Ezekiel 12 – HLGN & NVI

Ang Pulong Sang Dios

Ezekiel 12:1-28

1Nagsiling ang Ginoo sa akon, 2“Tawo, nagaestar ka upod sa mga rebelde nga katawhan. May mga mata sila pero indi makakita, may mga dulunggan sila pero indi makabati, kay mga rebelde sila nga katawhan. 3Gani tawo, magpakita ka nga daw sa ginabihag ka. Maghimos ka sang imo dalal-on kag maglakat sa isa ka lugar. Himua ini sa adlaw agod makita sang mga tawo. Basi pa lang nga sa sini nga paagi mareyalisar nila nga mga rebelde sila nga katawhan. 4Samtang adlaw pa maghimos ka sang imo dalal-on agod makita nila. Kag pagkagab-i, samtang nagatan-aw sila, maglakat ka nga daw isa ka bihag. 5Busluti ang dingding sang imo balay samtang nagatan-aw sila, kag dira ka mag-agi kag ang imo dala. 6Samtang nagatan-aw sila, pas-ana ang imo dala kag maglakat sa kagab-ihon. Tabuni ang imo guya agod indi mo makita ang duta. Ang imo himuon isa ka paandam sa katawhan sang Israel.”

7Gani gintuman ko ang iya ginsugo. Sang adlaw, naghimos ako sang akon dalal-on, kag pagkagab-i ginbuslutan ko ang dingding paagi sa akon kamot. Kag samtang nagatan-aw sila, ginpas-an ko ang akon dala kag naglakat sa kagab-ihon.

8Pagkaaga nagsiling ang Ginoo sa akon, 9“Tawo, karon nga nagapamangkot ang mga rebelde nga katawhan sang Israel parte sa imo ginhimo, 10silinga sila nga ako, ang Ginoong Dios, may mensahi para sa pangulo sang Jerusalem kag sa tanan nga katawhan sang Israel. 11Silinga sila nga ang imo ginhimo isa ka paandam para sa ila nga mabihag sila. 12Bisan ang ila pangulo magaagi sa dingding nga ginbuslutan para sa iya kag magapas-an siya sang iya dala kag magalakat sa kagab-ihon. Magapanabon siya agod indi niya makita ang duta. 13Siuron ko siya nga pareho sang sapat kag dal-on sa Babilonia sa duta sang mga Kaldeanhon. Pero indi niya ini makita,12:13 indi niya ini makita: Suno sa 2 Har. 25:6, 7 ang hari sang Juda nga si Zedekia ginbulag antes siya gindala sa Babilonia. kag mapatay siya didto. 14Laptahon ko sa bisan diin ang tanan niya nga tinawo—ang iya mga alagad kag mga guwardya—kag bisan diin sila magkadto ipapatay ko sila. 15Kag kon laptahon ko na sila sa mga nasyon, mahibaluan nila nga ako amo ang Ginoo. 16Pero tugutan ko ang pila sa ila nga maluwas sa inaway, sa gutom, kag sa mga balatian agod isugid nila sa mga nasyon nga ila pagakadtuan ang ila makangilil-ad nga mga ginhimo. Dayon mahibaluan nila nga ako amo ang Ginoo.”

17Nagsiling ang Ginoo sa akon, 18“Tawo, magkurog ka sa kahadlok samtang nagakaon ka kag nagainom. 19Kag silinga ang mga pumuluyo sang Jerusalem kag sang bug-os nga Israel nga ako, ang Ginoong Dios, nagasiling nga magapalibog sila kag magakurog sa kahadlok samtang nagakaon sila kag nagainom, kay agawon ang mga pagkabutang sang ila nasyon tungod sang ila pagpamintas. 20Laglagon ang ila mga banwa kag mangin mamingaw ini. Dayon mahibaluan nila nga ako amo ang Ginoo.”

21Nagsiling liwat ang Ginoo sa akon, 22“Tawo, ngaa may hulubaton sa Israel nga nagasiling, ‘Nagaligad ang mga tinion, pero wala man nagakatuman ang mga tagna’? 23Silinga sila nga ako, ang Ginoong Dios, magapauntat sini nga hulubaton kag indi na gid nila ini pag-imitlang sa Israel. Silinga sila nga madali na lang gani matuman ang mga tagna. 24Sigurado nga madula na sa Israel ang indi matuod nga mga palanan-awon ukon binutig nga mga tagna. 25Kay kon ako, ang Ginoo, maghambal matuman gid ini. Sa labing madali matuman na ang akon ginsiling kontra sa mga rebelde nga katawhan. Matabo ini sa inyo panahon. Ako, ang Ginoong Dios, ang nagasiling sini.”

