Panalambiton 2 – HLGN & OL

Ang Pulong Sang Dios

Panalambiton 2:1-22

1Sa kaakig sang Ginoo gintabunan niya sang gal-om ang Jerusalem2:1 Jerusalem: sa literal, anak nga babayi sang Zion.. Ginpaubos niya ang dungganon nga Israel nga daw sa ginhaboy niya sa duta halin sa langit. Tungod sa iya kaakig ginpabay-an niya bisan pa ang iya templo. 2Ginlaglag niya nga wala sing luoy-luoy ang tanan nga balay sang mga kaliwat ni Jacob. Sa iya kaakig ginpangguba niya ang napaderan nga mga banwa sang mga pumuluyo2:2 mga pumuluyo: sa literal, anak nga babayi. sang Juda. Ginpaubos niya kag ginpakahuy-an ang ini nga ginharian kag ang mga pangulo sini. 3Sa puwerte niya nga kaakig gindula niya ang tanan nga gahom sang Israel. Wala niya ini pagbuligi sang ginsalakay sang kaaway. Pareho siya sa kalayo nga naglamon sa mga kaliwat ni Jacob kag sa tanan nga butang sa ila palibot.

4Ginapuntirya niya ang iya pana sa iya katawhan, subong nga kaaway niya. Ginpamatay niya ang tanan nga ginapakamahal sang iya katawhan. Ginpaagom niya ang iya puwerte nga kaakig nga daw sa kalayo sa mga pumuluyo sang Jerusalem.2:4 mga pumuluyo sang Jerusalem: sa Hebreo, sa tolda sang anak nga babayi sang Zion. 5Ginlaglag sang Ginoo ang Israel nga daw pareho siya sa kaaway. Gin-guba niya ang napaderan nga mga banwa sang Israel kag ang tanan nga mabakod nga parte sini. Gindugangan pa gid niya ang kasubo kag paghinibi sa Juda. 6Gin-guba niya ang iya templo nga daw sa payag lang sa uma. Ginbuot niya nga kalimtan sang katawhan sang Jerusalem ang natalana nga mga piesta kag mga Adlaw nga Inugpahuway. Sa iya puwerte nga kaakig ginsikway niya ang mga hari kag mga pari. 7Ginsikway sang Ginoo ang iya halaran kag ang iya templo. Ginpaguba niya sa mga kaaway ang mga pader sang mabakod nga mga parte sang Jerusalem. Nagsininggit ini nga mga kaaway sa templo sang Ginoo nga daw nagasaulog sila sang piesta.

8Determinado ang Ginoo sa pagguba sang mga pader sa palibot sang Jerusalem.2:8 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babayi sang Zion. Ginplano niya sing maayo ang pagguba sini, kag ginhimo gid niya ini. Gani nagkalaguba ang mga depensa kag mga pader. 9Natabunan sang duta ang mga puwertahan sang siyudad. Nagkalaguba ang mga trangka sini, kay ginpangbali ini sang Ginoo. Ginpangbihag ang hari kag ang dungganon nga mga tawo sang Jerusalem. Wala na ginatudlo ang kasuguan. Kag wala na sing mensahi ang mga propeta halin sa Ginoo. 10Ang mga manugdumala sang Jerusalem2:10 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babayi sang Zion. nagapungko sa duta nga wala gid nagahambal. Ginbutangan nila sang mga yab-ok ang ila mga ulo kag nagsuksok sila sang sako sa pagpakita sang ila pagpangasubo. Ang pamatan-on nga mga babayi sang Jerusalem nagaduko sa kahuya.

