Salmo 104 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 104:1-35

Salmo 104

Pagdayaw sa Dios nga Manunuga

1Dapat dayawon ko gid ang Ginoo.

Ginoo nga akon Dios, gamhanan ka gid.

Ang imo pagkadungganon kag pagkahalangdon daw amo ang imo bayo.

2Ginatabunan mo ang imo kaugalingon sang kasanag nga daw sa bayo

kag ginahumlad mo ang langit nga daw sa tolda.

3Ginpatindog mo ang imo puluy-an sa ibabaw pa sang kahawaan.

Ginahimo mo ang mga panganod nga imo karwahe,

kag nagasakay ka nga ginapalid sang hangin.

4Ginahimo mo ang hangin nga imo mga mensahero,

kag ang nagadabdab nga kalayo104:4 nagadabdab nga kalayo: ukon, kilat. nga imo mga suluguon.

5Ginpahamtang mo ang kalibutan sa iya nga pundasyon,

kag indi ini mauyog hasta san-o.

6Gintabunan mo ang kalibutan sang tubig nga daw sa panapton,

kag naglapaw ini sa mga bukid.

7Sa imo nga pagsabdong nga nagadaguob, naghawa ang tubig.

8Kag nag-ilig sila sa mga bukid kag sa mga patag,

kag sa iban pa nga mga lugar nga ginpreparar mo para sa ila.

9Ginbutangan mo sila sang mga dulunan nga indi nila malapawan,

agod indi nila liwat matabunan ang kalibutan.

10Ginpailig mo ang mga tuburan sa mga ililigan sang tubig,

kag nag-ilig ang tubig sa gin-utlan sang mga bukid.

11Gani ang tanan nga talunon nga mga sapat, pati ang talunon nga mga asno, makainom.

12Kag malapit didto sa tubig, nagapugad ang mga pispis, kag sa mga sanga sang kahoy nagakanta sila.

13Halin sa imo puluy-an sa langit, ginapaulanan mo ang mga bukid.

Kag tungod sa sining imo ginahimo, nagabaton sang pagpakamaayo ang kalibutan.

14Ginapatubo mo ang mga hilamon para sa mga kasapatan,

kag ang mga tanom para sa mga tawo

agod may kalan-on sila halin sa mga patubas—

15may bino nga makalipay sa ila,

may lana nga makapahining sang ila guya,

kag may tinapay nga makapabaskog sa ila.

16Natubigan sing maayo ang imo mga kahoy nga sedro sa Lebanon nga imo mismo gintanom.

17Nagapugad ang mga pispis sa sina nga mga kahoy;

ang mga pispis nga dugwak104:17 dugwak: sa English, stork. nagapugad sa mga kahoy nga sipres.

18Ang talunon nga mga kanding nagaestar sa mataas nga mga bukid,

kag ang mga sapat nga badier104:18 badier: Tan-awa ang footnote sa Lev. 11:4-8. nagapanago sa mga kabatuhan.

19Gintuga mo ang bulan bilang palatandaan sang panahon;

kag ang adlaw ginapasalop mo sa husto nga oras.

20Ginhimo mo ang kadulom;

kag kon gab-i nagaguluwa ang madamo nga mga sapat sa kagulangan.

21Nagangurob ang mga leon samtang nagapangita sang ila pagkaon nga ginahatag mo sa ila.

22Kag kon magbutlak na ang adlaw nagabalik sila sa ila palanaguan kag didto nagaluko.

23Ang mga tawo iya nagaguwa sa ila mga balay sa pag-obra hasta magsirom.

24Ginoo, kadamo sang imo mga ginhimo.

Ginhimo mo sila tanan suno sa imo nga kaalam.

Ang kalibutan puno sang imo mga ginhimo.

25Ang dagat puwerte kalapad,

kag may madamo ini nga mga tinuga nga indi maisip, dalagko kag magagmay.

26Ang mga barko nagapakadto-pakari dira,

kag dira man nagalangoy-langoy ang dragon nga Leviatan nga imo gintuga.

27Ang tanan nga buhi nga tinuga nagasalig sa imo sang ila pagkaon sa tion nga kinahanglan nila.

28Ginahatagan mo sila sang pagkaon kag ginakaon nila,

kag nagakabusog sila.

29Pero kon pabay-an mo sila, nagakahadlok sila;

kon kuhaon mo ang ila ginhawa, nagakapatay sila kag nagabalik sila sa duta nga amo ang ila ginhalinan.

30Nagakatuga sila kon hatagan mo sila sang ginhawa.

Sa sina nga paagi ginahatagan mo sang bag-o nga mga tinuga ang kalibutan.

31Kabay pa nga ang imo gahom, Ginoo, magapadayon sa wala sing katapusan.

Kabay pa nga magkalipay ka sa imo mga ginhimo.

32Kon tulukon mo ang kalibutan, nagatay-og ini.

Kon tandugon mo ang mga bukid, nagaaso ini.

33Magakanta ako sa Ginoo sa bug-os ko nga kabuhi.

Magakanta ako sang mga pagdayaw sa akon Dios samtang nagakabuhi ako.

34Kabay pa nga malipay siya sa akon pagpamalandong.

