Job 7 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Job 7:1-21

1“Ang kabuhi sang tawo diri sa kalibutan mabudlay gid; pareho kabudlay sa adlaw-adlaw nga obra sang isa ka trabahador, 2ukon pareho sa ulipon nga nagahandom nga maghapon na agod makapahuway na siya, ukon pareho sa trabahador nga nagapaabot gid sang iya suweldo. 3Pareho man sina ang akon kahimtangan. Pila na ka bulan ang akon pag-antos nga wala man lang sing pulos. Bisan gab-i nagaantos ako. 4Kon maghigda ako kon gab-i nagahunahuna ako kon san-o pa mag-aga. Kahinay sang paglakat sang mga inoras. Nagabulubaliswa lang ako hasta magpamanagbanag. 5Ang akon lawas puno sang ulod kag kugan. Nagabuluswang ang akon mga hubag kag naganana.”

Nagpanawag si Job sa Dios

6“Nagaligad ang akon mga inadlaw nga wala sing paglaom. Nagaligad ini nga mas madasig pa sa lansadera7:6 lansadera: sa English, shuttle. sang manughabol.7:6 manughabol: sa English, weaver. 7Dumduma, O Dios, nga ang akon kabuhi pareho lang sa hangin nga nagalabay, kag indi na ako makaeksperiensya pa sang kalipay. 8Makita mo pa ako subong pero sa ulihi indi na. Kon mangita ka sa akon indi mo na ako makita. 9Subong nga ang gal-om nagakadula kag indi na makita, ang nagakapatay indi na magbalik pa. 10Indi na siya makapauli sa iya balay, kag malimtan na siya sang mga nakakilala sa iya.

11“Gani indi mahimo nga maghipos lang ako; sugong gid ang akon pamatyag. Ihambal ko ang kalain sang akon buot. 12Ngaa ginabantayan mo gid ako, O Dios? Dragon bala ako sa dagat? 13Kon gusto ko maghigda kag magpahuway agod maghaganhagan ang akon kasakit 14ginapahadlok mo ako paagi sa mga damgo kag palanan-awon. 15Gani maayo pa nga makuga na lang ako kag mapatay sang sa mabuhi sa sining lawas nakon. 16Ginakaugtan ko ang akon kabuhi. Indi ko gusto nga mabuhi pa. Pabay-i na lang ako, kay wala na sing pulos ang akon kabuhi.

17“Ano gid bala ang tawo nga imo ginakabalak-an kag ginahatagan sang importansya? 18Kay ginausisa mo siya kada adlaw, kag ginatilawan sa tanan nga tion. 19Pabay-i lang bala ako bisan dali lang. 20Nakasala bala ako? Ano nga sala ang nahimo ko sa imo, O Manugbantay sang tawo? Ngaa ginapuntirya mo gid ako? Mabug-at bala ako nga palas-anon sa imo? 21Kon nakasala gid man ako, ngaa indi mo na lang ako pagpatawaron? Sa indi madugay mapatay na ako, kag bisan pangitaon mo ako, indi mo na ako makita pa.”

Hoffnung für Alle

Hiob 7:1-21

Gott, warum lässt du mich nicht in Ruhe?

1»Das Leben der Menschen gleicht der Zwangsarbeit,

von früh bis spät müssen sie sich abmühen!

2Ein Landarbeiter sehnt sich

nach dem kühlen Schatten am Abend;

er wartet darauf, dass ihm sein Lohn bezahlt wird.

3Und was ist mein Lohn?

Monate, die sinnlos dahinfliegen,

und kummervolle Nächte!

4Wenn ich mich schlafen lege,

denke ich: ›Wann kann ich endlich wieder aufstehen?‹

Die Nacht zieht sich in die Länge,

ich wälze mich schlaflos hin und her bis zum Morgen.

5Mein Körper ist von Würmern

und von dreckigem Schorf bedeckt.

Meine Haut platzt auf und eitert.

6Schneller als ein Weberschiffchen sausen meine Tage dahin,

sie schwinden ohne jede Hoffnung.

7O Gott, bedenke, dass mein Leben nur ein Hauch ist!

Mein Glück ist dahin; es kommt nie wieder.

8Noch siehst du mich, doch nicht mehr lange,

und wenn du mich dann suchst, bin ich nicht mehr da.

9-10Wie eine Wolke, die vorüberzieht,

so ist ein Mensch, der stirbt:

Vom Ort der Toten kehrt er nie zurück;

dort, wo er einmal wohnte, ist er bald vergessen.

11Nein – ich kann nicht schweigen!

Der Schmerz wühlt in meinem Innern.

Ich lasse meinen Worten freien Lauf,

ich rede aus bitterem Herzen.

12O Gott, warum lässt du mich so scharf bewachen?

Bin ich denn das Meer oder ein Meeresungeheuer?

13-14Wenn ich dachte: ›Ich will im Schlaf Ruhe finden

und mein Elend vergessen‹,

dann hast du mich bis in die Träume verfolgt

und mir durch Visionen Angst eingejagt.

15Am liebsten würde ich erhängt!

Lieber sterben als noch länger in diesem elenden Körper leben!

16Ich gebe auf! So will ich nicht mehr weiterleben!

Lass mich in Ruhe, denn mein Leben hat keinen Sinn mehr!

17Gott, warum nimmst du einen Menschen so ernst?

Warum beachtest du ihn überhaupt?

18Jeden Morgen verlangst du Rechenschaft von ihm;

du beobachtest ihn jeden Augenblick.

19Wie lange schaust du mich noch prüfend an?

Du lässt mich keinen Augenblick in Ruhe!7,19 Wörtlich: Du lässt mich nicht einmal so lange in Ruhe, bis ich meinen Speichel heruntergeschluckt habe.

20Du Menschenwächter – hat dich meine Sünde denn verletzt?

Warum machst du mich zu deiner Zielscheibe?

Bin ich dir zur Last geworden?

21Warum vergibst du mir mein Unrecht nicht?

Kannst du keine Sünde übersehen?

Denn bald liege ich unter der Erde,

und wenn du mich dann suchst, bin ich nicht mehr da.«