Malapit na ang Katapusan sang Israel
1Nagsiling ang Ginoo sa akon, 2“Tawo, ako, ang Ginoong Dios, nagasiling sa nasyon sang Israel, ‘Amo na ini ang katapusan sang bug-os nga duta sang Israel. 3Tapos na kamo, kay ipaagom ko na ang akon kaakig sa inyo. Hukman ko kamo suno sa inyo mga pagginawi. Balusan ko kamo sa tanan ninyo nga makangilil-ad nga binuhatan. 4Indi ko gid kamo pagkaluoyan. Balusan ko gid kamo sa inyo mga pagginawi kag sa inyo makangilil-ad nga mga binuhatan, agod mahibaluan ninyo nga ako amo ang Ginoo.’
5“Ako, ang Ginoong Dios, nagasiling pa gid: Magaabot ang sunod-sunod nga kalaglagan. 6Amo na ini ang katapusan! Tapos na gid kamo, 7kamo nga mga nagaestar sa duta sang Israel. Amo na ini ang inyo kalaglagan. Malapit na gid ang tion nga magasalasala kamo. Tapos na ang malipayon ninyo nga adlaw sa kabukiran. 8Sa indi madugay ipaagom ko na sa inyo ang puwerte ko nga kaakig. Hukman ko kamo suno sa inyo mga pagginawi. Balusan ko kamo sa tanan ninyo nga makangilil-ad nga binuhatan. 9Indi ko gid kamo pagkaluoyan. Balusan ko kamo sa inyo pagginawi kag sa inyo makangilil-ad nga mga binuhatan. Dayon mahibaluan ninyo nga ako, ang Ginoo, amo ang nagasilot sa inyo.
10“Malapit na gid ang adlaw sang kalaglagan! Puwerte na gid ang kalautan kag ang pagpabugal sang mga tawo. 11Ang ila pagpamintas magabalik sa ila bilang silot sa ila kalautan. Wala sing may mabilin sa ila, kag ang tanan nila nga manggad madula. 12Huo, malapit na gid ang tion sang pagsilot. Indi na magkalipay ang mga nagapamakal nga nakaayo sila, kag indi naman magkasubo ang mga nagapamaligya nga napierdi sila, kay ang akon kaakig maagom sang tanan. 13Kon may mga negosyante pa nga mabilin indi na sila makabalik sa ila negosyo, kay ang akon ginsiling parte sa matabo sa bug-os nga katawhan sang Israel indi na maliwat. Ang bisan sin-o nga nagahimo sang kalautan indi makaluwas sang iya kabuhi. 14Bisan patunugon pa nila ang trumpeta sa pagpreparar sa tanan sa pagpakig-away, wala sing may mag-upod sa pagpakig-away, kay ang akon kaakig maagom sang tanan.
15“Ang mga tawo sa guwa sa siyudad mapatay sa inaway. Ang magpabilin sa sulod sang siyudad mapatay sa balatian kag gutom. 16Ang mga makaluwas sa kamatayon kag makapalagyo sa mga bukid magahibi pareho sang huni sang mga pating, tungod sa ila mga sala. 17Magapalamuypoy ang ila mga kamot kag magapalangluya ang ila mga tuhod. 18Magasuksok sila sang sako kag kiskisan nila ang ila mga ulo sa pagpakita sang ila pagpangasubo. Mahadlok gid sila kag mahuy-an. 19Ipanghaboy nila ang ila mga pilak kag mga bulawan sa mga karsada pareho sa isa ka mahigko nga butang. Indi ini makaluwas sa ila sa adlaw nga ipakita ko ang akon kaakig. Indi ini makabusog sa ila kay amo ini ang kabangdanan nga nagpakasala sila. 20Nagpabugal pa sila sang ila matahom nga mga alahas, kag gin-gamit nila ini sa paghimo sang makangilil-ad nila nga mga dios-dios. Gani himuon ko ang ila mga manggad nga mahigko nga mga butang para sa ila. 21Ipaagaw ko ini sa malaot nga mga tawo halin sa iban nga lugar, kag ila ini nga dagtaan. 22Pabay-an ko lang sila samtang ginadagtaan kag ginaagawan nila sang mga pagkabutang ang akon ginapakamahal nga lugar.
