Gintunto sang mga Taga-Gibeon ang mga Israelinhon
1Karon, nabatian sang tanan nga hari sa nakatundan sang Jordan ang pagpangdaog sang mga Israelinhon. (Ini amo ang mga hari sang mga Hithanon, Amornon, Canaanhon, Periznon, Hivhanon, kag mga Jebusnon. Nagaestar sila sa mga kabukiran, sa mga bulobukid sa nakatundan,9:1 mga bulobukid sa nakatundan: sa Hebreo, Shefela. kag sa baybayon sang Dagat sang Mediteraneo hasta sa Lebanon.) 2Nagtipon sila tanan sa pagpakig-away kay Josue kag sa Israel.
3Pero sang mabatian sang mga taga-Gibeon ang ginhimo ni Josue sa Jerico kag sa Ai, 4nagpangita sila sang paagi sa pagtunto kay Josue. Nagpadala sila kay Josue sang mga tawo nga may mga karga sa mga asno nga daan nga mga sako kag daan nga mga panit nga suludlan sang bino nga gision kag tukapon. 5Nagsuksok ini nga mga tawo sang daan nga mga bayo kag daan kag tukapon nga mga sandalyas, kag nagbalon sang matig-a kag nagakapudpod nga mga tinapay. 6Dayon nagkadto sila kay Josue sa kampo sang Israel sa Gilgal kag nagsiling sa iya kag sa mga Israelinhon, “Nagkadto kami diri halin sa malayo nga lugar sa pagpangabay sa inyo nga maghimo kamo sang kasugtanan sa amon nga indi ninyo pag-anhon ang amon katawhan.” 7Pero nagsabat ang mga Israelinhon, “Basi taga-diri lang kamo malapit sa amon. Gani indi kami puwede nga maghimo sang kasugtanan sa inyo.” 8Nagpakitluoy sila kay Josue, “Handa kami sa pag-alagad sa inyo.” Nagpamangkot si Josue sa ila, “Sin-o kamo kag diin kamo naghalin?” 9Nagsabat sila, “Halin kami sa malayo gid nga lugar. Nagkadto kami diri kay nabatian namon ang parte sa Ginoo nga inyo Dios. Nabatian namon ang tanan nga ginhimo niya sa Egipto, 10kag sa duha ka hari nga Amornon sa sidlangan sang Jordan. Ini nga mga hari amo sila ni Haring Sihon sang Heshbon, kag si Haring Og sang Bashan nga nagaestar sa Ashtarot. 11Gani ginsugo kami sang amon mga manugdumala kag mga kasimanwa nga magpreparar sang mga balon nga pagkaon kag magkadto diri sa pagpakigkita sa inyo agod silingon kamo nga handa kami sa pag-alagad sa inyo, basta maghimo lang kamo sang kasugtanan sa amon nga indi ninyo kami pag-anhon. 12Tan-awa bala ang amon tinapay, mainit pa ini paghalin namon, pero subong matig-a na kag nagakapudpod. 13Ining mga panit nga suludlan bag-o pa ini sang ginpuno namon sang bino, pero tan-awa bala, gision na. Ang amon mga bayo kag mga sandalyas nagdaan na tungod sa malawig gid nga pagpanglakaton.”
14Ginbaton9:14 Ginbaton: ukon, Ginkaon. sang mga Israelinhon ang ila pagkaon. Pero wala sila nagpamangkot sa Ginoo parte sini. 15Naghimo si Josue sang kasugtanan sa ila nga indi niya sila pag-anhon ukon pagpatyon. Kag ginsumpaan ini sang mga pangulo sang katilingban sang Israel.
16Tatlo ka adlaw pagkatapos sang paghimo nila sang kasugtanan, nabatian sang mga Israelinhon nga malapit lang gali sa ila ang ginaestaran sang sadto nga mga tawo. 17Gani naglakat ang mga Israelinhon, kag sa tapos ang tatlo ka adlaw nakaabot sila sa mga banwa nga ginaestaran sang sadto nga mga tawo. Ini nga mga banwa amo ang Gibeon, Kefira, Beerot, kag Kiriat Jearim. 18Pero wala magsalakay ang mga Israelinhon sa ila tungod kay ang mga pangulo sang katilingban may ginsumpaan na nga kasugtanan sa ila sa ngalan sang Ginoo, ang Dios sang Israel.
Nagreklamo ang bug-os nga katilingban sa ila mga pangulo, 19pero nagsabat ang tanan nga pangulo, “May ginsumpaan na kita sa ila sa ngalan sang Ginoo, ang Dios sang Israel, gani karon indi kita makatandog sa ila. 20Amo na lang ini ang aton himuon: Indi naton sila pagpatyon kay basi pa kon silutan kita sang Dios tungod sa aton ginsumpa sa ila. 21Pabay-i ninyo sila nga mabuhi. Pero himuon naton sila nga manugkahoy kag manugsag-ob para sa bug-os nga katilingban.” Kag amo ini ang natabo sa mga taga-Gibeon suno sa ginsiling sang mga pangulo parte sa ila.
