makita ang alagyan pakadto sa siyudad nga may nagaestar nga mga tawo.107:4 may nagaestar nga mga tawo: ukon, puwede nila estaran.

5Gin-gutom sila kag gin-uhaw, kag daw mapatay na sila.

6Sa ila nga kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginluwas niya sila.

7Gintuytuyan niya sila sa dalan nga deretso sa siyudad nga may nagaestar nga mga tawo.107:7 may nagaestar nga mga tawo: Tan-awa ang footnote sa bersikulo 4.

8Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

9Kay ginapainom niya ang mga ginauhaw kag ginapakaon ang mga ginagutom.

10May mga tawo nga ginpriso nga ginakadenahan

kag nagapungko sila sa madulom gid nga prisohan.

11Napriso sila kay nagpamatok sila sa mga ginsiling sang Labing Mataas nga Dios kag ginbaliwala nila ang iya mga laygay.

12Gani ginpabudlayan niya sila sa ila mabug-at nga mga trabaho.

Nagkalatumba sila pero wala sing may nagbulig sa ila.

13Sa ila kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginluwas niya sila.

14Ginpamugto niya ang ila mga kadena

kag ginpanguha niya sila sa madulom gid nga prisohan.

15Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

16Kay ginapangguba niya ang mga puwertahan nga saway

kag ginapangbali ang mga rehas nga salsalon.

17May mga buang-buang nga nagaantos tungod sang ila mga paglapas kag kalautan.

18Nalainan sila sang tanan nga pagkaon kag dali na lang sila mapatay.

19Sa ila kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginluwas niya sila.

20Nagmando siya sang kaayuhan kag nag-alayo sila.

Ginluwas niya sila sa kamatayon.

21Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

22Dapat maghalad sila bilang pasalamat sa Dios;

kag samtang nagakanta sila sa kalipay isugid nila ang iya mga binuhatan.

23May mga tawo nga nagsakay sa mga barko kag nagpanakayon sa kadagatan, nga amo ang ila palangabuhian.

24Nakita nila ang makatilingala nga mga binuhatan sang Ginoo sa kadagatan.

25Sa iya nga pagmando, naghangin sing mabaskog kag nagdalagko ang mga balod.

26Gani nagpaibabaw ang ila sakayan kag dayon nagpaidalom.

Nadulaan sila sang kaisog sa sina nga katalagman.

27Nagduling-duling sila pareho sa hubog

kag indi na sila makahibalo kon ano ang ila himuon.

28Sa ila kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginbuligan niya sila.

29Ginpauntat niya ang mabaskog nga hangin kag naglinaw ang dagat.

30Nalipay sila sang maglinaw na,

kag gintuytuyan sila sang Dios sa dulungkaan nga ginahandom nila.

31Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

32Dapat nga padunggan nila ang Dios sa ila pagtililipon

kag dayawon man nila siya sa pagtililipon sang ila mga manugdumala.

33Ginahimo sang Ginoo ang mga suba nga desierto,

kag ginahimo niya ang mga tuburan nga mamala nga duta.

34Ginahimo niya ang maayo nga duta nga wala sing pulos,

tungod sang mga kalautan sang mga nagaestar dira.

35Ginahimo niya ang desierto nga mga katubigan,

kag ginahimo niya ang mamala nga mga duta nga mga tuburan.

36Ginapaestar niya ang mga ginagutom sa sina nga lugar

kag nagatukod sila dira sang siyudad nga ila estaran.

37Nagasab-og sila sa mga latagon kag nagatanom sang ubas,

kag bugana ang ila mga patubas.

38Ginapakamaayo sila sang Dios, kag nagadamo gid sila.

Bisan ang ila mga kasapatan wala niya ginatugutan nga magdiutay.

39Kon nagadiutay sila kag nagakahuy-an tungod sang pagpigos, pagsakit, kag pagpaantos sa ila,

40ginapakalain sang Dios ang mga nagapigos sa ila

kag ginapatalang sa desierto nga wala sing mga dalan.

41Pero ginabuligan niya sila nga mga kubos sa ila mga pag-antos,

kag ginapadamo niya ang ila mga pamilya pareho sa mga panong sang kasapatan.

