Ginpaanggid ang Egipto sa Kahoy nga Sedro
1Sang nahauna nga adlaw sang ikatatlo nga bulan, sang ikaonse nga tuig sang amon pagkabihag, nagsiling ang Ginoo sa akon, 2“Tawo, ihambal ini sa Faraon nga hari sang Egipto, kag sa iya katawhan:
“Sa kay sin-o ko bala ipaanggid ang imo pagkagamhanan? 3Ah, ipaanggid ko gali ikaw sa Asiria, ang nasyon nga pareho sa kahoy nga sedro sa Lebanon. Ini nga kahoy may matahom nga mga sanga nga nagahandong sa kakahuyan kag nagalabaw sa iban nga madabong nga mga kahoy. 4May bugana nga tubig halin sa madalom nga tuburan nga nagabulig patubo sini. (Nagailig man ini nga tubig sa tanan nga kahoy sa kagulangan.) 5Ini nga kahoy nagalabaw sa tanan nga kahoy sa kakahuyan. Ang iya mga sanga nagdabong kag naglaba pa gid tungod sa bugana nga tubig. 6Ang tanan nga klase sang mga pispis nagpugad sa iya mga sanga, kag ang tanan nga klase sang talunon nga mga sapat nagbata sa idalom sang iya mga sanga. Ang tanan nga bantog nga mga nasyon nagpahandong sa iya. 7Matahom gid ini nga kahoy kag malaba ang mga sanga, kay ang iya mga gamot nagalambot sa madalom kag bugana nga tubig. 8Bisan gani ang mga kahoy nga sedro sa katamnan sang Dios indi makatupong sa katahom sang sini nga kahoy. Bisan ang mga kahoy nga sipres kag mga kahoy nga platano indi mapaanggid sa katahom sang iya mga sanga. Wala gid sing kahoy sa katamnan sang Dios nga makatupong sa katahom sang sini nga kahoy. 9Ginpatahom ko ini nga kahoy nga may madabong nga mga sanga. Gani nahisa sa iya ang tanan nga kahoy sa katamnan sang Dios.”
10Gani karon, nagsiling ang Ginoong Dios, “Tungod kay ginpataas sang sini nga kahoy ang iya kaugalingon kag ginpalabaw sa iban nga madabong nga mga kahoy, kag tungod kay nagpabugal siya, 11itugyan ko siya sa pinakagamhanan nga nasyon nga amo ang magsilot sa iya sing nagakabagay sa iya kalautan. Huo, sikwayon ko siya; 12tapson siya sang taga-iban nga lugar nga pinakamapintas sa tanan nga nasyon, kag dayon pabay-an. Magalalapta ang iya nagkalabali nga mga sanga sa mga bukid, mga patag, kag sa mga ililigan sang tubig. Magahalin sa iya atong mga nasyon nga nagapahandong sa iya. 13Magahapon ang tanan nga klase sang mga pispis sa puno sini nga natumba, kag magaluko ang talunon nga mga sapat sa mga sanga sini. 14Gani dapat wala na sing kahoy nga magtaas pa kag maglabaw sa iban nga madabong nga mga kahoy, bisan bugana pa ini sa tubig. Kay mapatay ang tanan nga kahoy pareho sang tawo, kag magapadulong sa kadadalman sang duta.”
15Nagpadayon pa gid sa pagsiling ang Ginoong Dios, “Sa adlaw nga dal-on na ini nga kahoy sa lugar sang mga patay, tabunan ko ang madalom nga mga tuburan bilang tanda sang pagpangasubo. Indi na mag-ilig ang tubig sa mga suba, kag wala na sing bugana nga tubig. Tungod sini, magadulom ang Lebanon kag magakalalaya ang tanan nga kahoy sa latagon. 16Magakurog sa kahadlok ang mga nasyon kon mabatian nila ang pagkalaglag sang sadto nga kahoy, sa tion nga dal-on ko ini sa lugar sang mga patay upod sadtong mga nagkalamatay. Dayon ang tanan nga kahoy sang Eden kag ang tanan nga maayo kag matahom nga kahoy sang Lebanon nga napatubigan sing maayo malipay didto sa idalom sang duta. 17Ang mga nasyon nga nagapasilong kag nagadampig sa iya magaupod man sa iya sa lugar sang mga patay upod didto sa mga nagkalamatay sa inaway.
