1“Pero karon ginayaguta ako sang mga tawo nga bata pa sang sa akon, nga ang ila mga amay indi gid masaligan. Mas masaligan pa gani ang akon mga ido nga nagabantay sang akon mga karnero. 2Ano gid bala ang makuha ko sa sini nga mga tawo nga mga maluya kag wala sing kusog? 3Puwerte sa ila kaniwang sa sobra nga kinawad-on kag kagutom. Nagakitkit na lang sila sang mga kararuton30:3 kararuton: sa iban nga Bisaya, kalaruton; ukon, kakaruton; ukon, kalalihon. sa kamingawan bisan kon gab-i. 4Ginapanggabot nila kag ginakaon ang mga tanom sa kamingawan, bisan pa ang malas-ay nga gamot sang kahoy nga enebro. 5Ginatabog sila palayo sa ila mga kasimanwa kag ginasinggitan nga daw sa mga kawatan. 6Nagaestar na lang sila sa mamala nga mga ililigan sang tubig, sa mga guhab sang mga bato, kag sa mga buho sa duta. 7Daw sa mga sapat sila nga nagauwang sa kagulangan, kag nagadas-ukanay sila sa puno sang mga kahoy-kahoy. 8Wala sila sing pulos kag wala gani sing may nakakilala sa ila, kag gintabog sila sa ila duta.
9“Kag karon ginatamay ako sang ila mga anak paagi sa kanta. Nangin kaladlawan ako sa ila. 10Ginakangil-aran nila ako kag nagalikaw sila sa akon. Wala sila natahap sa pagdupla sa akon guya. 11Karon nga ginapaluya kag ginapaantos ako sang Dios, ginhimo nila ang ila gusto nga himuon sa akon. 12Ginasalakay ako sang sining malaot nga grupo. Nagabutang sila sang siod sa akon dalanon, kag ginatinguhaan gid nila ako nga laglagon. 13Ginabalabagan nila ang akon alagyan sa paglaglag sa akon. Nagmadinalag-on sila bisan wala sing may nagabulig sa ila. 14Ginasalakay nila ako pareho sa mga soldado nga nagaagi sa dako nga buho sang pader nga gin-guba. 15Puwerte ang akon kahadlok, kag nadula ang akon dungog kag manggad pareho sa panganod nga ginpalid sang mabaskog nga hangin. 16Kag karon daw sa mapatay na ako; wala untat ang akon pag-antos. 17Kon gab-i nagangutngot ang akon mga tul-an; ang kasakit nga akon ginabatyag wala nagauntat. 18Sa puwerte nga kusog sang Dios, ginliab niya ako. Gin-uyatan niya ako sa kuwelyo 19kag ginhaboy sa lunang. Daw pareho na lang ako sa yab-ok kag abo.
20“Nagapanawag ako sa imo, O Dios, pero wala ka nagasabat. Nagatindog ako sa imo presensya, pero ginatulok mo lang ako. 21Nangin mapintas ka sa akon. Gin-gamit mo ang imo puwerte nga gahom sa pagpaantos sa akon. 22Daw pareho lang nga ginapapalid mo ako sa hangin kag ginapabulubaliskad sa bagyo. 23Nahibaluan ko nga ginadala mo ako sa lugar sang mga patay, sa lugar nga gintalana mo nga kadtuan sang tanan nga tawo.
24“Wala gid ako sing may ginhalitan nga tawo nga nagaantos kag nagapakitluoy tungod sa kalisod. 25Naghibi gani ako sa mga tawo nga nalisdan. Naluoy gid ako sa mga imol. 26Pero sang naglaom ako nga himuan ako sang maayo, malain ang ginhimo sa akon. Nagpangita ako sang kasanag, pero kadulom ang nag-abot sa akon. 27Wala untat ang kasakit sang akon balatyagon. Adlaw-adlaw nagaabot ang pag-antos sa akon. 28Nag-ilitom ang akon panit indi tungod sa kainit sang adlaw kundi sa balatian. Nagatindog ako sa katilingban kag nagapangayo sang bulig. 29Ang akon tingog daw pareho sa uwang sang talunon nga ido ukon huni sang bukaw. 30Nag-itom ang akon panit kag nagkalahulog ang kugan. Puwerte gid ang akon hilanat. 31Nangin masubo ang sunata sang akon arpa kag plawta.”