Magakalipay ako sa Ginoo;

35pero ang mga malaot kag makasasala laglagon sa kalibutan kag indi na sila makita pa.

Dapat dayawon ko gid ang Ginoo.

Dayawa ang Ginoo!

Hoffnung für Alle

Psalm 104:1-35

Freude an Gottes Schöpfung

1Ich will den Herrn preisen von ganzem Herzen.

Herr, mein Gott, wie groß bist du!

Majestätische Pracht ist dein Festgewand,

2helles Licht umhüllt dich wie ein Mantel.

Du spanntest den Himmel aus wie ein Zeltdach,

3über den Wolken104,3 Wörtlich: in den Wassern. – Vgl. 1. Mose 1,6‒8. hast du deine Wohnung errichtet.

Ja, die Wolken sind dein Wagen,

du fährst auf den Flügeln des Windes dahin.

4Wind und Wetter sind deine Boten,

und feurige Flammen sind deine Diener.

5Die Erde stelltest du auf ein festes Fundament,

niemals gerät sie ins Wanken.

6Wie ein Kleid bedeckte die Urflut ihre Kontinente,

die Wassermassen standen noch über den Bergen.

7Doch vor deinem lauten Ruf wichen sie zurück,

vor deinem Donnergrollen flohen sie.

8Die Berge erhoben sich,

und die Täler senkten sich an den Ort,

den du für sie bestimmt hattest.

9Du hast dem Wasser eine Grenze gesetzt,

die es nicht überschreiten darf,

nie wieder soll es die ganze Erde überschwemmen.

10Du lässt Quellen sprudeln und als Bäche in die Täler fließen,

zwischen den Bergen finden sie ihren Weg.

11Die Tiere der Steppe trinken davon,

Wildesel stillen ihren Durst.

12An ihren Ufern nisten die Vögel,

in dichtem Laub singen sie ihre Lieder.

13Vom Himmel lässt du Regen auf die Berge niedergehen,

die Erde versorgst du und schenkst reiche Frucht.

14Du lässt Gras wachsen für das Vieh

und Pflanzen, die der Mensch anbauen und ernten kann.

15So hat er Wein, der ihn erfreut,

Öl, das seinen Körper pflegt, und Brot, das ihn stärkt.

16Du, Herr, hast die riesigen Zedern

auf dem Libanongebirge gepflanzt und gibst ihnen genügend Regen.

17In ihren Zweigen bauen die Vögel ihre Nester,

und Störche haben in den Zypressen ihren Brutplatz.

18In den hohen Bergen hat der Steinbock sein Revier,

und das Murmeltier104,18 Wörtlich: der Klippdachs. – Der Klippdachs war ein murmeltierähnlicher Pflanzenfresser von gelb-brauner Farbe. Vgl. 3. Mose 11,5; 5. Mose 14,7. findet in den Felsen Zuflucht.

19Du hast den Mond gemacht, um die Monate zu bestimmen,

und die Sonne weiß, wann sie untergehen soll.

20Du lässt die Dunkelheit hereinbrechen, und es wird Nacht –

dann regen sich die Tiere im Dickicht des Waldes.

21Die jungen Löwen brüllen nach Beute;

von dir, o Gott, erwarten sie ihre Nahrung.

22Sobald aber die Sonne aufgeht,

schleichen sie zurück in ihre Schlupfwinkel

und legen sich dort nieder.

23Dann steht der Mensch auf und geht an seine Arbeit,

er hat zu tun, bis es wieder Abend wird.

24O Herr, welch unermessliche Vielfalt zeigen deine Werke!

Sie alle sind Zeugen deiner Weisheit,

die ganze Erde ist voll von deinen Geschöpfen.

25Da ist das Meer – so unendlich groß und weit,

unzählbar sind die Tiere darin, große wie kleine.

26Schiffe ziehen dort vorüber und auch die Seeungeheuer,

die du geschaffen hast, um mit ihnen zu spielen.

27Alle deine Geschöpfe warten auf dich,

dass du ihnen zur rechten Zeit zu essen gibst.

28Sie holen sich die Nahrung, die du ihnen zuteilst.

Du öffnest deine Hand, und sie werden reichlich satt.

29Doch wenn du dich von ihnen abwendest,

müssen sie zu Tode erschrecken.

Ja, sie sterben und werden zu Staub,

wenn du ihnen den Lebensatem nimmst.

30Doch wenn du deinen Geist schickst, wird neues Leben geschaffen,

und die Erde kann sich wieder entfalten.

31Die Herrlichkeit des Herrn möge ewig bestehen!

Er freue sich an dem, was er geschaffen hat!

32Er braucht die Erde nur anzusehen – schon fängt sie an zu beben;

und wenn er die Berge berührt, dann stoßen sie Rauch aus.

33Singen will ich für den Herrn, solange ich bin,

für meinen Gott will ich musizieren mein Leben lang.

34Wie freue ich mich über den Herrn

möge ihm mein Lied gefallen!

35Doch wer sich ihm widersetzt, soll nicht mehr weiterleben,

ja, die Gottlosen sollen vom Erdboden verschwinden.

Ich will den Herrn preisen von ganzem Herzen.

Halleluja – lobt den Herrn!