18“Hari sang Egipto, wala gid sing kahoy sa Eden nga makatupong sa imo katahom kag kagamhanan. Pero ihulog ka man sa idalom sang duta upod sa mga kahoy sang Eden. Didto magaupod kamo sadtong mga tawo nga wala nagtuo sa Dios31:18 wala nagtuo sa Dios: sa literal, wala matuli. nga nagkalamatay sa inaway.
“Amo sini ang matabo sa hari sang Egipto31:18 hari sang Egipto: sa Hebreo, Faraon. kag sa iya katawhan. Ako, ang Ginoong Dios, ang nagasiling sini.”
El cedro del Líbano
1El día primero del mes tercero del año undécimo, el Señor me habló diciendo: 2«Hijo de hombre, dile al faraón y a toda su gente:
»“¿Quién se puede comparar con tu grandeza?
3Fíjate en Asiria,
que alguna vez fue cedro del Líbano,
con bello y frondoso ramaje;
su copa llegaba hasta las nubes.
4Las aguas lo hicieron crecer;
las corrientes profundas lo nutrieron.
Sus ríos corrían en torno a sus raíces;
sus acequias regaban todos los árboles del campo.
5Así el cedro creció
más alto que todos los árboles.
Gracias a las abundantes aguas,
se extendió su frondoso ramaje.
6Todas las aves del cielo
anidaban en sus ramas.
Todas las bestias del campo
parían bajo su follaje.
Todas las naciones
vivían bajo su sombra.
7Era un árbol imponente y majestuoso,
de ramas extendidas;
sus raíces se hundían
hasta las profundas aguas.
8Ningún cedro en el jardín de Dios
se le podía comparar;
ningún pino ostentaba un follaje parecido,
ni tenían sus frondas los castaños.
Ningún árbol del jardín de Dios
se le comparaba en hermosura.
9Yo lo hice bello
y con un ramaje majestuoso.
En el Edén, jardín de Dios,
era la envidia de todos los árboles.
10»”Por eso, así dice el Señor omnipotente: ‘Por cuanto el árbol creció tan alto, y ufano de su altura irguió su copa hasta las nubes, 11yo lo he desechado; lo he dejado en manos de un déspota invasor, para que lo trate según su maldad. 12Los extranjeros más crueles lo han talado, abandonándolo a su suerte. Sus ramas han caído en los montes y en los valles; yacen rotas por todas las cañadas del país. Huyeron y lo abandonaron todas las naciones que buscaban protección bajo su sombra. 13Ahora las aves del cielo se posan sobre su tronco caído, y los animales salvajes se meten entre sus ramas. 14Y esto es para que ningún árbol que esté junto a las aguas vuelva a crecer tanto; para que ningún árbol, por bien regado que esté, vuelva a elevar su copa hasta las nubes. Todos están destinados a la muerte, a bajar a las regiones profundas de la tierra y quedarse entre los mortales que descienden a la fosa.
15»” ’Así dice el Señor omnipotente: El día en que el cedro bajó al abismo, hice que el mar subterráneo se secara en señal de duelo. Detuve sus corrientes, y contuve sus ríos; por él cubrí de luto al Líbano, y todos los árboles del campo se marchitaron. 16Cuando lo hice bajar al abismo, junto con los que descienden a la fosa, con el estruendo de su caída hice temblar a las naciones. Todos los árboles del Edén, los más selectos y hermosos del Líbano, los que estaban mejor regados, se consolaron en las regiones subterráneas. 17Sus aliados entre las naciones que buscaban protección bajo su sombra también descendieron con él al abismo, junto con los que habían muerto a filo de espada. 18Ningún árbol del Edén se le podía comparar en grandeza y majestad. No obstante, también él descendió con los árboles del Edén a las regiones subterráneas. Allí quedó tendido en medio de los paganos, junto con los que murieron a filo de espada. ¡Y así será la muerte del faraón y de todos sus súbditos! Lo afirma el Señor omnipotente’ ”».
