Ang Pagkalaglag sang Babilonia
1Nagsiling ang Ginoo, “Magapungko ka sa duta, Babilonia. Magapungko ka nga wala sing trono. Ikaw nga pareho sa birhen nga babayi indi na pagtawgon nga mahinhin kag maluming. 2Ulipon ka na subong, gani magkuha ka sang galingan kag maggaling sang trigo. Huksa ang imo belo, kag alsaha ang imo bayo agod makita ang imo paa samtang nagatabok ka sa suba. 3Makita ang imo pagkahublas kag mahuy-an ka. Magatimalos ako sa imo kag indi ko ikaw pagkaluoyan.”47:3 indi ko ikaw pagkaluoyan: Indi klaro ang buot silingon sang Hebreo sini.
4Ang aton Manluluwas, nga ang iya ngalan Ginoo nga Makagagahom, amo ang Balaan nga Dios sang Israel.
5Nagsiling pa gid ang Ginoo, “Babilonia, magpungko ka sing malinong sa madulom nga lugar. Indi ka na pagtawgon nga rayna sang mga ginharian. 6Naakig ako sa katawhan nga akon ginpanag-iyahan, kag ginsikway ko sila. Gani gintugyan ko sila sa imo kamot, kag wala mo sila pagkaluoyi. Bisan gani ang mga tigulang sa ila ginpintasan mo. 7Nagsiling ka pa nga ang imo pagkarayna wala sing katapusan! Pero wala mo paghunahunaa ining imo mga ginhimo kag kon ano ang mangin resulta sini sa imo. 8Gani karon pamatii ini, ikaw nga mahilig sa pagpangalipay kag nagahunahuna nga indi ka maano. Nagasiling ka sa imo kaugalingon nga ikaw ang Dios, kag wala na sing iban pa. Nagahunahuna ka nga indi ka gid mabalo ukon madulaan sang mga anak.47:8 Nagahunahuna… anak: Siguro ang buot silingon, nagahunahuna siya nga indi siya madulaan sang manugprotektar ukon manugbulig. 9Pero sa hinali lang matabo ini sa imo: Mabalo ka kag madulaan sang mga anak. Matabo gid ini tanan sa imo bisan madamo ka pa sang nahibaluan nga madyik ukon binabaylan. 10Nagasalig ka nga indi ka maano sa imo pagkamalaot, kay nagahunahuna ka nga wala sing may nakakita sa imo. Ang imo kaalam kag ihibalo nagapatalang sa imo, kag nagatulod sa imo sa pagsiling, ‘Ako ang Dios, kag wala na sing iban pa.’ 11Gani magaabot sa imo ang katalagman kag indi ka makahibalo kon paano mo ini matabog sang imo nga madyik. Magaabot sa imo ang kalamidad nga indi mo mabayaran agod mag-untat. Hinali lang nga magaabot sa imo ang kalaglagan nga wala mo ginahunahuna. 12Sige, padayuna ang imo mga madyik kag mga binabaylan nga imo ginahimo halin sang bata ka pa. Basi pa lang magmadinalag-on ka, ukon basi pa lang kulbaan ang imo mga kaaway. 13Ginakapoy ka na sa imo madamo nga mga padihot. Pabuliga sa imo ang imo mga tinawo nga nagatuon parte sa mga bituon kag nagatagna kada bulan sang mga butang nga matabo sa imo. 14Sa pagkamatuod, pareho lang sila sa dagami nga dali lang masunog. Indi gani sila makaluwas sang ila kaugalingon sa kalayo. Indi puwede makapainit-init sa sini nga kalayo, kay puwerte ini kainit. 15Ti ano ang mahimo sang mga tawo nga ginapangayuan mo sang laygay halin sang bata ka pa? Ang kada isa sa ila nagtalang kag indi sila makaluwas sa imo.
A queda da Babilónia
1Ó filha virgem, cidade da Babilónia, vem e senta-te no pó da terra! Ó filha da Caldeia, nunca mais tornarás a ser a encantadora e delicada princesa! 2Toma a mó e mói a farinha; tira o véu e abre o teu vestido; descobre-te à vista de toda a gente e atravessa os rios. 3Ficarás despida e envergonhada, vingar-me-ei de ti e não me arrependerei.”
4Assim fala o nosso Redentor, que tem como nome Senhor dos exércitos, o Santo de Israel.
5“Senta-te nas trevas e no silêncio, ó filha da Caldeia! Nunca mais serás chamada rainha dos reinos! 6É verdade que estive irado contra o meu povo de Israel e que os castiguei, deixando-os cair nas tuas mãos, ó Babilónia. Mas tu não foste compreensiva com eles; até os velhos obrigaste a carregar fardos insuportáveis. 7Pensaste que o teu reino não acabaria mais. Nem um bocadinho te preocupaste com o meu povo ou pensaste no destino que teriam os que lhe fizessem mal.
8Ó reino dos loucos prazeres da vida fácil! Tu dizes: ‘Sou única no mundo! Sou como Deus! Nunca ficarei viúva! Nunca perderei os meus filhos!’ 9Pois bem, estas duas coisas virão sobre ti duma só vez e num só dia: a viuvez e a perda dos teus filhos, apesar das tuas feitiçarias e artes de magia.
10Sentias-te segura na tua maldade. ‘Ninguém me pode ver!’, dizias. A tua sabedoria e o conhecimento que pensavas ter perverteram-te e dizias: ‘Além de mim, mais nada!’ 11É por essa razão que o mal virá sobre ti repentinamente, tão inesperadamente que nem te darás conta donde vem. Nessa altura, já não haverá mais possibilidade para ti de resgate dos teus pecados.
12Chama os bandos de demónios que adoraste durante todos estes anos. Pede-lhes para ferirem novamente de terror muitos corações. 13Tens muitos conselheiros, os teus astrólogos e videntes que tentam descobrir o futuro para ti. 14Ser-te-ão tão inúteis como restolho para queimar. Nem sequer a si mesmos se podem livrar! 15Não obterás deles ajuda absolutamente nenhuma, não te darão conforto nem proteção. Todos os teus amigos de infância desaparecerão da tua vista, fugirão e te deixarão, porque são incapazes de te socorrer.
