Joel 2 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Joel 2:1-32

Ang Pagsilot sang Dios nga Pareho sa Pagsalakay sang mga Apan

1Patunuga ninyo ang budyong sa pagpaandam sa mga tawo sa Zion,2:1 Zion: Amo ang isa ka tawag sa Jerusalem. ang balaan2:1 balaan: ukon, pinili. nga bukid sang Ginoo. Tanan kamo nga nagaestar sa Juda, magkurog kamo sa kahadlok, kay malapit na gid ang adlaw nga magasilot ang Ginoo. 2Madulom kag magal-om ang ina nga adlaw. Ang terible nga mga apan2:2 mga apan: sa literal, katawhan. Posible nga ang ini nga mga apan nagarepresentar sang katawhan nga magasalakay sa Juda. nga puwerte kadamo nagalinapta sa mga bukid pareho sa paglapta sang silak sang adlaw kon magpamanagbanag na. Wala gid sing may natabo nga pareho sina halin sang una, kag indi na matabo ang pareho sina hasta san-o.

3Sunod-sunod nga nagsalakay ang mga apan nga daw sa kalayo.2:3 Sunod-sunod… kalayo: sa literal, Sa ila atubangan kag sa likod may kalayo nga nagapanunog. Siguro ang buot silingon, sa atubangan kag sa likod sang isa ka panong sang mga apan may ara man nga mga panong sang mga apan. Tan-awa ang 1:4 kag 2:20. Sa wala pa sila magsalakay ang duta daw pareho sang katamnan sang Eden, pero sang masalakay na nila, daw pareho na ini sang desierto. Wala gid sing tanom nga nakaluwas sa ila. 4Daw sa kabayo ang ila hitsura kag nagasibad sila pareho sa mga kabayo nga pang-inaway. 5Ang gahod sang ila paglukso-lukso sa ibabaw sang mga bukid daw pareho sang nagadalagan nga karwahe ukon ginasunog nga dagami. Daw pareho sila sa gamhanan nga mga soldado nga handa na sa pagpakig-away. 6Ang mga tawo nga makakita sa ila mahadlukan kag magapalanglapsi. 7-8Nagasalakay sila kag nagataklas sa mga pader pareho sang mga soldado. Deretso sila kon maglakat kag wala nagaliw-as sa ila alagyan. Wala sila nagadis-uganay; kag bisan masugata nila ang mga armas wala sila nagaalaplaag. 9Ginasalakay nila ang siyudad kag ginataklas ang pader sini. Ginasaka nila ang mga balay kag nagasulod sila sa mga bintana pareho sang kawatan. 10Nagauyog ang kalibutan kag ang kalangitan sa ila nga pag-abot. Kag nagadulom ang adlaw kag ang bulan kag wala na nagasiga ang mga bituon.

11Nagamando ang Ginoo sa sining mga apan nga iya mga soldado, kag nagatuman sila sa iya nga sugo. Terible ini nga mga apan kag puwerte kadamo. Makahaladlok gid ang adlaw nga magasilot ang Ginoo; wala gid sing may makaagwanta sini.

Ginapabalik sang Dios ang Iya mga Katawhan sa Iya

12Nagasiling ang Ginoo nga tion na ini nga magbalik kamo sa iya nga hugot gid sa inyo tagipusuon, nga nagapuasa kag nagapangasubo nga may paghibi. 13Maghinulsol kamo sing tinagipusuon kag indi nga pakita-kita lang nga paghinulsol paagi sa paggisi sang inyo mga bayo. Magbalik kamo sa Ginoo nga inyo Dios, kay maluluy-on siya kag mabinalak-on. Mahigugmaon siya kag indi dali maakig. Handa siya nga magbaylo sang iya hunahuna nga indi na magpadala sang kalaglagan. 14Basi pa lang magbaylo ang hunahuna sang Ginoo nga inyo Dios kag pakamaayuhon niya ang inyo mga patubas, agod makahalad na kamo sa iya sang mga uyas kag bino.