1Mas agora, os de menos idade riem-se de mim,
rapazes cujos pais considerava indignos
de ficar com os cães do meu rebanho.
2Sem dúvida que têm força e agilidade,
mas não são úteis à sociedade, não têm entendimento.
3Estão debilitados pela fome e foram expulsos
para as campinas desoladas e tenebrosas.
4Apanham malvas junto aos arbustos
e comem raízes de zimbro.
5Foram lançados fora da civilização,
banidos do convívio dos homens como se fossem ladrões.
6Por isso, agora têm de viver em barrancos sinistros,
em cavernas, no meio das rochas.
7Bramam como os animais na floresta, amontoando-se,
à procura de abrigo, debaixo das ortigas.
8São bandos de loucos, gente sem nome,
vivendo à margem da sociedade.
9E agora fazem de mim o assunto das suas cantigas satíricas!
Sirvo de tema para as anedotas que contam!
10Desprezam-me e fogem para longe de mim;
se se cruzam comigo, não hesitam em cuspir-me na cara.
11Deus pôs a minha vida em perigo;
estes jovens, tendo-me humilhado, conduzem-se agora,
sem a menor vergonha, perante mim.
12Gente infame lança-me armadilhas
e imagina assaltos à minha vida.
13Impedem-me de fazer seja o que for
e esforçam-se por piorar a situação calamitosa em que estou,
dando-se conta de que não tenho ninguém que venha em meu auxílio.
14Assaltam-me de todas as direções;
atiram-se a mim, mesmo estando eu já entre escombros.
15Vivo no meio de pavores; eles afrontam-me;
a minha dignidade foi-se como nuvem levada por um vento ciclónico.
16Tenho o coração em pedaços;
a depressão apoderou-se de mim.
17As noites para mim são um tormento;
passo-as cheio de sofrimentos,
como se alguma coisa me estivesse a corroer os ossos.
18Até que amanheça, passo o tempo a virar-me e a agitar-me;
de manhã fico com a roupa toda retorcida no corpo.
19Deus lançou-me para a lama;
tornei-me como pó e cinza.
20Clamo a ti, ó Deus, mas não me ouves;
estou na tua presença, mas nem sequer te incomodas em atentar para mim.
21Tornaste-te cruel para comigo;
persegues-me com grande poder e eficácia.
22Lanças-me para o remoinho de ventos
e desfaço-me no meio da tormenta.
23Sinto bem que as tuas intenções,
a meu respeito, são de morte.
24Eu ainda esperava ser detido na minha queda,
como alguém que estende a mão, pedindo ajuda, quando cai,
ou que grita na sua desventura.
25Porventura não chorei, eu próprio,
por aqueles que estavam aflitos?
Não me sentia eu angustiado,
por causa dos que viviam com necessidades?
26Nessas alturas, procurava soluções justas para essas situações,
mas, para mim, foi o mal que me aconteceu;
esperava pela luz e foram as trevas que me envolveram.
27Tenho o íntimo agitado e em constante inquietação;
ondas de aflição me submergem.
28Estou com a pele enegrecida,
não por ter apanhado Sol, mas por causa do sofrimento.
Ergo-me, diante dos meus concidadãos, e clamo por socorro.
29Tornei-me companheiro dos chacais,
parceiro das corujas do deserto.
30O meu corpo tornou-me de cor escura;
os ossos queimam com a febre.
31A minha harpa e a minha flauta, que antes se ouviam à minha volta,
tornaram-se agora em tristes lamentações.
