Manugwali 1 – HLGN & NVI-PT

Ang Pulong Sang Dios

Manugwali 1:1-18

Wala sing Pulos ang Tanan

1Amo ini ang mga ginsiling sang isa ka manugwali1:1 manugwali: ukon, manunudlo; ukon, maalamon nga tawo. nga anak ni David kag hari sang Jerusalem:

2Wala sing pulos! Wala gid sing pulos ang tanan! 3Ano bala ang makuha sang tawo sa iya pagpangabudlay diri sa kalibutan? 4Nagataliwan ang isa ka henerasyon kag nagabulos naman ang isa, pero ang kalibutan amo lang gihapon. 5Nagabutlak ang adlaw, kag dayon nagasalop; nagabalik-balik lang ini sa iya ginahalinan. 6Nagahuyop ang hangin sa bagatnan kag dayon sa aminhan; nagalibot-libot lang ini kag nagabalik-balik. 7Ang tanan nga suba nagailig sa dagat, pero wala ini nagakapuno bisan sige-sige ang ilig sang suba.1:7 bisan sige-sige ang ilig sang suba: ukon, dayon nagabalik ang tubig sa iya ginahalinan kag nagailig ini liwat sa dagat. 8Ina tanan nga butang makatalaka—ang pagkatalaka nga indi masaysay. Wala nagakaayawan ang aton mga mata kag mga dulunggan sa aton makita kag mabatian. 9Ang mga natabo sang una matabo man liwat. Ang mga ginhimo sang una himuon man liwat. Wala gid sing bag-o nga nagakatabo sa kalibutan. 10May butang bala nga masiling mo nga bag-o naman? Pero ara na ina sang una pa, bisan sang wala pa kita matawo. 11Wala ginadumdom sang mga tawo ang mga nagligad; amo man ang palaabuton, indi man ini pagdumdumon sang mga tawo sa ulihi.

Ang Kaalam sang Tawo Wala sing Pulos

12Ako nga isa ka manugwali naghari sa Israel, kag sa Jerusalem ako nag-estar. 13Sa akon kaalam, gintun-an ko gid sing maayo ang tanan nga nagakalatabo diri sa kalibutan. Isa ini ka makatalaka nga buluhaton nga ginhatag sang Dios nga kabalak-an sang tawo. 14Nakita ko ang tanan nga ginahimo diri sa kalibutan, kag ini tanan wala sing pulos; daw pareho lang nga nagalagas ako sa hangin. 15Ang tiko indi mo mapatadlong, kag ang wala indi mo maisip.

16Nagsiling ako sa akon kaugalingon, “Mas maalam gid ako sang sa tanan nga naghari sa Jerusalem antes sa akon. Madamo gid ako sang nahibaluan.” 17Gintun-an ko sing maayo ang kinalain sang kaalam kag kabuangan, pero nareyalisar ko nga ini wala man sing pulos; daw pareho lang nga nagalagas ako sa hangin. 18Kay sang nagdugang ang akon nahibaluan, nagdugang man ang kalain sang akon buot.

Nova Versão Internacional

Eclesiastes 1:1-18

Nada Tem Sentido

1As palavras do mestre, filho de Davi, rei em Jerusalém:

2“Que grande inutilidade!”,

diz o mestre.

“Que grande inutilidade!

Nada faz sentido!”

3O que o homem ganha com todo o seu trabalho

em que tanto se esforça debaixo do sol?

4Gerações vêm e gerações vão,

mas a terra permanece para sempre.

5O sol se levanta e o sol se põe e depressa volta

ao lugar de onde se levanta.

6O vento sopra para o sul

e vira para o norte;

dá voltas e voltas,

seguindo sempre o seu curso.

7Todos os rios vão para o mar,

contudo, o mar nunca se enche;

ainda que sempre corram para lá,

para lá voltam a correr.

8Todas as coisas trazem canseira.

O homem não é capaz de descrevê-las;

os olhos nunca se saciam de ver,

nem os ouvidos de ouvir.

9O que foi tornará a ser,

o que foi feito se fará novamente;

não há nada novo debaixo do sol.

10Haverá algo de que se possa dizer:

“Veja! Isto é novo!”?

Não! Já existiu há muito tempo,

bem antes da nossa época.

11Ninguém se lembra dos que viveram na antiguidade,

e aqueles que ainda virão

tampouco serão lembrados

pelos que vierem depois deles.1.11 Ou Não há lembrança do que aconteceu, e mesmo o que ainda acontecerá não será lembrado pelos que vierem depois disso.

A Sabedoria Não Tem Sentido

12Eu, o mestre, fui rei de Israel em Jerusalém. 13Dediquei-me a investigar e a usar a sabedoria para explorar tudo o que é feito debaixo do céu. Que fardo pesado Deus pôs sobre os homens! 14Tenho visto tudo o que é feito debaixo do sol; tudo é inútil, é correr atrás do vento!

15O que é torto não pode ser endireitado;

o que está faltando não pode ser contado.

16Fiquei pensando: Eu me tornei famoso e ultrapassei em sabedoria todos os que governaram Jerusalém antes de mim; de fato adquiri muita sabedoria e conhecimento.

17Por isso me esforcei para compreender a sabedoria, bem como a loucura e a insensatez, mas aprendi que isso também é correr atrás do vento.

18Pois quanto maior a sabedoria, maior o sofrimento;

e quanto maior o conhecimento, maior o desgosto.