11Nagapalamarok ang akon mga mata sa paghibi. Nagasakit ang akon balatyagon. Daw sa mabuka ang akon dughan tungod sa kalaglagan sang akon kasimanwa. Nagakalalipong sa mga karsada sang siyudad ang mga kabataan kag mga lapsag. 12Nagahinibi sila nga nagapangayo sang pagkaon kag ilimnon sa ila mga iloy. Nagakalipong sila sa mga karsada sang siyudad pareho sang mga soldado nga napilasan. Kag amat-amat sila nga nagakalamatay sa sabak sang ila iloy. 13Mga pumuluyo sang Jerusalem2:13 Mga pumuluyo sang Jerusalem: sa literal, anak nga babayi sang Jerusalem… birhen nga anak nga babayi sang Zion., ano bala ang masiling ko sa inyo? Sa ano ko ikomparar ang inyo pag-antos? Ang inyo pilas daw pareho kadalom sa dagat. Paano ko ikaw mapabaskog? Sin-o bala ang makaayo sa inyo? 14Ang mga mensahi sang inyo mga propeta indi matuod, wala sing pulos kag nagapatalang sa inyo. Wala nila ginpahayag ang inyo mga sala agod indi kuntani kamo mabihag.

15Ang tanan nga nagaagi sa inyo nagapamalakpak, nagapanagutsot, kag nagalungo-lungo sa pagyaguta sa Jerusalem. Siling nila, “Amo bala ini ang siyudad nga ginatawag ‘Pinakamatahom’ kag ‘Kalipay sang Bug-os nga Kalibutan?’ ” 16Ang tanan ninyo nga kaaway nagayaguta sa inyo. Nagapanagutsot sila kag nagabagrot sang ila ngipon kag nagasiling, “Nalaglag na naton ang Jerusalem! Amo na ini ang adlaw nga aton ginahulat; kag karon nakita gid naton!”

17Ginhimo sang Ginoo ang iya ginplano nga himuon. Gintuman gid niya ang iya ginsiling sang una. Ginlaglag niya kamo nga wala sing luoy-luoy. Ginpalipay niya ang inyo mga kaaway sa inyo kalaglagan kag gintugutan niya nga magpabugal sila sa ila ikasarang. 18Mga pumuluyo sang Jerusalem,2:18 Mga pumuluyo sang Jerusalem: sa Hebreo, pader sang anak nga babayi sang Zion. magpanawag kamo sa Ginoo. Pailiga ang inyo mga luha pareho sang suba nga nagailig adlaw-gab-i. Indi kamo mag-untat sa paghibi. 19Magbangon kamo sa gab-i kag magpangayo sang bulig sa Ginoo. Ipautwas ang tanan ninyo nga balatyagon sa iya, nga daw sa nagabubo kamo sang tubig. Ibayaw ang inyo mga kamot sa pagpangamuyo para sa kabuhi sang inyo mga kabataan nga nagakalipong sa gutom sa mga karsada.

20O Ginoo, tan-awa kami. Hunahunaa bala kon sin-o ang ginpaantos mo nga pareho sini. Sa puwerte nga kagutom, ginkaon sang mga iloy ang ila mga kabataan nga ila gin-atipan. Ang mga pari kag mga propeta ginpamatay sa imo templo. 21Nagahalamyang sa mga karsada ang mga bangkay sang mga bata kag tigulang. Nagkalamatay sa inaway ang mga pamatan-on nga mga lalaki kag babayi. Ginpamatay mo sila nga wala sing luoy-luoy tungod sa imo kaakig. 22Gin-imbitar mo ang mga kaaway sa pagsalakay sa akon palibot nga daw sa nagaimbitar ka lang sa punsyon. Sa adlaw nga ginpakita mo ang imo kaakig, wala gid sing may nakapalagyo ukon nabuhi. Ginpamatay sang akon mga kaaway ang akon mga kabataan nga gin-atipan kag ginpadako.

O Livro

Lamentações 2:1-22

1Uma nuvem de ira, da parte do Senhor, escureceu Sião. Aquela que era a mais bela cidade de Israel está agora estendida no pó da terra, expulsa das alturas do céu por ordem de Deus. No dia da sua tremenda cólera não houve sequer misericórdia para com o templo, o estrado dos seus pés.

2O Senhor destruiu sem piedade cada casa em Israel; na sua ira derribou cada fortaleza, cada muralha; levou o reino até ao pó, acompanhado dos governantes.

3Todas as energias de Israel se desvaneceram sob o seu terrível juízo; retirou-lhes totalmente a proteção na altura em que o inimigo atacou. Deus ardeu como um violento fogo através de todo o Israel.

4Retesa o arco na direção do seu povo, como se este fosse seu adversário. A sua força é usada contra ele, para liquidar a melhor juventude. O seu furor derrama-se como matéria inflamada sobre eles.