15Patunuga ninyo ang budyong sa Zion sa pagpahibalo sa mga tawo nga magtipon sila kag magpuasa. 16Himua ninyo ang seremonya sa pagpakatinlo kag magtipon kamo tanan, bata man ukon tigulang. Pati mga lapsag dal-on man, kag ang bag-o ginkasal mag-intra man. 17Ang mga pari nga nagaalagad sa Ginoo maghibi sa tunga-tunga sang halaran kag sang balkon sang templo, kag magpangamuyo sila sang pareho sini: “Ginoo, kaluoyi ang katawhan nga imo ginapanag-iyahan. Indi pagtuguti nga pakahuy-an sila kag yagutaon2:17 yagutaon: ukon, dumalahan. sang iban nga mga nasyon paagi sa pagsiling, ‘Diin na bala ang inyo Dios?’ ”

Pakamaayuhon Liwat sang Dios ang Duta sang Juda

18Nagakabalaka gid ang Ginoo sa iya duta, kag naluoy siya sa iya katawhan. 19Kag bilang sabat sa ila pangamuyo magasiling siya sa ila, “Hatagan ko kamo sang mga uyas, duga sang ubas, kag lana; kag maayawan gid kamo. Indi ko na pagtugutan nga pakahuy-an kamo sang iban nga mga nasyon. 20Pahalinon ko ang mga manugsalakay sa inyo nga halin sa aminhan, kag tabugon ko sila sa desierto. Ang nauna nila nga panong tabugon ko sa Patay nga Dagat2:20 Patay nga Dagat: sa Hebreo, dagat sa sidlangan. kag ang ulihi nila nga panong tabugon ko sa Dagat sang Mediteraneo.2:20 Dagat sang Mediteraneo: sa Hebreo, dagat sa nakatundan. Magabalaho ang ila mga bangkay.”

Makatilingala gid ang mga ginhimo sang Ginoo. 21Indi dapat magkahadlok ang duta sang Juda, kundi magkasadya ini kay makatilingala gid ang mga ginhimo sang Ginoo. 22Indi man dapat magkahadlok ang mga sapat, kay nagalagtom na ang mga palahalban kag nagapamunga na ang mga kahoy pati ang higera. Nagapamunga na man ang mga ubas.

23Kamo nga katawhan sang Zion, magkalipay kamo sa ginhimo sa inyo sang Ginoo nga inyo Dios. Kay ginhatagan niya kamo sang nahauna nga ulan sa pagpakita nga matarong siya.2:23 Kay ginhatagan… matarong siya: Indi klaro ang buot silingon sang Hebreo sini. Ginpadal-an niya kamo sang nahauna nga ulan kag sang masunod pa nga ulan pareho sang una. 24Mapuno sang mga uyas ang mga linasan kag magaawas ang duga sang ubas kag ang lana sa mga pulugaan sini. 25Kay nagasiling ang Ginoo, “Ibalik ko ang mga nagkalapierdi sa inyo sadtong mga tinuig nga ginsalakay ang inyo mga tanom sang sunod-sunod nga mga panong sang mga apan. Ako ang nagpadala sa inyo sining madamo nga mga apan nga akon mga soldado. 26Karon magadamo na ang inyo kalan-on kag mabusog gid kamo. Kag tungod sini, pagadayawon ninyo ako nga inyo Dios, nga naghimo sang makatilingala nga mga butang sa inyo. Kag kamo nga akon katawhan indi na gid mahuy-an hasta san-o. 27Dayon mahibaluan ninyo nga ara ako sa inyo nga mga taga-Israel, kag ako lang ang Ginoo nga inyo Dios kag wala na sing iban pa. Kag kamo nga akon katawhan indi na gid mahuy-an hasta san-o.”

