Salmo 104 – HLGN & BDS

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 104:1-35

Salmo 104

Pagdayaw sa Dios nga Manunuga

1Dapat dayawon ko gid ang Ginoo.

Ginoo nga akon Dios, gamhanan ka gid.

Ang imo pagkadungganon kag pagkahalangdon daw amo ang imo bayo.

2Ginatabunan mo ang imo kaugalingon sang kasanag nga daw sa bayo

kag ginahumlad mo ang langit nga daw sa tolda.

3Ginpatindog mo ang imo puluy-an sa ibabaw pa sang kahawaan.

Ginahimo mo ang mga panganod nga imo karwahe,

kag nagasakay ka nga ginapalid sang hangin.

4Ginahimo mo ang hangin nga imo mga mensahero,

kag ang nagadabdab nga kalayo104:4 nagadabdab nga kalayo: ukon, kilat. nga imo mga suluguon.

5Ginpahamtang mo ang kalibutan sa iya nga pundasyon,

kag indi ini mauyog hasta san-o.

6Gintabunan mo ang kalibutan sang tubig nga daw sa panapton,

kag naglapaw ini sa mga bukid.

7Sa imo nga pagsabdong nga nagadaguob, naghawa ang tubig.

8Kag nag-ilig sila sa mga bukid kag sa mga patag,

kag sa iban pa nga mga lugar nga ginpreparar mo para sa ila.

9Ginbutangan mo sila sang mga dulunan nga indi nila malapawan,

agod indi nila liwat matabunan ang kalibutan.

10Ginpailig mo ang mga tuburan sa mga ililigan sang tubig,

kag nag-ilig ang tubig sa gin-utlan sang mga bukid.

11Gani ang tanan nga talunon nga mga sapat, pati ang talunon nga mga asno, makainom.

12Kag malapit didto sa tubig, nagapugad ang mga pispis, kag sa mga sanga sang kahoy nagakanta sila.

13Halin sa imo puluy-an sa langit, ginapaulanan mo ang mga bukid.

Kag tungod sa sining imo ginahimo, nagabaton sang pagpakamaayo ang kalibutan.

14Ginapatubo mo ang mga hilamon para sa mga kasapatan,

kag ang mga tanom para sa mga tawo

agod may kalan-on sila halin sa mga patubas—

15may bino nga makalipay sa ila,

may lana nga makapahining sang ila guya,

kag may tinapay nga makapabaskog sa ila.

16Natubigan sing maayo ang imo mga kahoy nga sedro sa Lebanon nga imo mismo gintanom.

17Nagapugad ang mga pispis sa sina nga mga kahoy;

ang mga pispis nga dugwak104:17 dugwak: sa English, stork. nagapugad sa mga kahoy nga sipres.

18Ang talunon nga mga kanding nagaestar sa mataas nga mga bukid,

kag ang mga sapat nga badier104:18 badier: Tan-awa ang footnote sa Lev. 11:4-8. nagapanago sa mga kabatuhan.

19Gintuga mo ang bulan bilang palatandaan sang panahon;

kag ang adlaw ginapasalop mo sa husto nga oras.

20Ginhimo mo ang kadulom;

kag kon gab-i nagaguluwa ang madamo nga mga sapat sa kagulangan.

21Nagangurob ang mga leon samtang nagapangita sang ila pagkaon nga ginahatag mo sa ila.

22Kag kon magbutlak na ang adlaw nagabalik sila sa ila palanaguan kag didto nagaluko.

23Ang mga tawo iya nagaguwa sa ila mga balay sa pag-obra hasta magsirom.

24Ginoo, kadamo sang imo mga ginhimo.

Ginhimo mo sila tanan suno sa imo nga kaalam.

Ang kalibutan puno sang imo mga ginhimo.

25Ang dagat puwerte kalapad,

kag may madamo ini nga mga tinuga nga indi maisip, dalagko kag magagmay.

26Ang mga barko nagapakadto-pakari dira,

kag dira man nagalangoy-langoy ang dragon nga Leviatan nga imo gintuga.

27Ang tanan nga buhi nga tinuga nagasalig sa imo sang ila pagkaon sa tion nga kinahanglan nila.

28Ginahatagan mo sila sang pagkaon kag ginakaon nila,

kag nagakabusog sila.

29Pero kon pabay-an mo sila, nagakahadlok sila;

kon kuhaon mo ang ila ginhawa, nagakapatay sila kag nagabalik sila sa duta nga amo ang ila ginhalinan.

30Nagakatuga sila kon hatagan mo sila sang ginhawa.

Sa sina nga paagi ginahatagan mo sang bag-o nga mga tinuga ang kalibutan.

31Kabay pa nga ang imo gahom, Ginoo, magapadayon sa wala sing katapusan.

Kabay pa nga magkalipay ka sa imo mga ginhimo.

32Kon tulukon mo ang kalibutan, nagatay-og ini.

Kon tandugon mo ang mga bukid, nagaaso ini.

33Magakanta ako sa Ginoo sa bug-os ko nga kabuhi.

Magakanta ako sang mga pagdayaw sa akon Dios samtang nagakabuhi ako.

