Salmo 102 – HLGN & OL

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 102:1-28

Salmo 102Salmo 102 Ang titulo sa Hebreo: Ginsulat ni David.

Pangamuyo sang Tawo nga Nagaantos

1Ginoo, pamatii ang akon pangamuyo.

Pamatii ang akon pagpangayo sang bulig sa imo.

2Indi ka magpanago sa akon sa tion sang akon kalisod.

Pamatii ako kon magpanawag ako sa imo,

kag sabta ako gilayon.

3Kay ang akon kabuhi dali lang madula pareho sa aso;

ang akon lawas102:3 lawas: sa literal, mga tul-an. daw sa ginasunog.

4Nagahugos ako pareho sa hilamon nga nagakalaya.

Kag nadulaan ako sang gana magkaon

5tungod sang akon mabaskog nga pag-ugayong.

Daw sa tul-an na lang ako nga ginputos sang panit.

6Nagaisahanon ako pareho sa maila nga pispis

ukon pareho sa bukaw sa guba nga lugar nga wala sing may nagaestar nga tawo.

7Indi ako makatulog; pareho ako sa pispis nga nagaisahanon sa atop sang balay.

8Permi ako ginapakahuy-an sang akon mga kaaway.

Ginayaguta nila ako kag ginagamit nila nga halimbawa ang akon malain nga kahimtangan sa pagsumpa sa iban.

9Ginayaguta nila ako kay wala na ako kaon-kaon

kundi nagapungko na lang sa abo102:9 nagapungko na lang sa abo: Nagapakita ini sang pagpangasubo. kag nagahilibion

10tungod sang imo puwerte nga kaakig sa akon.

Ginayaguta man nila ako kay daw pareho ako sa basura nga ginpudyot mo kag ginhaboy.

11Ang akon kabuhi pareho sa landong nga nagakadula.

Kag pareho ako sa hilamon nga nagakalaya.

12Pero ikaw iya, Ginoo, nagahari sa wala sing katapusan;

dumdumon ka sang mga tawo hasta san-o.

13Handa ka na nga kaluoyan ang Zion,102:13 Zion: ukon, Jerusalem.

tungod kay nag-abot na ang natalana nga tion nga ipakita mo ang imo kaayo sa iya.

14Kay ang ini nga siyudad, bisan wasak na, ginahigugma kag ginakabalak-an pa gihapon sang imo katawhan nga imo mga alagad.

15Ang mga nasyon magatahod sa Ginoo;

ang tanan nga hari sa kalibutan magatahod sa iya nga gamhanan nga presensya.

16Kay patindugon liwat sang Ginoo ang Zion;

ipakita niya ang iya gamhanan nga presensya.

17Pagasabton niya ang pangamuyo sang mga makaluluoy;

indi niya pag-ibaliwala ang ila pangamuyo.

18Isulat ini para sa palaabuton nga mga henerasyon,

agod nga magadayaw sila sa Ginoo:

19Ginatulok sang Ginoo ang kalibutan didto sa iya balaan nga lugar sa langit,

20agod pamatian niya ang mga pag-ugayong sang iya katawhan nga ginbihag

kag agod hilwayon niya ang iya katawhan nga palatyon.

21Kag tungod sini, ang mga ginhimo102:21 mga ginhimo: sa literal, ngalan. sang Ginoo ibantala sa Zion, ang siyudad sang Jerusalem,

kag didto pagadayawon siya.

22Matabo ini kon magtipon na ang mga katawhan halin sa mga nasyon kag mga ginharian sa pagsimba sa Ginoo.

23Wala pa gani matapos ang akon kabuhi ginapaluya na ako sang Ginoo;

ginapalip-ot niya ang akon kabuhi.

24Gani nagsiling ako,

“O Dios ko nga nagakabuhi sa wala sing katapusan, indi anay pagkuhaa ang akon kabuhi sa wala pa ako magtigulang.

25Sang una gintuga mo ang kalibutan kag ang kalangitan.

26Ini sila magakalawala, pero ikaw magapadayon sa gihapon.

Magagabok sila tanan pareho sa bayo.

Kag pareho man sa bayo, ilisan mo sila kag mawala sila.

27Pero ikaw iya amo lang sa gihapon;

wala ka sing katapusan.

28Ang mga kaliwat sang imo katawhan nga imo mga alagad magakabuhi nga luwas sa katalagman kag bantayan mo sila.”

O Livro

Salmos 102:1-28

Salmo 102

Oração de uma pessoa aflita que na sua fraqueza se dirige ao Senhor.

1Senhor, peço-te que ouças a minha oração!

Que escutes a minha súplica!

2Não te afastes de mim nesta hora de aflição!

Presta bem atenção ao clamor que te lanço,

neste dia de angústia, e responde-me depressa.

3Os dias da minha vida vão-se desfazendo como o fumo;

os meus ossos ardem, no meu corpo, como lenha.

4Tenho o coração ferido e pisado;

estou como a relva que secou.

Perdi o apetite e a comida só me dá fastio.

5Sou só pele e osso, devido aos meus forte gemidos;

a minha vida tem sido um constante sofrimento.

6Sou como a coruja do deserto;

sou como o mocho em lugares desolados.

7Não consigo dormir e sinto-me só,

como um pássaro solitário num telhado.

8Os meus inimigos não fazem outra coisa

senão troçar de mim o dia inteiro;

os que me querem mal atormentam-me a alma.

9O pão sabe-me a cinza;

a minha bebida são as lágrimas que verto.

10Isto, por causa da tua severidade,

da tua ira contra mim, pois rejeitaste-me;

expulsaste-me da tua presença.

11A minha vida apaga-se como a sombra da noite que cai;

vou secando como relva pisada e sem água.

12Contudo, Senhor, tu permaneces o mesmo sempre;

a tua fama atravessa toda a história.

13Eu sei que virás cheio de compaixão para com Sião;

esta é a hora determinada para teres compaixão e ajudares.

14Porque o teu povo ama as pedras das suas muralhas

e cada grão de pó das suas ruas.

15Por isso, todas as nações da Terra

hão de temer reverentemente o teu nome;

todos os governantes se inclinarão diante da tua glória!

16Pois o Senhor vai reconstruir Sião;

ele há de aparecer gloriosamente.

17Ele ouvirá as orações dos desamparados;

não se esquecerá deles.

18Que isto fique escrito para as futuras gerações,

para que aqueles que ainda hão de nascer

possam louvar o Senhor!

19Porque o Senhor olhou

desde a sua santa habitação, lá dos céus.

20Prestou atenção aos gemidos dos presos

e decidiu libertar os condenados à morte.

21Para que o nome do Senhor seja anunciado em Sião

e em Jerusalém, seja louvado;

22quando as multidões, das nacionalidades mais diversas,

acorrerem para louvar e adorar o Senhor.

23Ele tirou-me as forças no meio da vida,

encurtou os meus dias.

24Mas eu clamei: “Meu Deus!

Não me leves a meio do caminho da vida,

tu, que vives eternamente!

25Foste tu quem fundou a Terra;

fizeste o universo com as tuas mãos.

26Um dia, estes desaparecerão, mas tu permanecerás.

Todos acabarão, como roupa velha;

tu os mudarás como vestuário que deixa de ser usado.

27Tu, porém, permaneces sempre o mesmo;

os teus anos não têm fim.

28Os nossos filhos viverão seguros;

e os seus descendentes florescerão diante da tua presença.”