Ang mga Pagpakamaayo nga Nabaton ni Job Sadto
1Nagpadayon pa gid si Job sa paghambal, 2“Kon mabalik lang kuntani ang mga nagligad nga mga inadlaw sang ginabantayan pa ako sang Dios, 3sang ginasanagan pa niya ang akon dalanon samtang nagalakat ako sa madulom. 4Sadtong tion nga maayo pa ang akon kahimtangan, ang Dios amo ang akon suod nga abyan, kag ginapakamaayo niya ang akon panimalay. 5Ginaupdan pa ako sadto sang Makagagahom nga Dios, kag kaupod ko pa ang akon mga anak. 6Sadto nga tion, ang akon mga baka nagahatag sang madamo gid nga gatas, kag ang akon mga talamnan sang olibo nagahatag sang madamo gid nga lana. 7Kon magkadto gani ako sa puwertahan sang banwa, kag mag-upod sa mga manugdumala sang banwa kon magmiting sila, 8nagapahigad ang pamatan-on nga mga lalaki kon makita nila ako, kag ang mga tigulang nagatindog sa pagtahod sa akon. 9Nagahipos bisan ang mga pangulo 10kag ang dungganon nga mga tawo pagkakita nila sa akon. 11Ang bisan sin-o nga nakakita sa akon ukon nakabati sa akon maghambal, nagadayaw sa akon. 12Kay ginabuligan ko ang mga imol nga nagapangayo sang bulig kag ang mga ilo nga wala sing dalangpan. 13Ginapakamaayo ako sang tagumatayon nga mga tawo nga akon ginbuligan, kag nalipay gid ang mga balo nga babayi nga akon man ginbuligan. 14Ginahimo ko permi ang matarong kag husto; daw bayo kag turban ini nga akon ginasuksok. 15Nangin pareho ako sang mata sa tawo nga bulag kag tiil sa tawo nga piang. 16Nangin pareho ako sang isa ka amay sa mga imol, kag bisan ang mga estranghero ginbuligan ko sa ila mga kaso. 17Gindula ko ang gahom sang malaot nga mga tawo kag ginluwas ang ila mga biktima.
18“Naghunahuna ako nga magakabuhi ako sing malawig kag mapatay nga ginalibutan sang akon pamilya. 19Kay pareho ako sadto sang mabakod nga kahoy nga nagapangalapkap ang mga gamot sa tubig kag permi ginatun-ogan ang mga sanga. 20Ginadayaw ako permi sang mga tawo kag permi ako mabaskog. 21Nagahipos ang mga tawo kag nagapamati sing maayo sa akon mga laygay. 22Pagkatapos ko hambal, wala na sila sang may idugang pa kay kontento sila sa akon ginhambal. 23Ginahandom nila ang akon mga pulong pareho sang ila paghandom sa ulan. Gusto gid nila ini nga pamatian. 24Daw indi sila makapati kon magyuhom ako sa ila;29:24 Daw indi… sa ila: ukon, Kon nadulaan sila sang paglaom, ginayuhuman ko sila. ang akon malipayon nga nawong nakapabaskog sa ila. 25Ginatudluan ko sila sang ila himuon pareho sa isa ka pangulo. Ginadumalahan ko sila pareho sa isa ka hari nga nagadumala sa iya mga soldado. Ginalipay ko sila kon nagakasubo sila.
Job’s Final Speech
1Job continued to speak. He said,
2“How I long for the times when things were better!
That’s when God watched over me.
3The light of his lamp shone on me.
I walked through darkness by his light.
4Those were the best days of my life.
That’s when God’s friendship blessed my house.
5The Mighty One was still with me.
My children were all around me.
6The path in front of me was like sweet cream.
It was as if the rock poured out olive oil for me.
7“In those days I went to the city gate.
I took my seat as a member of the council.
8Young people who saw me stepped to one side.
Old people stood up as I approached.
9The leaders stopped speaking.
They covered their mouths with their hands.
10The voices of the nobles became quiet.
Their tongues stuck to the roofs of their mouths.
11Everyone who heard me said good things about me.
Those who saw me honored me.
12That’s because I saved poor people who cried out for help.
I saved helpless children whose fathers had died.
13Those who were dying gave me their blessing.
I made the hearts of widows sing.
14I put on a godly life as if it were my clothes.
Fairness was my robe and my turban.
15I was like eyes for those who were blind.
I was like feet for those who couldn’t walk.
16I was like a father to needy people.
I stood up for strangers in court.
17Sinners are like animals that have powerful teeth.
But I took from their mouths the people they had caught.
18“I thought, ‘I’ll die in my own house.
The days of my life will be as many as the grains of sand.
19My roots will reach down to the water.
The dew will lie all night on my branches.
20I will remain healthy and strong.
My bow will stay as good as new in my hand.’
21“People wanted to hear what I had to say.
They waited silently for the advice I gave them.
22After I had spoken, they didn’t speak anymore.
My words fell gently on their ears.
23They waited for me just as they would wait for rain showers.
They drank my words just as they would drink the spring rain.
24When I smiled at them, they could hardly believe it.
The light of my face lifted their spirits.
25I chose the way they should go. I sat as their chief.
I lived as a king lives among his troops.
I was like someone who comforts those who are sad.