Mga Espirituhanon nga mga Pagpakamaayo

28“Kag sa ulihi ihatag ko ang akon Espiritu sa tanan nga klase sang tawo. Ang inyo mga anak nga lalaki kag babayi magasugid sang akon mga mensahi. Ang inyo tigulang nga mga lalaki padamguhon ko. Ang inyo pamatan-on nga mga lalaki makakita sang mga palanan-awon. 29Sa sina nga mga inadlaw, ihatag ko man ang akon Espiritu sa mga suluguon2:29 mga suluguon: sa iban nga mga kopya sang Septuagint, akon mga suluguon. nga lalaki kag babayi. 30Magapakita ako sang mga milagro sa langit kag sa duta: May makita nga dugo, kalayo kag madamol nga aso. 31Magadulom ang adlaw, kag ang bulan magapula pareho sang dugo. Ini matabo sa wala pa mag-abot ang makahaladlok gid nga adlaw sang paghukom sang Ginoo.”

32Pero ang bisan sin-o nga magdangop sa Ginoo maluwas sa silot nga magaabot. Kay suno sa ginsiling sang Ginoo, may mabilin nga mga Israelinhon sa Bukid sang Zion, ang Jerusalem. Ini sila ginpili sang Ginoo nga maluwas.

Hoffnung für Alle

Joel 2:1-27

Der Gerichtstag des Herrn

1Blast das Horn auf dem Zion, schlagt Alarm auf dem heiligen Berg! Alle Bewohner des Landes sollen erzittern! Denn der Tag, an dem der Herr Gericht hält, lässt nicht mehr lange auf sich warten.

2An diesem Tag verdunkeln schwarze Wolken den Himmel, und tiefe Finsternis breitet sich aus. Ein riesiges Heer hat sich auf den Hügeln um Jerusalem niedergelassen, es verteilt sich auf den Bergen wie das Morgenrot. Nie ist so etwas je da gewesen, und es wird auch nie wieder geschehen, solange es Menschen gibt. 3Feuer lodert vor diesen Truppen her, und wenn sie weg sind, steht alles in Flammen. Bevor sie über das Land herfallen, ist es ein blühendes Paradies2,3 Wörtlich: wie der Garten Eden., doch kaum sind sie hindurchgezogen, bleibt nur noch eine trostlose Wüste zurück. Es gibt kein Entrinnen vor ihnen! 4Sie sehen aus wie Pferde, sie stürmen daher wie Schlachtrosse. 5Wenn sie über die Gipfel der Berge kommen, klingt es wie herandonnernde Streitwagen, wie ein prasselndes Feuer, das auf den Feldern die Stoppeln verzehrt. Sie sind ein gewaltiges Heer, bestens gerüstet zum Kampf. 6Bei ihrem Anblick zittern die Völker, die Gesichter der Menschen sind totenbleich2,6 Wörtlich: ihre Gesichter sammeln Glut. – Die Bedeutung dieser Redewendung ist nicht sicher..

7Unerschrocken stürmen die Angreifer heran und klettern wie Soldaten auf die Mauern. Niemand kann sie aufhalten, unentwegt ziehen sie voran. 8Keiner kommt dem anderen in die Quere, denn sie alle kennen ihren Platz. Sie preschen durch die Waffen der Feinde hindurch, ihre Truppen nehmen kein Ende. 9Dann fallen sie über die Stadt her, erstürmen die Mauern und dringen durch die Fenster in die Häuser ein wie Diebe in der Nacht.

10Die Erde bebt und der Himmel zittert, wenn sie erscheinen, Sonne und Mond werden finster, das Licht der Sterne erlischt. 11Der Herr selbst führt dieses Heer an, mit mächtiger Stimme befiehlt er, und die riesigen Truppen gehorchen ihm. Groß und schrecklich ist der Tag, an dem der Herr Gericht hält! Wer kann ihn überstehen?

Kehrt um!