34Kabay pa nga malipay siya sa akon pagpamalandong.

Magakalipay ako sa Ginoo;

35pero ang mga malaot kag makasasala laglagon sa kalibutan kag indi na sila makita pa.

Dapat dayawon ko gid ang Ginoo.

Dayawa ang Ginoo!

La Bible du Semeur

Psaumes 104:1-35

Louange au Créateur

1Que tout mon être ╵bénisse l’Eternel !

O Eternel, mon Dieu, que tu es grand !

Tu es revêtu de splendeur, ╵et de magnificence,

2tu t’enveloppes de lumière ╵comme on se revêt d’un manteau,

et tu déploies le ciel ╵comme une tente.

3Tu fixes au-dessus des eaux du ciel ╵la charpente de tes hautes demeures,

tu fais des nuages ton char,

tu te déplaces ╵sur les ailes du vent,

4tu fais des vents tes messagers,

les éclairs étincelants sont tes serviteurs104.4 Cité en Hé 1.7 selon l’ancienne version grecque..

5Tu as fondé la terre sur ses bases

pour qu’elle reste inébranlable ╵à tout jamais.

6Les eaux de l’abîme la recouvraient ╵tout comme un vêtement,

sur les montagnes les eaux reposaient ;

7à ta menace, ╵elles se sont enfuies,

au bruit de ton tonnerre, ╵elles se sont vite élancées,

8gravissant des montagnes, ╵dévalant vers des plaines104.8 Autre traduction : et les montagnes se sont élevées et les vallées se sont creusées.

jusqu’à l’endroit ╵que tu leur avais assigné.

9Tu as fixé une limite ╵que les eaux ne franchiront plus,

et elles ne reviendront plus ╵pour submerger la terre.

10Tu fais jaillir des sources ╵pour alimenter des torrents

qui coulent entre les montagnes.

11Elles abreuvent ╵les animaux des champs,

et les onagres104.11 Les ânes sauvages. ╵y étanchent leur soif.

12Les oiseaux nichent sur leurs rives,

et chantent au sein du feuillage.

13De tes hautes demeures ╵tu arroses les monts,

la terre est rassasiée ╵par l’effet de tes œuvres.

14Tu fais pousser l’herbe pour le bétail,

et tu fais prospérer les plantes ╵cultivées par les hommes,

afin qu’ils tirent de la terre ╵le pain pour se nourrir.

15Le vin réjouit le cœur de l’homme

et fait resplendir son visage, ╵le rendant brillant plus que l’huile.

Le pain restaure sa vigueur.

16Les arbres, ouvrages de l’Eternel, ╵sont pleins de sève.

Tels sont les cèdres, ╵qu’il a plantés.

17C’est là que nichent les oiseaux

et la cigogne a sa demeure ╵dans les cyprès.

18Les bouquetins ont leurs retraites ╵sur les monts élevés,

et les rochers ╵sont le refuge des damans.

19Tu as formé la lune ╵pour marquer les dates des fêtes.

Le soleil sait quand il se couche.

20Tu fais descendre les ténèbres, ╵et c’est la nuit.

Alors les hôtes des forêts ╵se mettent tous en mouvement ;

21les lionceaux rugissent ╵après leur proie,

ils demandent à Dieu ╵leur nourriture104.21 Voir 147.9 ; Jb 38.39-40 ; Es 31.4..

22Mais dès que paraît le soleil, ╵ils se retirent

pour se coucher dans leurs tanières.

23Et l’homme sort ╵pour se livrer à son activité,

accomplir son travail ╵jusqu’à la nuit.

24Combien tes œuvres sont nombreuses, ╵ô Eternel,

tu as tout fait avec sagesse,

la terre est pleine ╵de tout ce que tu as réalisé ;

25voici la mer immense ╵qui s’étend à perte de vue,

peuplée d’animaux innombrables,

des plus petits jusqu’aux plus grands,

26les bateaux la parcourent,

ainsi que le monstre marin ╵que tu as fait pour qu’il y joue.

27Ils comptent sur toi, tous ces êtres,

pour recevoir leur nourriture, ╵chacun au moment opportun.

28Tu la leur donnes, ils la prennent,

ta main s’ouvre, et ils sont comblés ╵de bonnes choses.

29Tu te détournes, ╵ils sont épouvantés.

Tu leur ôtes le souffle, ╵les voilà qui périssent,

redevenant poussière.

30Et si tu envoies ton Esprit, ╵ils sont créés,

tu renouvelles l’aspect de la terre.

31Que l’Eternel ╵soit à jamais glorifié !

Qu’il se réjouisse de ses œuvres !

32Son regard fait trembler la terre,

il touche les montagnes ╵et elles fument.

33Je veux chanter pour l’Eternel ╵ma vie durant,

célébrer mon Dieu en musique ╵tant que j’existerai.

34Que mes paroles lui soient agréables !

Moi, j’ai ma joie en l’Eternel.

35Que les pécheurs soient ôtés de la terre !

Que les méchants n’existent plus !

Que tout mon être ╵bénisse l’Eternel !

Oui, louez l’Eternel !