Ang Paanggid Parte sa mga Agila kag sa Ubas
1Nagsiling ang Ginoo sa akon, 2“Tawo, isugid ini nga paanggid sa katawhan sang Israel, 3kag silinga sila nga ako, ang Ginoong Dios, ang nagpasugid sini: May isa ka dako nga agila nga naglupad pa-Lebanon. Malapad ang iya mga pakpak kag madamol ang iya mga bulbol nga lain-lain sing kolor. Naghapon ini sa ibabaw sang kahoy nga sedro, 4kag gin-utod niya ang ugbos sang pinakaibabaw nga sanga. Dayon gindala niya ini sa lugar sang mga negosyante kag gintanom didto.
5“Pagkatapos nagkuha ang agila sang liso sa duta sang Israel kag gintanom ini sa matambok nga duta sa higad sang suba nga sa diin magatubo ini sing madasig. 6Nagtubo ini nga isa ka manubo nga tanom nga nagagapa. Ang mga sanga sini nagagapa pakadto sa agila, kag nagapanggamot ini sang madalom. Nagpananga pa gid ini kag nagpanalingsing.
7“Pero may isa ka dako nga agila nga nag-abot. Malapad man ang iya sini nga mga pakpak kag madamol sing bulbol. Ang mga gamot kag mga sanga sang sadto nga tanom naggapa pakadto sa sini nga agila agod mapatubigan siya sang agila labaw pa sa tubig sang duta nga gintamnan sa iya. 8Ginhimo ini sang tanom bisan nga natanom na siya sa maayo nga duta, nga sa diin may bugana nga tubig nga makapatubo, makapabunga, kag makapatahom sa iya.
9“Karon, ako, ang Ginoong Dios nagapamangkot: Padayon bala ini nga magtubo? Indi! Gabuton ini kag panguhaon ang iya mga bunga, kag pabay-an nga malaya. Madali lang ini gabuton, indi na kinahanglan ang makusog nga tawo ukon ang madamo nga mga tawo sa paggabot sini. 10Bisan itanom pa ini liwat sa lain nga lugar indi na ini magtubo. Malaya ini sing bug-os kon huyupon sang mainit nga hangin halin sa sidlangan. Huo, malaya ini sa iya ginatubuan.”
Ang Kahulugan sang Paanggid
11Dayon nagsiling ang Ginoo sa akon, 12“Pamangkuta ining rebelde nga katawhan sang Israel kon nahibaluan nila kon ano ang kahulugan sang sadto nga paanggid. Silinga sila nga amo ini ang kahulugan: Nagkadto ang hari sang Babilonia sa Jerusalem kag ginbihag niya ang hari sini kag ang mga opisyal, kag gindala niya sila pa-Babilonia. 13Nagpili siya sang isa ka kaliwat sang hari sang Juda kag naghimo siya sang kasugtanan sa iya kag ginpasumpa niya siya nga mag-alagad sa iya. Ginbihag man niya ang mga dungganon nga mga tawo sang Juda 14agod ini nga ginharian indi na makabangon liwat kag indi na makabato sa iya. Makapabilin lang ini nga ginharian kon padayunon niya ang iya kasugtanan sa Babilonia. 15Pero nagrebelde ang hari sang Juda sa hari sang Babilonia paagi sa pagpadala sang mga tawo sa Egipto sa pagkuha sang mga kabayo kag madamo nga mga soldado. Magmadinalag-on bala siya? Makapalagyo bala siya kag makaluwas sa silot sa paglapas niya sa iya kasugtanan sa Babilonia? 16Indi! Kay ako, ang Ginoong Dios nga buhi, nagasumpa nga ining hari sang Juda sigurado gid nga mapatay sa Babilonia, kay ginlapas niya ang kasugtanan nga iya ginsumpaan sa hari sang Babilonia nga naghimo sa iya nga hari. 17Indi makabulig sa iya sa inaway ang hari sang Egipto17:17 hari sang Egipto: sa Hebreo, Faraon. kag ang iya gamhanan kag madamo nga mga soldado kon magsalakay na17:17 kon magsalakay na: sa literal, kon magtumpok na sang duta nga talaklasan sa pader kag maghimo sang mga tore-tore. ang mga taga-Babilonia sa pagpamatay sang madamo nga kabuhi. 18Ginlapas sang hari sang Juda ang kasugtanan nga iya ginsumpaan nga tumanon sa hari sang Babilonia, gani indi gid siya makaluwas.
19“Ako, ang Ginoong Dios nga buhi, nagasumpa nga silutan ko gid siya tungod kay ginlapas niya ang akon kasugtanan nga iya ginsumpaan sa akon ngalan. 20Dakpon ko siya sang lambat kag dal-on sa Babilonia, kag didto silutan ko siya tungod kay indi siya matutom sa akon. 21Magakalamatay ang iya mga soldado nga nagapalalagyo, kag ang mga mabilin sa ila magalalapta sa bisan diin nga lugar. Dayon mahibaluan ninyo nga ako, ang Ginoo, ang nagsiling sini.”