42Nakita ini sang mga matarong kag nagakalipay sila,

pero ang tanan nga malaot wala gid sing may masiling.

43Ang mga maalamon dapat gid magtipig sang sini nga mga butang;

dapat hunahunaon nila ang dako nga gugma sang Ginoo.

Nueva Versión Internacional

Salmo 107:1-43

Libro V

Salmos 107–150

Salmo 107

1¡Den gracias al Señor porque él es bueno;

su gran amor perdura para siempre!

2Que lo digan los redimidos del Señor,

a quienes redimió del poder del adversario,

3a quienes reunió de todos los países,

de oriente y de occidente, del norte y del sur.107:3 del sur. Lit. del mar.

4Vagaban perdidos por parajes desiertos,

sin dar con el camino a una ciudad habitable.

5Hambrientos y sedientos,

la vida se les iba consumiendo.

6En su angustia clamaron al Señor

y él los libró de sus aflicciones.

7Los llevó por el camino recto

hasta llegar a una ciudad habitable.

8¡Que den gracias al Señor por su gran amor,

por sus maravillas en favor de los hombres!

9Él apaga la sed del sediento

y sacia con lo mejor al hambriento.

10Afligidos y encadenados,

habitaban en las más densas tinieblas,

11por haberse rebelado contra las palabras de Dios,

por menospreciar los designios del Altísimo.

12Los sometió107:12 Los sometió. Lit. Sometió sus corazones. a trabajos forzados;

tropezaban y no había quien los ayudara.

13En su angustia clamaron al Señor

y él los salvó de sus aflicciones.

14Los sacó de las más densas tinieblas

y rompió en pedazos sus cadenas.

15¡Que den gracias al Señor por su gran amor,

por sus maravillas en favor de los hombres!

16Haré pedazos las puertas de bronce

y cortaré los cerrojos de hierro.

17Se volvieron necios por sus rebeldías

y fueron afligidos por sus iniquidades.

18Todo alimento les causaba asco

y llegaron a las mismas puertas de la muerte.

19En su angustia clamaron al Señor

y él los salvó de sus aflicciones.

20Envió su palabra para sanarlos

y así los libró de la fosa.

21¡Que den gracias al Señor por su gran amor,

por sus maravillas en favor de los hombres!

22¡Que ofrezcan sacrificios de gratitud

y jubilosos proclamen sus obras!

23Se hicieron a la mar en sus barcos;

para comerciar surcaron las muchas aguas.

24Allí, en las aguas profundas,

vieron las obras del Señor y sus maravillas.

25Habló Dios y se levantó un viento tormentoso

que encrespó las olas

26que subían a los cielos y bajaban al abismo.

Ante el peligro, ellos perdieron el coraje.

27Como ebrios tropezaban, se tambaleaban;

de nada les sirvió toda su pericia.

28En su angustia clamaron al Señor

y él los sacó de sus aflicciones.

29Cambió la tempestad en suave brisa:

se sosegaron las olas del mar.

30Ante esa calma se alegraron

y Dios los llevó al puerto anhelado.

31¡Que den gracias al Señor por su gran amor,

por sus maravillas en favor de los hombres!

32¡Que lo exalten en la asamblea del pueblo!

¡Que lo alaben en el consejo de los líderes!

33Dios convirtió los ríos en desiertos,

los manantiales en tierra seca,

34los fértiles terrenos en tierra salitrosa,

por la maldad de sus habitantes.

35Convirtió el desierto en estanques de agua,

la tierra seca en manantiales;

36hizo establecer allí a los hambrientos,

y ellos fundaron una ciudad habitable.

37Sembraron campos, plantaron viñedos,

obtuvieron abundantes cosechas.

38Dios los bendijo y se hicieron muy numerosos

y no dejó que menguaran sus rebaños.

39Pero si merman y son humillados,

es por la opresión, la maldad y la aflicción.

40Dios cubre de desprecio a los nobles

y los hace vagar por desiertos sin senderos.

41Pero a los necesitados los saca de su miseria

y hace que sus familias crezcan como rebaños.

42Los rectos lo verán y se alegrarán,

pero todos los malvados serán acallados.

43Quien sea sabio, que considere estas cosas

y entienda bien el gran amor del Señor.