Job 4 – HLGN & NVI-PT

Ang Pulong Sang Dios

Job 4:1-21

Naghambal si Elifaz

1Dayon nagsabat si Elifaz nga taga-Teman, 2“Maakig ka bala kon maghambal ako? Indi mahimo nga maghipos lang ako. 3Sadto anay madamo nga mga tawo ang gintudluan mo nga magsalig sa Dios. Ginpabakod mo ang mga tawo nga maluya. 4Ang imo mga pulong nakapalig-on sa nagakaluya kag nagakatumba. 5Pero karon nga ikaw naman ang nagaantos, nagakaluya ka kag nagakatublag. 6Indi bala nga kon nagatahod ka sa Dios kag matarong ang imo kabuhi, may pagsalig ka kag paglaom?

7“Karon, hunahunaa bala sing maayo. May tawo bala nga inosente ukon matarong nga nalaglag? 8Suno sa akon naobserbaran, ang nagahimo sang kalautan kag kagamo, kalautan kag kagamo man ang iya dangatan. 9Nagakalaglag sila sa isa lang ka huyop sang Dios. Sa iya kaakig, nagakapukan sila. 10Bisan pareho pa sila sa isa ka makusog kag mabangis nga leon, bingawon gihapon sang Dios ang ila mga ngipon. 11Magakalamatay sila tungod sa gutom, kag ang ila mga anak magalalapta.

12“May ginsugid sa akon sa sekreto. Ginhutik ini sa akon 13sa damgo sang isa ka gab-i samtang nagatulog sing mahamuok ang mga tawo. 14Hinadlukan ako kag nagkurog ang bug-os ko nga lawas. 15May espiritu nga naglabay4:15 May espiritu nga naglabay: ukon, Naghuyop ang hangin. sa akon guya kag nagpalanindog ang akon mga balahibo. 16Pagkauntat sini, may nakita dayon ako nga daw sa may nagatindog, pero indi ini klaro sa akon. Dayon may nabatian ako nga mahinay nga tingog nga nagasiling, 17‘May tawo bala nga matarong sa atubangan sang Dios? May tawo bala nga matinlo sa atubangan sang iya Manunuga? 18Kon wala gani nagasalig ang Dios sa mga anghel nga iya mga alagad, kag makakita siya sang sayop sa ila, 19ano pa ayhan sa mga tawo nga hinimo lang halin sa duta, nga madali lang dugmukon pareho sa sapat-sapat! 20Buhi sila sa aga, pero pagkagab-i patay na. Indi na sila makita hasta san-o. 21Daw sa mga tolda sila nga narumpag. Napatay sila nga kulang sing kaalam.’

Nova Versão Internacional

Jó 4:1-21

Elifaz

1Então respondeu Elifaz, de Temã:

2“Se alguém se aventurar a dizer a você uma palavra,

isso tirará a sua paciência?

Mas quem pode refrear as palavras?

3Pense bem! Você ensinou a tantos;

fortaleceu mãos fracas.

4Suas palavras davam firmeza aos que tropeçavam;

você fortaleceu joelhos vacilantes.

5Mas agora que se vê em dificuldade, você desanima;

quando você é atingido, fica prostrado.

6Sua vida piedosa não inspira confiança a você?

E o seu procedimento irrepreensível não dá a você esperança?

7“Reflita agora: Qual foi o inocente que chegou a perecer?

Onde os íntegros sofreram destruição?

8Pelo que tenho observado, quem cultiva o mal e semeia maldade,

isso também colherá.

9Pelo sopro de Deus são destruídos;

pelo vento de sua ira eles perecem.

10Os leões podem rugir e rosnar,

mas até os dentes dos leões fortes se quebram.

11O leão morre por falta de presa,

e os filhotes da leoa se dispersam.

12“Disseram-me uma palavra em segredo,

da qual os meus ouvidos captaram um murmúrio.

13Em meio a sonhos perturbadores da noite,

quando cai sono profundo sobre os homens,

14temor e tremor se apoderaram de mim

e fizeram estremecer todos os meus ossos.

15Um espírito4.15 Ou vento roçou o meu rosto,

e os pelos do meu corpo se arrepiaram.

16Ele parou, mas não pude identificá-lo.

Um vulto se pôs diante dos meus olhos,

e ouvi uma voz suave, que dizia:

17‘Poderá algum mortal ser mais justo que Deus?

Poderá algum homem ser mais puro que o seu Criador?

18Se Deus não confia em seus servos,

se vê erro em seus anjos e os acusa,

19quanto mais nos que moram em casas de barro,

cujos alicerces estão no pó!

São mais facilmente esmagados que uma traça!

20Entre o alvorecer e o crepúsculo são despedaçados;

perecem para sempre, sem ao menos serem notados.

21Não é certo que as cordas de suas tendas

são arrancadas, e eles morrem sem sabedoria?’4.21 Alguns sugerem que o discurso de Elifaz termina no versículo 17.