Exodus 8 – HLGN & NVI

Ang Pulong Sang Dios

Exodus 8:1-32

1Nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Kadtui ang hari sang Egipto8:1 hari sang Egipto: sa Hebreo, Faraon. Amo man sa masunod nga mga bersikulo. kag silinga siya, ‘Amo ini ang ginasiling sang Ginoo: Palakta ang akon katawhan agod makasimba sila sa akon. 2Kon indi mo gani sila pagpalakton, padagsaon ko ang mga paka sa bug-os mo nga nasyon. 3Mapuno sang mga paka ang Suba sang Nilo kag magasulod sila sa imo palasyo, sa imo kuwarto kag bisan sa imo hiligdaan. Magasulod man sila sa mga balay sang imo mga opisyal kag sang imo katawhan, kag pati sa mga dapog kag sa ginamasahan sang harina. 4Luksuhan ka sang mga paka pati ang imo katawhan kag ang tanan mo nga opisyal.’ ”

5Nagsiling pa gid ang Ginoo kay Moises, “Silinga si Aaron nga iuntay niya ang iya kamot nga may baston sa mga suba, sapa, kanal, kag sa mga punong, kag magaguluwa ang mga paka sa bug-os nga Egipto.”

6Gani gin-untay ni Aaron ang iya kamot sa mga tubig sang Egipto, kag nagguluwa ang mga paka kag naglapta sa bug-os nga Egipto. 7Pero ginhimo man ini nga milagro sang mga madyikero paagi sa ila mga madyik. Napaguwa man nila ang mga paka sa tubig sang Egipto.

8Ginpatawag sang hari si Moises kag si Aaron kag ginsilingan, “Magpangamuyo kamo sa Ginoo nga kuhaon niya ang mga paka sa akon kag sa akon katawhan, kag palakton ko ang inyo mga kasimanwa sa paghalad sa Ginoo.” 9Nagsiling si Moises sa hari, “Hambala lang ako kon san-o ako magpangamuyo para sa imo, sa imo mga opisyal, kag sa imo katawhan, agod madula inang mga paka sa inyo kag sa inyo mga balay. Kag ang mabilin lang nga mga paka amo ang sa Suba sang Nilo.” 10Nagsabat ang hari, “Pangamuyui ako buwas.” Nagsiling si Moises, “Matuman ina suno sa ginsiling mo agod mahibaluan mo nga wala na sing iban nga pareho sa Ginoo nga amon Dios. 11Madula ang tanan nga paka sa inyo; ang mabilin lang amo ang sa Suba sang Nilo.”

12Paghalin ni Moises kag ni Aaron sa hari, nagpangamuyo si Moises sa Ginoo nga kuhaon niya ang mga paka nga iya ginpadala sa Egipto. 13Kag gintuman sang Ginoo ang ginpangabay ni Moises. Nagkalamatay ang mga paka sa mga balay, sa mga ugsaran, kag sa mga kaumahan. 14Gintipon ini sang mga Egiptohanon kag mataas gid ang ila mga tinumpok, kag nagbaho ang bug-os nga duta sang Egipto. 15Pero pagkakita sang hari nga wala na ang mga paka, ginpatig-a niya liwat ang iya tagipusuon, kag wala siya nagpamati kay Moises kag kay Aaron, subong sang ginsiling sang Ginoo.

Ang mga Lamok

16Nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Silinga si Aaron nga ihampak niya ang baston sa duta, kag mahimo nga mga lamok8:16 lamok: ukon, kuto. Indi klaro ang buot silingon sang Hebreo sini. ang mga yab-ok sa bug-os nga duta sang Egipto.” 17Gintuman nila ini, kag sang ginhampak ni Aaron sang iya baston ang duta, nahimo nga mga lamok ang mga yab-ok sa bug-os nga duta sang Egipto. Kag nagsalakay ang mga lamok sa mga tawo kag sa mga sapat. 18Gintinguhaan man ini sang mga madyikero nga sundon paagi sa ila mga madyik, pero wala nila masunod. Padayon nga nagasalakay ang mga lamok sa mga tawo kag sa mga sapat.

19Nagsiling ang mga madyikero sa hari, “Dios ang naghimo sini!” Pero matig-a gihapon ang tagipusuon sang hari, kag wala gid siya nagpamati kay Moises kag kay Aaron, subong sang ginsiling sang Ginoo.

Ang mga Sapat-sapat

20Nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Aga ka pa magbangon buwas kag kadtui ang hari samtang nagapakadto siya sa suba. Silinga siya nga amo ini ang akon ginasiling: ‘Palakta ang akon katawhan agod makasimba sila sa akon. 21Kon indi mo gani sila pagpalakton, padal-an ko ikaw sang madamo gid nga mga sapat-sapat nga magahalit sa imo kag sa imo mga opisyal kag katawhan. Mapuno sang mga sapat-sapat ang inyo mga balay, kag ang duta matabunan sini. 22Pero indi mangin pareho sina sa duta sang Goshen nga sa diin nagaestar ang akon katawhan; indi makita didto ang madamo nga mga sapat-sapat, agod mahibaluan ninyo nga ako, ang Ginoo, ara sa sina nga lugar. 23Lainon ko ang akon pagtratar sa akon katawhan sa imo katawhan. Ini nga milagro himuon ko buwas.’ ” 24Ginhimo matuod ini sang Ginoo. Nagsulod ang madamo nga mga sapat-sapat sa palasyo sang hari kag sa mga balay sang iya mga opisyal, kag ang bug-os nga duta sang Egipto nahalitan sini.

