Isaias 64 – HLGN & NIRV

Ang Pulong Sang Dios

Isaias 64:1-12

1Pihaka ang langit, Ginoo, kag magpanaog ka, kag magatay-og ang mga bukid sa imo presensya. 2Subong nga ang kalayo nagapadukot sang mga sanga nga laya kag nagapabukal sang tubig, ang imo pag-abot magapakurog sa mga nasyon nga imo mga kaaway, kag makilala nila kon sin-o ka. 3Sang nagpanaog ka sang una kag naghimo sang makatilingala nga mga butang nga wala namon ginpaabot, nagkurog ang mga bukid sa imo presensya. 4Halin sang una hasta subong wala pa gid sing may nakabati ukon may nakakita sang Dios nga pareho sa imo nga nagabulig sa mga nagasalig sa iya. 5Ginabaton mo ang nagakalipay sa paghimo sang matarong kag nagasunod sang imo mga pamaagi. Pero naakig ka sa amon kay padayon kami nga nagasupak sa imo mga pamaagi. Gani paano kami maluwas? 6Nangin pareho kami tanan sa mahigko nga butang, kag ang tanan namon nga maayo nga mga binuhatan daw pareho lang sa mahigko nga panapton. Pareho kami tanan sa dahon nga nalaya, kag ang amon kalautan pareho sa hangin nga nagapalid sa amon. 7Wala gid sing bisan isa sa amon nga nagadangop sa imo kag nagapaninguha sa pagkapot sa imo. Kay nagtalikod ka sa amon, kag ginpabay-an mo kami nga magkalamatay64:7 magkalamatay: sa literal, magkalatunaw. tungod sa amon mga sala. 8Pero sa gihapon ikaw ang amon Amay, Ginoo. Pareho ka sa manughimo sang kolon, kag kami pareho sa lunang. Ikaw ang naghimo sa amon tanan. 9Ginoo, indi pagpatam-i ang imo kaakig sa amon; indi pagdumduma ang amon mga sala hasta san-o. Nagapangabay kami sa imo nga talupangdon mo kami, kay kami tanan imo katawhan. 10Ang imo balaan nga mga banwa, pati ang Jerusalem, nangin pareho sa kamingawan nga wala sing may nagaestar. 11Nasunog ang amon balaan kag matahom nga templo, nga sa diin ginasimba ka sang amon mga katigulangan. Naguba ang tanan nga butang nga amon ginpakamahal. 12Bisan pa sa sining tanan, indi mo pa gihapon kami pagbuligan, Ginoo? Maghipos ka na lang bala, kag patam-an mo na lang bala kami sang silot?

New International Reader’s Version

Isaiah 64:1-12

1I wish you would open up your heavens

and come down to us!

I wish the mountains would tremble

when you show your power!

2Be like a fire that causes twigs to burn.

It also makes water boil.

So come down and make yourself known to your enemies.

Cause the nations to shake with fear

when they see your power!

3Long ago you did some wonderful things we didn’t expect.

You came down, and the mountains trembled

when you showed your power.

4No one’s ears have ever heard of a God like you.

No one’s eyes have ever seen a God who is greater than you.

No God but you acts for the good

of those who trust in him.

5You come to help those who enjoy doing what is right.

You help those who thank you for teaching them how to live.

But when we continued to disobey you,

you became angry with us.

So how can we be saved?

6All of us have become like someone who is “unclean.”

All the good things we do are like dirty rags to you.

All of us are like leaves that have dried up.

Our sins sweep us away like the wind.

7No one prays to you.

No one asks you for help.

You have turned your face away from us.

You have let us feel the effects of our sins.

8Lord, you are our Father.

We are the clay. You are the potter.

Your hands made all of us.

9Don’t be so angry with us, Lord.

Don’t remember our sins anymore.

Please have mercy on us.

All of us belong to you.

10Your sacred cities have become a desert.

Even Zion is a desert.

Jerusalem is a dry and empty place.

11Our people of long ago used to praise you in our holy and glorious temple.

But now it has been burned down.

Everything we treasured has been destroyed.

12Lord, won’t you help us even after everything that’s happened?

Will you keep silent and punish us more than we can stand?