1“Kami nga mga tawo malip-ot lang ang amon kabuhi, kag madamo kami sang kalisod. 2Pareho kami sa bulak nga nagabuskad kag sa indi madugay nagakalaya, ukon pareho sa landong nga nagakadula gilayon. 3Ti ngaa ginabantayan mo gid ang tawo, Ginoo? Gusto mo pa siya14:3 siya: Amo ini sa Septuagint, Latin Vulgate, kag Syriac. Sa Hebreo, ako. nga hukman. 4May tawo bala nga makakabuhi nga matinlo gid? Wala! Kay ang tanan natawo nga mahigko. 5Ginpat-od mo na kon ano kalawig ang kabuhi sang tawo. Kag indi siya makapasobra sa tion nga gintalana mo sa iya. 6Gani indi na lang paghingabuta ang tawo, pabay-i na lang siya agod makapatawhay man siya pareho sa isa ka trabahador pagkatapos sang obra.
7“Kon utdon ang isa ka kahoy, may tsansa pa nga mabuhi ini kag magtubo liwat. 8Bisan patay na ang puno sini kag gulang na ang mga gamot, 9kon matubigan magapanalingsing pa ini pareho sa isa ka bag-o nga tanom. 10Pero kon ang tawo ang mapatay, madula na ang tanan niya nga kusog. Pagkabugto sang iya ginhawa amo na ina ang iya katapusan. 11Subong nga nagabuhin ang tubig sa dagat kag nagahubas ang suba, 12ang tawo nagakapatay, kag indi na siya makabangon ukon makabugtaw sa iya pagkatulog samtang may kalangitan pa.
13“O Ginoo, kabay pa kuntani nga taguon mo na lang ako sa lugar sang mga patay hasta madula ang imo kaakig, kag magtalana ka sang tion nga dumdumon mo ako didto. 14Kon mapatay ang tawo mabuhi pa bala siya liwat? Ti batason ko ang bug-os nga tion sang akon pag-antos hasta mag-abot ang tion nga matapos ini. 15Sa tion nga magpanawag ka sa akon, Ginoo, magasabat ako. Handumon mo ako nga imo tinuga. 16Bisan sa sina nga tion bantayan mo ang akon mga ginahimo, pero indi mo na pagdumdumon pa ang akon sala. 17Daw pareho lang nga isulod mo ini sa bag agod matabunan kag indi mo na makita pa. 18Pero subong nga nagakatiphag ang bukid kag nagakahulog ang bato halin sa banglid, 19kag subong man nga nagatais ang bato sa padayon nga pag-ilig sang tubig kag nagaab-ab ang duta tungod sa madamol nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sang tawo. 20Ginadaog mo siya permi kag nagakapatay siya, kag ginabag-o mo ang iya hitsura kon magtaliwan na siya. 21Indi siya makahibalo kon ang iya mga anak ginapadunggan ukon ginapakanubo. 22Ang nabatyagan lang niya amo ang iya kaugalingon nga kasakit kag kasubo.”
1‘Mortals, born of woman,
are of few days and full of trouble.
2They spring up like flowers and wither away;
like fleeting shadows, they do not endure.
3Do you fix your eye on them?
Will you bring them14:3 Septuagint, Vulgate and Syriac; Hebrew me before you for judgment?
4Who can bring what is pure from the impure?
No-one!
5A person’s days are determined;
you have decreed the number of his months
and have set limits he cannot exceed.
6So look away from him and let him alone,
till he has put in his time like a hired labourer.
7‘At least there is hope for a tree:
if it is cut down, it will sprout again,
and its new shoots will not fail.
8Its roots may grow old in the ground
and its stump die in the soil,
9yet at the scent of water it will bud
and put forth shoots like a plant.
10But a man dies and is laid low;
he breathes his last and is no more.
11As the water of a lake dries up
or a river bed becomes parched and dry,
12so he lies down and does not rise;
till the heavens are no more, people will not awake
or be roused from their sleep.
13‘If only you would hide me in the grave
and conceal me till your anger has passed!
If only you would set me a time
and then remember me!
14If someone dies, will they live again?
All the days of my hard service
I will wait for my renewal14:14 Or release to come.
15You will call and I will answer you;
you will long for the creature your hands have made.
16Surely then you will count my steps
but not keep track of my sin.
17My offences will be sealed up in a bag;
you will cover over my sin.
18‘But as a mountain erodes and crumbles
and as a rock is moved from its place,
19as water wears away stones
and torrents wash away the soil,
so you destroy a person’s hope.
20You overpower them once for all, and they are gone;
you change their countenance and send them away.
21If their children are honoured, they do not know it;
if their children are brought low, they do not see it.
22They feel but the pain of their own bodies
and mourn only for themselves.’