26Nagsiling pa gid ang Ginoo sa akon, 27“Tawo, nagasiling ang katawhan sang Israel nga ang imo mga palanan-awon kag mga tagna madugay pa nga matabo. 28Gani isiling ini sa ila: ‘Ako, ang Ginoong Dios, nagasiling nga sa labing madali matuman na ang akon ginsiling. Huo, matabo na ini.’ ”

Nueva Versión Internacional

Ezequiel 12:1-28

Símbolo del exilio

1La palabra del Señor vino a mí y me dijo: 2«Hijo de hombre, vives en medio de un pueblo rebelde. Tienen ojos para ver, pero no ven; tienen oídos para oír, pero no oyen. ¡Son un pueblo rebelde!

3»Por tanto, hijo de hombre, prepara tu equipaje para el exilio y a plena luz del día, a la vista de todos, saldrás como quien va exiliado a otro lugar. Tal vez así entiendan, aunque son un pueblo rebelde. 4Saca tu equipaje a plena luz del día, a la vista de todos, y al caer la tarde ponte en marcha, a la vista de todos, como quien va al exilio. 5También en presencia de todos, haz un hueco en la pared y sal por ahí con tu equipaje. 6Al llegar la noche, mientras todos te estén viendo, ponte en marcha con el equipaje al hombro. Cúbrete la cara para que no puedas ver la tierra, porque de ti he hecho un presagio para el pueblo de Israel».

7Hice lo que se me había mandado; a plena luz del día saqué mi equipaje, como quien va al exilio. Al caer la tarde cavé en el muro con mis propias manos y, al llegar la noche, en presencia de todos, salí con mi equipaje al hombro.

8Por la mañana el Señor me dirigió la palabra: 9«Hijo de hombre, con toda seguridad el pueblo rebelde de Israel te preguntará: “¿Qué estás haciendo?”. 10Pero tú explícales: “Así dice el Señor y Dios: ‘Este mensaje se refiere al pueblo de Israel que vive en Jerusalén y también a su príncipe’ ”. 11Diles: “Yo soy un presagio para ustedes.

»”Lo que hice yo, les va a pasar a ustedes, pues serán llevados cautivos al exilio”.

12»Su príncipe se echará el equipaje al hombro y saldrá de noche por la abertura que abrirán en el muro. Se cubrirá la cara para no ver la tierra. 13Le tenderé mis redes y caerá en mi trampa. Así lo llevaré a Babilonia, la tierra de los babilonios,12:13 Lit. caldeos. pero no podrá verla y allá morirá. 14Dispersaré a los cuatro vientos a todos los que lo rodean, tanto a sus ayudantes como a todas sus tropas, y los perseguiré espada en mano. 15Entonces sabrán que yo soy el Señor.

»Cuando los haya dispersado y esparcido por las naciones, 16dejaré que unos pocos de ellos se escapen de la espada, del hambre y de la plaga, para que en las naciones por donde vayan den cuenta de sus prácticas abominables. Entonces sabrán que yo soy el Señor».

17La palabra del Señor vino a mí y me dijo: 18«Hijo de hombre, tiembla al comer tu pan, y llénate de espanto y miedo al beber tu agua. 19Adviértele al pueblo que está en la tierra que así dice el Señor y Dios acerca de los que habitan en Jerusalén y en la tierra de Israel: “Con angustia comerán su pan y con terror beberán su agua. Por la violencia de sus habitantes la tierra será despojada de todo lo que hay en ella. 20Las ciudades habitadas serán arrasadas y su país quedará en ruinas. Entonces sabrán ustedes que yo soy el Señor”».

21La palabra del Señor vino a mí y me dijo: 22«Hijo de hombre, ¿qué quiere decir este refrán que se repite en la tierra de Israel: “Se cumple el tiempo, pero no la visión”? 23Por lo tanto, adviérteles que así dice el Señor y Dios: “Pondré fin a ese refrán y ya no volverán a repetirlo en Israel”. También diles: “Ya vienen los días en que se cumplirán las visiones. 24Pues ya no habrá visiones engañosas ni predicciones que susciten falsas expectativas en el pueblo de Israel. 25Porque yo, el Señor, hablaré y lo que diga se cumplirá sin retraso. Pueblo rebelde, mientras ustedes aún tengan vida, yo cumpliré mi palabra”», afirma el Señor y Dios.

26La palabra del Señor vino a mí y me dijo: 27«Hijo de hombre, el pueblo de Israel anda diciendo que tus visiones son para un futuro distante y que tus profecías son a largo plazo.

28»Por lo tanto, adviérteles que así dice el Señor y Dios: “Mis palabras se cumplirán sin retraso: yo cumpliré con lo que digo”», afirma el Señor y Dios.