Ang Maayo nga Palaabuton nga Ginpromisa sang Dios
22-23Nagsiling pa gid ang Ginoong Dios, “Makuha ako sang ugbos sang pinakaibabaw nga sanga sang sedro kag itanom ko ini sa putokputokan sang mataas nga bukid sang Israel. Magapananga ini kag magapamunga, kag mangin isa ka matahom nga sedro. Magapugad sa sini nga kahoy ang tanan nga klase sang pispis, kag makapasilong sila sa mga sanga sini. 24Kag ang tanan nga kahoy sa duta makahibalo nga ako amo ang Ginoo nga nagautod sa matag-as nga mga kahoy kag nagapataas sa manubo nga mga kahoy. Ako man ang nagapalaya sa malagtom nga mga kahoy kag nagabuhi sa mga laya nga kahoy. Ako, ang Ginoo, ang nagpromisa sini, kag tumanon ko gid ini.”
A parábola das duas águias e da videira
1Veio até mim a palavra do Senhor. 2“Homem mortal, expõe esta parábola ao povo de Israel. 3Assim diz o Senhor Deus: Uma grande águia, de asas largas e plumagem farta e colorida, veio até ao Líbano e arrancou um ramo da copa do mais alto cedro. 4Levou-o para uma cidade de comércio intenso e plantou-o ali. 5Num terreno fértil à beira dum rio, onde poderia crescer rapidamente, como acontece com os salgueiros. 6Esta ganhou raízes, cresceu e tornou-se numa videira, não muito alta, mas de ramos muito estendidos na direção da águia, produzindo ramos fortes e frutos luxuriantes.
7Mas quando outra águia muito grande, de asas largas e farta plumagem, igualmente se chegou, esta planta começou a estender as raízes e os ramos na direção desta última, ainda que estivesse num terreno bom e com água; 8o bastante para se tornar numa esplêndida videira, produzindo folhas e bons frutos.
9Pergunta o Senhor Deus: Deixarei esta videira desenvolver-se e prosperar? Não! A águia irá arrancá-la, com raízes e tudo! Corta-lhe os ramos e deixa as folhas murchar e morrer. Não é preciso um braço forte nem uma nação poderosa para arrancá-la pelas raízes. 10Ainda que essa videira tivesse começado muito bem, conseguirá prosperar? Não! Murchará completamente, quando o vento de leste lhe tocar, morrendo no próprio solo em que se dera tão bem.”
11Então veio até mim esta mensagem do Senhor: 12“Pergunta a esses rebeldes filhos de Judá: Não compreendem o que significa esta parábola? Pois vou dizer-vos. Nabucodonozor, rei de Babilónia, veio a Jerusalém, levou-lhe o rei e os nobres e trouxe-os para a Babilónia. 13Depois estabeleceu uma aliança com um membro da família real e fê-lo jurar lealdade. Levou consigo os indivíduos mais importantes, como reféns, 14para que a nação não voltasse a ser forte e não se revoltasse. Respeitando a sua aliança, Judá poderia ser respeitado e manter a sua identidade. 15Contudo, Zedequias rebelou-se contra a Babilónia, mandando embaixadores ao Egito, para obter um grande exército e muitos cavalos para combater contra Nabucodonozor. Poderá Judá alguma vez prosperar, depois de ter quebrado dessa forma todos os seus compromissos? Alguma vez se sairia bem?
16Não! Tão certo como eu viver, diz o Senhor Deus, o rei de Judá morrerá! Zedequias falecerá na Babilónia, onde vive o rei que lhe deu poder e com o qual estabeleceu o acordo que veio a quebrar. 17O Faraó e todo o seu poderoso exército não servirá de nada para ajudar, quando o rei da Babilónia cercar Jerusalém novamente e destruir muitas vidas. 18Visto que o rei rompeu as promessas que jurara, não escapará!
19O Senhor Deus diz: Tão certo como eu viver, castigá-lo-ei, sem falta, por ter desprezado uma aliança feita em meu nome. 20Lançarei sobre ele a minha rede, será apanhado no meu laço; hei de trazê-lo para a Babilónia e ajustarei contas com ele ali, por me ter traído. 21Todos os melhores soldados de Judá serão mortos na guerra; os que ficarem na cidade serão espalhados pelos quatro cantos da Terra. Então sim, hão de saber que fui eu, o Senhor, quem falou estas palavras.
22Diz o Senhor Deus: Eu próprio tomarei o rebento mais tenro do cimo do maior cedro e plantá-lo-ei na mais elevada montanha. 23No monte alto de Israel o plantarei. Tornar-se-á um cedro notável que dará ramos e frutos. Animais de toda a espécie abrigar-se-ão debaixo dele; os seus ramos servirão de poiso a toda a espécie de aves. 24E todas as árvores do campo saberão que sou eu, o Senhor, quem deita abaixo as altas árvores e eleva as pequenas, quem faz murchar as árvores verdes e torna verdes as que secavam.
Eu, o Senhor, disse que o farei e hei de fazê-lo!”
