Pahayag 16 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Pahayag 16:1-21

Ang mga Yahong nga Ginasudlan sang Kaakig sang Dios

1Pagkatapos may nabatian ako nga mabaskog nga tingog halin sa templo nga nagasiling sa pito ka anghel, “Sige, iula na ninyo sa kalibutan ang pito ka yahong nga ina nga ginasudlan sang kaakig sang Dios.”

2Gani naglakat ang premiro nga anghel kag gin-ula niya ang sulod sang iya yahong sa duta. Ang natabo, nag-abot ang mga masakit kag makangilidlis nga mga katol sa mga tawo nga may marka sang sapat kag sa mga nagasimba sa iya rebulto.

3Gin-ula dayon sang ikaduha nga anghel ang sulod sang iya yahong sa dagat, kag ang tubig sa dagat nangin pareho sang dugo sang patay nga tawo. Kag nagkalamatay ang tanan nga nagakabuhi sa dagat.

4Pagkatapos gin-ula sang ikatatlo nga anghel ang sulod sang iya yahong sa mga suba kag sa mga tuburan, kag ang tanan nga tubig nangin dugo man. 5Nabatian ko dayon ang anghel nga ginatugyanan sang tubig nga nagasiling, “Matarong ka gid, O Dios, ikaw nga amo sang una kag amo man subong. Balaan ka gid, kay husto ining mga silot nga imo ginahimo sa mga tawo. 6Ginpaagay nila ang dugo sang imo mga katawhan pati sang mga propeta, gani subong dugo man ang imo ipainom sa ila. Kay ina ang bagay nga ibalos sa ila.” 7Kag may nabatian dayon ako nga tingog halin sa halaran nga nagasiling, “Ginoong Dios nga makagagahom sa tanan, husto kag matarong gid ang imo pagsilot sa mga tawo!”

8Karon, gin-ula sang ikaapat nga anghel ang sulod sang iya yahong sa adlaw, kag nag-init gid ang adlaw, kag nagkalapaso ang mga tawo tungod sa kainit. 9Pero bisan nagkalapaso ang mga tawo, wala sila gihapon naghinulsol kag nagdayaw sa Dios, kundi ginpakamalaot pa gani nila ang Dios nga amo ang may gahom sa mga kalalat-an nga nag-abot sa ila.

10Gin-ula man sang ikalima nga anghel ang sulod sang iya yahong didto sa trono sang sapat. Kag nagdulom dayon sa iya bug-os nga ginharian. Kag tungod sa mga kasakit nga gin-antos sang mga tawo, ginkagat na lang nila ang ila mga bibig. 11Wala gid sila naghinulsol sa ila malain nga mga pagginawi kundi ginpakamalaot pa gani nila ang Dios sang langit16:11 Dios sang langit: ukon, Dios nga ara sa langit; ukon, Dios nga naghimo sang langit; ukon, Dios nga labaw sa tanan. tungod sa mga katol kag kasakit nga ila ginaantos.

12Gin-ula sang ikaanom nga anghel ang sulod sang iya yahong sa dako nga suba sang Eufrates. Nagmala dayon ang suba agod makaagi didto ang mga hari halin sa sidlangan. 13Kag may nakita dayon ako nga tatlo ka malain nga espiritu, nga daw sa mga paka, nga nagaguwa sa baba sang dragon, sa baba sang sapat, kag sa baba sang indi matuod nga propeta. 14Ini gali sila mga demonyo nga nagahimo sang mga milagro. Nagakadto sila sa mga hari sa bug-os nga kalibutan agod tipunon sila para sa pagpakig-away sa Dios pag-abot sang bantog nga adlaw nga gintigana sang Dios nga makagagahom sa tanan. 15-16Kag ang lugar nga pagatipunan sang mga hari pati sang ila mga soldado ginatawag sa Hebreo nga Armagedon.

Pero nagsiling ang Ginoo, “Pamati kamo sing maayo! Magaabot ako pareho sang pag-abot sang makawat, tungod kay wala sing may makahibalo kon san-o. Bulahan ang tawo nga nagabantay kag wala nagauba sang iya bayo, agod nga kon mag-abot ako indi siya maglakat nga hublas kag mahuy-an sa mga tawo!”

17Karon, gin-ula sang ikapito nga anghel ang sulod sang iya yahong sa hangin. Kag nabatian ko nga may nagasinggit halin sa trono nga didto sa templo, nga nagasiling, “Tapos na ang tanan!” 18Kag nagpangilat dayon, nagginahod, nagdaguob kag naglinog sing mabaskog. Wala pa gid sing linog nga pareho sadto kabaskog halin sang paghimo sang tawo. Amo gid ato ang pinakamabaskog nga linog sa tanan. 19Napihak ang bantog nga siyudad sa tatlo ka parte, kag nagkalaguba ang mga siyudad sang tanan nga nasyon. Gintuman sang Dios ang iya promisa parte sa mga tawo nga nagaestar sa siyudad sang Babilonia. Amo ato nga nag-abot na sa ila ang puwerte nga kaakig sang Dios. 20Nagkaladula ang tanan nga isla kag wala na sing bukid nga makita. 21Kag indi lang ina, kundi gin-ulanan pa gid ang mga tawo sang yelo nga ang kada isa nagabug-at sing mga 50 ka kilo. Kag ginpakamalaot sang mga tawo ang Dios tungod sa sina nga kalalat-an nga puwerte gid.