5Sim, o Senhor venceu Israel como se este fosse um inimigo; destruiu-lhe as fortificações, os palácios. Tristeza e lágrimas é a sorte que coube a Jerusalém.

6Fez abater violentamente o seu templo como se se tratasse meramente duma cabana feita de ramos e folhas de árvores. O povo não pode mais celebrar as santas festividades, os sábados. Reis e sacerdotes caíram sob a sua indignação.

7O Senhor rejeitou o seu próprio altar e rejeitou o seu santuário; deu as fortalezas deles aos inimigos, os quais fazem festas e se embebedam no templo do Senhor, tal como Israel costumava fazer nos dias de santas celebrações.

8O Senhor determinou destruir os muros de Sião. Ele estendeu a linha de nivelar e calculou com precisão a destruição em curso. Por isso, as muralhas e as fortalezas caíram na sua frente.

9As portas de Jerusalém já de nada servem; todas as fechaduras e cadeados estão violados e partidos; foi ele mesmo quem os arrombou. Os seus reis e os nobres estão escravizados em terras desconhecidas e afastadas, sem leis divinas para os governar, sem a visão do Senhor para guiar os profetas.

10Os anciãos da filha de Sião sentam-se no chão em silêncio, vestidos de serapilheira. Lançam pó sobre as cabeças em sinal de luto e amargura. As jovens de Jerusalém inclinam as cabeças até ao chão com vergonha.

11Tenho chorado até me secarem as lágrimas; o meu coração está quebrantado, tenho o espírito profundamente deprimido, por ver o que aconteceu ao meu povo; criancinhas e bebés desfalecem e morrem no meio das ruas.

12“Mãe, mãe, quero comer!”, gritam elas e ficam-se sem vida no seu colo. São vidas que partem como se fosse numa batalha.

13Alguma vez no mundo terá havido tristeza semelhante? Ó Jerusalém, com que poderei comparar a tua angústia? Como poderei eu confortar-te, Sião? Porque o teu mal é profundo como o fundo do mar. Quem poderá curar-te?

14As visões que os teus profetas te anunciaram, são mensagens enganosas e falsas. Nem sequer tentaram salvar-te da escravidão, denunciando os teus pecados, antes calmamente te diziam que tudo ia bem.

15Todos os que por ali passam abanam as cabeças, riem-se e dizem: “Vejam, a excelência da beleza e a alegria de toda a Terra, o estado em que ela ficou!”

16Todos os teus inimigos troçam de ti; torcem-se a rir, arreganham os dentes e dizem: “Até que enfim a destruímos! Fartámo-nos de esperar por este momento, mas acabou por chegar! Estamos a ver nós próprios a sua queda!”

17Foi o Senhor mesmo quem fez isto, como já tinha dito antes claramente; cumpriu as suas promessas de condenação feitas já há muito tempo; destruiu Jerusalém sem misericórdia e fez com que os seus inimigos se alegrassem e vangloriassem das suas próprias forças.

18O povo chora perante o Senhor. Ó gente de Jerusalém, deixem as lágrimas escorrer como um ribeiro; não deixem de chorar, não deem descanso aos vossos olhos noite e dia!

19Levanta-te de noite e clama a Deus; derrama o teu coração como se fosse água, perante o Senhor; levanta para ele as mãos e intercede pelos teus filhos que morrem de fome nas ruas.

20Ó Senhor, olha! É ao teu próprio povo que estás a fazer isto! Serão as mães obrigadas a comer os próprios filhinhos que adormeceram nos braços? Estarão os sacerdotes e os profetas destinados a morrer mesmo no templo do Senhor?

21Olha para eles, estendidos no meio das ruas, velhos e novos, rapazes e raparigas, mortos pelas armas inimigas. Mataste-os, Senhor, no teu furor, mataste-os sem piedade.

22Mandaste vir deliberadamente terrores de toda a parte contra mim, como se se tratasse de um dia de festa. No tempo da tua ira ninguém conseguiu escapar, ninguém ficou vivo. Todos os meus filhinhos jazem mortos pelas ruas por onde passou o inimigo.