22Ginpatawag ni Josue ang mga taga-Gibeon kag ginsilingan, “Ngaa gintunto ninyo kami? Ngaa nagsiling kamo nga halin pa kamo sa malayo gid nga lugar, nga taga-diri man lang gali kamo malapit sa amon? 23Tungod sa inyo ginhimo ginapakamalaot kamo sang Dios: Sugod subong, magaalagad kamo bilang manugkahoy kag manugsag-ob para sa balay sang akon Dios.” 24Nagsabat sila kay Josue, “Ginhimo namon ini tungod nga nahadlok kami nga basi patyon ninyo kami. Kay nabatian gid namon nga ginsugo sang Ginoo nga imo Dios si Moises nga iya alagad nga maghatag sa inyo sini nga mga duta kag magpamatay sang tanan nga nagaestar diri. 25Karon ari kami sa idalom sang imo gahom, pagusto ka kon ano sa imo ang dapat nga himuon sa amon.” 26Wala gintugutan ni Josue nga patyon sila sang mga Israelinhon. 27Pero ginhimo niya sila nga mga manugkahoy kag manugsag-ob para sa katilingban kag sa halaran sang Ginoo. Hasta subong ginahimo nila ini nga obra sa lugar nga ginpili sang Ginoo nga pagasimbahan sa iya.
O ardil do povo de Gibeão
1-2Quando os reis das áreas circunvizinhas ouviram o que acontecera a Jericó, rapidamente reuniram os exércitos para lutarem em defesa das suas vidas contra Josué e os israelitas. Os povos que esses reis governavam a ocidente do Jordão, ao longo da planície costeira junto ao mar Mediterrâneo até ao norte, às montanhas do Líbano, eram os seguintes: hititas, amorreus, cananeus, perizeus, heveus e jebuseus.
3Contudo, quando o povo de Gibeão soube o que acontecera a Jericó e a Ai, 4-5resolveram usar dum ardil para salvarem as suas vidas. Enviaram embaixadores a Josué, vestidos com roupas usadas e sujas, como se viessem duma longa viagem, com sapatos muito gastos e remendados, velhos sacos sobre os jumentos, odres de vinho velhos e rotos e pão seco e bolorento. 6Quando chegaram ao acampamento de Israel em Gilgal, disseram a Josué e às gentes de Israel: “Viemos duma terra distante pedir-vos que façam connosco um tratado de paz.”
7Os israelitas responderam a esses heveus: “E como é que nós sabemos que vocês não são gente daqui de perto? Pois se assim fosse não faríamos convosco nenhum tratado.”
8“Seremos vossos escravos”, replicaram. “Mas quem são vocês, afinal? Donde é que vêm?”, perguntou-lhes Josué.
9“Somos duma terra muito longe; temos ouvido falar do poder do Senhor, vosso Deus, e de tudo o que já fez no Egito; 10assim como daquilo que fizeram aos dois reis amorreus, a Siom rei de Hesbom e a Ogue rei de Basã, que reinava em Astarote. 11Por isso, os nossos anciãos e o nosso povo nos deram ordens: ‘Preparem-se para uma longa viagem; vão ter com o povo de Israel e declarem-lhes, em nosso nome, que a nossa nação se submeterá a eles como escravos e façam paz com eles.’ 12Este pão que aqui está vinha ainda quente do forno, quando deixámos a terra, e agora, como estão a ver, está seco e cheio de bolor; 13estes odres eram novinhos, e aqui estão eles já velhos e meio rotos; a roupa e o calçado que trazemos gastou-se durante a longa viagem que tivemos de fazer.”
14Josué e os outros líderes acabaram por acreditar neles, sem se terem incomodado de pedir conselho ao Senhor. 15Foram para a frente com esse tratado de paz e os líderes de Israel ratificaram-no com juramento.
16Três dias mais tarde os factos começaram a ser conhecidos e a verdade a vir ao de cima; essa gente não era mais do que simples vizinhos. 17O exército de Israel pôs-se logo em campo para averiguar os factos e alcançou as cidades deles em três dias. Os nomes dessas povoações eram Gibeão, Cafira, Beerote e Quiriate-Jearim. 18No entanto, nenhuma dessas cidades foi atacada, devido ao tratado que os líderes de Israel tinham feito na presença do Senhor, o Deus de Israel. O povo de Israel ficou revoltado contra os seus chefes, por causa do engano em que caíram, assinando esse tratado de paz.
19Contudo, os líderes responderam-lhes: “Jurámos perante o Senhor, o Deus de Israel, que não lhes tocaríamos e assim faremos. 20Teremos de deixá-los com vida pois, se quebrarmos o juramento que fizemos, a ira de Deus cairá sobre nós.”
21E foi assim que eles se tornaram servos dos israelitas como rachadores de lenha e aguadeiros.
22Josué entretanto tinha-os chamado e falou-lhes desta forma: “Porque é que nos enganaram dizendo-nos que vinham duma terra distante, quando afinal viviam mesmo aqui ao nosso lado? 23Por isso, permanecerá sobre vós uma maldição. Desde agora e para sempre deverão ser nossos servos, servindo-nos como rachadores de lenha e como aguadeiros no serviço do santuário do meu Deus.”
24Eles responderam: “Fizemos isto porque nos disseram que o Senhor, vosso Deus, dera instruções a Moisés, o seu servo, para conquistar toda esta terra e destruir o povo que aqui vive. Por isso, tivemos medo que nos tirassem a vida. Essa foi a razão por que atuámos desta forma. 25Estamos nas vossas mãos; façam connosco o que bem entenderem.”
26Josué não deixou que o povo os matasse. 27Tornaram-se, efetivamente, rachadores de lenha e carregadores de água para o povo de Israel e para o altar do Senhor, onde quer que este fosse construído, porque o Senhor não tinha ainda dito onde haveria de ser erguido. Este acordo vigora ainda hoje, no tempo em que este texto está a ser escrito.