Hoffnung für Alle

Offenbarung 16:1-21

Die Schalen mit dem Zorn Gottes

1Jetzt hörte ich, wie eine gewaltige Stimme aus dem Tempel den sieben Engeln zurief: »Geht und gießt die sieben Schalen mit Gottes Zorn über die Erde aus.«

2Da ging der erste Engel und goss seine Schale auf die Erde. Sofort bildeten sich bösartige und schmerzhafte Geschwüre bei allen Menschen, die das Zeichen des Tieres trugen und seine Statue anbeteten. 3Der zweite Engel goss seine Schale in das Meer. Da wurde das Wasser zu Blut. Es war verklumpt und dick wie das Blut von einem Toten. Und alle Lebewesen im Meer verendeten.

4Der dritte Engel goss seine Schale über die Flüsse und Quellen. Alles wurde zu Blut. 5Dabei hörte ich, wie der Engel, der über das Wasser herrscht, sagte: »Du hast dein Urteil gesprochen, du heiliger Gott, der du bist und immer warst. Du bist ein gerechter Richter. 6Sie haben alle getötet, die zu dir gehören, und sie haben das Blut deiner Propheten vergossen. Deshalb hast du ihnen Blut zu trinken gegeben. Das haben sie verdient!« 7Und ich hörte, wie eine Stimme vom Altar her sagte: »Ja, Herr, du allmächtiger Gott! Deine Urteile sind wahr und gerecht.«

8Dann goss der vierte Engel seine Schale über die Sonne. Von nun an quälte sie die Menschen mit ihrem Feuer. 9Alle Menschen litten unter der sengenden Glut. Doch keiner kehrte um und erkannte Gott als den Herrn an, dem alle Ehre gebührt. Sie verfluchten vielmehr seinen Namen und lehnten sich weiter gegen ihn auf, der sie mit solch schrecklichen Katastrophen heimsuchte. 10Der fünfte Engel schüttete seine Schale über dem Thron des Tieres aus. Da versank das Reich des Tieres in tiefste Finsternis. Die Menschen zerbissen sich vor Schmerzen die Zunge. 11Aber auch jetzt bereuten sie nichts und kehrten nicht um, sondern verfluchten den Gott des Himmels, weil sie solche Schmerzen und qualvollen Geschwüre ertragen mussten.

12Der sechste Engel goss seine Schale in den großen Fluss, den Euphrat. Der Fluss trocknete aus, so dass die Könige aus dem Osten ungehindert mit ihren Armeen in das Land eindringen konnten. 13Ich sah, wie aus dem Maul des Drachen, des Tieres und des falschen Propheten drei Dämonen hervorkamen, die wie Frösche aussahen. 14Es sind böse Geister, die Wunder vollbringen. Sie schwärmen aus zu den Herrschern dieser Erde, um sie zum Kampf zu vereinen – dem Kampf der Entscheidung, wenn der große Tag des allmächtigen Gottes kommt.

15»Doch vergiss nicht«, sagt Christus, »ich komme plötzlich und unerwartet wie ein Dieb! Nur wer wach bleibt und bereit ist, darf sich an diesem Tag glücklich schätzen. Nur wer seine Kleider griffbereit hat, muss dann nicht nackt umherlaufen und sich schämen.«

16Die dämonischen Geister versammelten die Herrscher dieser Welt und ihre Heere an dem Ort, der auf Hebräisch »Harmagedon« heißt.

17Der siebte Engel schüttete seine Schale in die Luft. Da erklang vom Thron des Tempels im Himmel eine gewaltige Stimme: »Jetzt ist alles ausgeführt!« 18Blitze zuckten, der Donner krachte, und gewaltige Stimmen dröhnten. Die Erde bebte so heftig wie noch nie seit Menschengedenken. 19Die große Stadt Babylon zerbrach in drei Teile, und die Städte der Welt sanken in Trümmer. Gott hatte Babylon und ihre Sünden nicht vergessen. Nun musste sie den Kelch, der mit Gottes furchtbarem Zorn gefüllt ist, bis zur bitteren Neige leeren. 20Die Inseln versanken, und die Berge stürzten in sich zusammen. 21Riesige zentnerschwere Hagelbrocken fielen vom Himmel auf die Menschen. Sie verfluchten Gott wegen dieser furchtbaren Katastrophe.