12So spricht der Herr: »Auch jetzt noch könnt ihr zu mir umkehren! Tut es von ganzem Herzen, fastet, weint und klagt! 13Ja, zerreißt eure Herzen vor Trauer und nicht bloß eure Kleider!«

Kommt zurück zum Herrn, eurem Gott, denn er ist gnädig und barmherzig, seine Geduld ist groß, und seine Liebe kennt kein Ende. Die Strafe, die er angedroht hat, tut ihm selbst leid. 14Wer weiß, vielleicht wendet er das Unheil ja noch ab und segnet euch aufs Neue! Dann schenkt er euch wieder eine gute Ernte, und ihr könnt dem Herrn, eurem Gott, Speise- und Trankopfer darbringen.

15Blast das Horn auf dem Zion! Ruft die Menschen zum Fasten auf! Sie sollen sich alle zum Gottesdienst versammeln. 16Das ganze Volk soll kommen und sich darauf vorbereiten, dem heiligen Gott zu begegnen! Ruft alle herbei, vom Säugling bis zum Greis! Selbst Braut und Bräutigam müssen ihre Kammer verlassen und kommen! 17Ihr Priester, ihr Diener des Herrn, weint im Tempelvorhof2,17 Wörtlich: zwischen der Vorhalle und dem Altar. und betet: »Herr, hab Erbarmen mit deinem Volk! Wir gehören doch zu dir! Lass nicht zu, dass fremde Völker uns verspotten! Warum sollen sie uns verhöhnen und rufen: ›Wo bleibt er nun, ihr Gott?‹«

Der Herr erbarmt sich über sein Volk

18Da erwachte im Herrn die leidenschaftliche Liebe zu seinem Land, und er hatte Mitleid mit seinem Volk.2,18 Oder: Dann wird im Herrn … erwachen, und er wird … haben. – Die zeitliche Einordnung der Verse 18‒19a ist nicht sicher. 19Er antwortete ihnen: »Ich schenke euch wieder so viel Getreide, Wein und Öl, dass ihr genug zu essen habt. Ich setze euch nicht länger dem Hohn und Spott anderer Völker aus! 20Den Feind aus dem Norden jage ich fort von euch, ich treibe ihn in die Wüste. Seine vordersten Truppen stürze ich ins Tote Meer und die letzten ins Mittelmeer. Überall wird es dann nach Verwesung stinken. So strafe ich euren Feind, denn er hat euch Gewalt angetan2,20 Oder: denn er hat überheblich gehandelt.

21Ihr Felder, seid nicht länger bekümmert, freut euch und jubelt, denn der Herr hat ein großes Wunder getan!

22Ihr Tiere in der Steppe, habt keine Angst mehr! Eure Weideplätze sind wieder grün, die Bäume hängen voller Früchte, Feigenbaum und Weinstock bringen reiche Ernte.

23Auch ihr, die ihr auf dem Berg Zion wohnt, freut euch und jubelt über den Herrn, euren Gott! Wie treu und gerecht ist er! Er schenkt euch wieder erfrischenden Regen im Herbst und im Frühling, so wie er es früher getan hat. 24Auf den Dreschplätzen häuft sich das Getreide, und aus der Kelter fließen Most und Öl in Strömen.

25Gott lässt euch sagen: »Das ganze Heer von Heuschrecken, das über euch hergefallen ist, war von mir gesandt. Jetzt aber will ich euch all die Ernten ersetzen, die diese gefräßigen Tiere vernichtet haben. 26Dann habt ihr mehr als genug zu essen und lobt meinen Namen. Denn ich bin der Herr, euer Gott, der große Wunder für euch vollbracht hat. Nie mehr soll mein Volk verhöhnt werden! 27Ihr werdet erkennen, dass ich mitten unter euch in Israel wohne und dass ich allein der Herr, euer Gott, bin und sonst keiner! Ja, nie mehr lasse ich mein Volk in Schimpf und Schande dastehen!«