23“Pagabihagon ang akon katawhan kay permi lang may pinatyanay kag kinagamo sa ila siyudad. 24Ipaagaw ko ang ila mga balay sa pinakamalaot nga mga nasyon. Pauntaton ko ang pagpabugal sang ila gamhanan nga mga tawo,7:24 Pauntaton… tawo: ukon, Gub-on ko ang ila napaderan nga mga banwa nga ila ginapabugal. kag padagtaan ko ang ila mga simbahan. 25Magaabot sa ila ang kahadlok kag mangita sila sang kalinong, pero indi nila ini maangkon. 26Magaabot sa ila ang sunod-sunod nga mga katalagman kag malain nga mga balita. Magapangayo sila sang mensahi sa mga propeta pero wala sila sing may mabaton. Indi sila pagtudluan sang mga pari parte sa kasuguan, kag indi man sila paglaygayan sang mga manugdumala. 27Magapangasubo ang hari kag madulaan siya sang paglaom, kag magakulurog ang mga tawo sa kahadlok. Hukman ko sila suno sa ila mga pagginawi kag suno man sa ila paghukom sa iban. Dayon mahibaluan nila nga ako amo ang Ginoo.”
Chegou o fim
1Mais tarde, veio até mim a palavra do Senhor: 2“Homem mortal, eis que eu, o Senhor Deus, digo o seguinte a Israel: Para onde quer que olhares, para norte, para sul, este ou oeste, 3a tua terra terá deixado de existir. Já não haverá esperança, pois farei cair sobre ti a minha ira, por causa dos vossos atos reprováveis. 4Desviarei os meus olhos e deixarei de ter piedade de ti; serás castigado plenamente e saberás que eu sou o Senhor!”
5Diz o Senhor Deus: “Com golpe sobre golpe, acabarei contigo! 6Chegou o fim, a tua condenação final espera-te! Já desponta o dia do teu julgamento, chegou o tempo, aproxima-se o dia da aflição. 7Será um dia de gritos de angústia e não de alegria, com toda a certeza! 8Em breve derramarei a minha ira e farei com que realize completamente o seu trabalho de punição sobre ti, devido aos teus atos reprováveis. 9Não te pouparei nem terei piedade de ti. Vou pedir-te contas pelo mal que fizeste e as tuas práticas reprováveis estarão no meio de ti, para que saibas que sou eu, o Senhor, quem faz isto.
10Chegou o dia do juízo, já alvorece a manhã, porque a vossa maldade e orgulho cresceram desmedidamente e já atingiram o seu ponto máximo 11A violência produziu mais maldade, mas deles nada ficará, nem da sua riqueza, nem do esplendor da sua glória.
12Sim, chegou o momento! Esse dia de julgamento desponta rapidamente! Já nada adiantará comprar nem vender seja o que for, porque a ira ardente de Deus já está a aplicar-se na terra. 13E mesmo que um determinado comerciante consiga sobreviver, o seu comércio desaparecerá, pois Deus falou já contra o povo de Israel; tudo será destruído; nenhum desses cujas vidas estão cheias de pecado poderá refazer a sua existência.
14Tocam já as trombetas entre o exército israelita: ‘Às armas!’ Mas ninguém escuta, porque a minha indignação caiu sobre eles todos. 15Se alguém ousa sair fora das muralhas, logo aparece o inimigo para o matar. Para os que se mantêm lá dentro é a peste e a fome que os devoram. 16Os poucos que conseguirem escapar sentir-se-ão tão sós como as pombas matinais que se escondem pelas montanhas; cada um farta-se de chorar os seus pecados. 17Todas as mãos se sentirão enfraquecidas e todos os joelhos inconsistentes como a água. 18Hão de vestir-se de saco; horror e vergonha os cobrirão; raparão a cabeça em sinal de tristeza e remorso.
19Lançarão a prata nas ruas e jogarão fora o ouro, como desperdício inútil, pois no dia do juízo do Senhor não servirá de nada. Não o poderão gastar para satisfazer os seus desejos nem para encher o estômago, pois o ouro e a prata é que os fizeram tropeçar. 20Tinham orgulho nas suas belas joias e usaram-nas para fazer ídolos abomináveis! Por isso, eu mesmo as transformei em algo imundo e nojento para eles. 21Por isso deixarei que os estrangeiros saqueiem as suas riquezas e que os ímpios lhes levem tudo, profanando a sua cidade. 22Virarei deles o meu rosto, enquanto eles levarão todos os tesouros do meu lugar secreto e deixarão este em ruínas.
23Preparem cadeias para o meu povo, porque a terra está cheia de crimes sangrentos e Jerusalém repleta de violência. 24Por isso, farei escravos dos seus habitantes. Esmagarei o seu orgulho, fazendo vir sobre Jerusalém a pior gente de entre os povos, para que ocupem as suas casas, destruam as fortificações de que tanto se gabam e profanem os seus santuários. 25Chegou a altura da destruição. Hão de procurar ansiosamente a paz, mas não a acharão. 26Serão atingidos por calamidades umas atrás das outras! Hão de desejar ter um profeta que os guie, mas tanto os sacerdotes como os anciãos, 27o rei e as altas entidades andarão desamparados, chorando de desespero. O povo tremerá de terror, porque darei a recompensa do mal que têm praticado, terão aquilo que merecem. Saberão, então, que eu sou o Senhor!”