25Gani ginpatawag dayon sang hari si Moises kag si Aaron, kag ginsilingan, “Sige, maghalad kamo sa inyo Dios, pero diri lang sa Egipto.” 26Nagsabat si Moises, “Indi puwede nga diri kami maghalad sa Egipto, kay ang amon mga halad sa Ginoo nga amon Dios makangilil-ad para sa mga Egiptohanon. Kag kon maghalad kami sang mga halad nga makangilil-ad para sa ila, sigurado nga batuhon nila kami. 27Kinahanglan malakat kami sing tatlo ka adlaw pakadto sa kamingawan sa paghalad didto sang mga halad sa Ginoo nga amon Dios, suno sa ginsugo niya sa amon.” 28Nagsiling ang hari, “Tugutan ko kamo nga maghalad sang mga halad sa Ginoo nga inyo Dios sa kamingawan, pero indi lang kamo magpalayo. Karon, pangamuyui na ninyo ako.” 29Nagsabat si Moises, “Sige, paghalin ko diri, mangamuyo ako sa Ginoo, kag sa buwas madula na sa inyo tanan ang mga sapat-sapat. Pero siguraduhon mo nga indi mo kami pagtuntuhon liwat nga indi kami pagpalakton sa paghalad sang mga halad sa Ginoo.”

30Naghalin dayon si Moises, kag nagpangamuyo sa Ginoo, 31kag gintuman sang Ginoo ang ginpangabay ni Moises. Naghalin ang mga sapat-sapat sa tanan nga Egiptohanon. Wala gid sing may nabilin nga mga sapat-sapat. 32Pero ginpatig-a gihapon sang hari ang iya tagipusuon kag wala niya pagpalakta ang mga Israelinhon.

Nueva Versión Internacional

Éxodo 8:1-32

1El Señor ordenó a Moisés: «Ve a advertirle al faraón que así dice el Señor: “Deja ir a mi pueblo para que me rinda culto. 2Si no los dejas ir, infestaré de ranas todo tu país. 3El Nilo hervirá de ranas y estas se meterán en tu palacio, en tu alcoba y en tu cama. También entrarán en las casas de tus funcionarios y de tu pueblo, en tus hornos y bandejas de amasar. 4Se treparán sobre ti, sobre tu pueblo y sobre tus funcionarios”».

5Luego el Señor dijo a Moisés: «Dile a Aarón que extienda su vara sobre ríos, canales y lagunas, para que todo Egipto se llene de ranas».

6Aarón extendió su brazo sobre las aguas de Egipto, y las ranas llegaron a cubrir todo el país. 7Pero mediante sus artes secretas, los magos hicieron lo mismo, de modo que hicieron venir ranas sobre todo Egipto. 8Entonces el faraón mandó llamar a Moisés y a Aarón y les dijo:

—Ruéguenle al Señor que aleje las ranas de mí y de mi pueblo, y yo dejaré ir al pueblo para que le ofrezca sacrificios.

9Moisés respondió:

—Dime cuándo quieres que ruegue por ti, por tus funcionarios y por tu pueblo. Las ranas se quedarán solo en el Nilo. Así tú y tus casas se librarán de ellas.

10—Mañana mismo —contestó el faraón.

—Así se hará —respondió Moisés—, para que reconozcas que no hay ninguno como el Señor nuestro Dios. 11Las ranas se apartarán de ti y de tus casas, de tus funcionarios y de tu pueblo, y se quedarán únicamente en el Nilo.

12Tan pronto como salieron Moisés y Aarón de hablar con el faraón, Moisés clamó al Señor en cuanto a las ranas que había mandado sobre el faraón. 13El Señor atendió los ruegos de Moisés y las ranas comenzaron a morirse en las casas, en los patios y en los campos. 14La gente las recogía y las amontonaba, y el hedor de las ranas llenaba el país. 15Pero en cuanto el faraón experimentó alivio, endureció su corazón y, tal como el Señor lo había advertido, ya no quiso saber nada de Moisés ni de Aarón.

La plaga de mosquitos

16El Señor ordenó a Moisés que dijera a Aarón: «Extiende tu vara y golpea el suelo, para que en todo Egipto el polvo se convierta en mosquitos». 17Así lo hizo. Y Aarón extendió su brazo, golpeó el suelo con la vara, y del polvo salieron mosquitos que picaban a hombres y animales. En todo Egipto el polvo se convirtió en mosquitos.

18Los magos, recurriendo a sus artes secretas, trataron también de producir mosquitos, pero no pudieron. Mientras tanto, los mosquitos picaban a hombres y animales. 19«Este es el dedo de Dios», admitieron los magos ante el faraón, pero este había endurecido su corazón; así que no hizo caso, tal como el Señor lo había advertido.

La plaga de tábanos

20El Señor dijo a Moisés: «Mañana vas a madrugar. Le saldrás al paso al faraón cuando baje al río y le advertirás: “Así dice el Señor: ‘Deja ir a mi pueblo para que me rinda culto. 21Si no lo dejas ir, enviaré enjambres de tábanos sobre ti y sobre tus funcionarios, sobre tu pueblo y sobre tus casas. Todas las casas egipcias, y aun el suelo que pisan, se llenarán de tábanos.

22»” ’Cuando eso suceda, la única región donde no habrá tábanos será la de Gosén, porque allí vive mi pueblo. Así sabrás que yo, el Señor, estoy en este país. 23Haré distinción8:23 distinción (LXX, Siríaca y Vulgata); liberación (TM). entre mi pueblo y tu pueblo. Esta señal milagrosa tendrá lugar mañana’ ”».

24Y así lo hizo el Señor. Densas nubes de tábanos irrumpieron en el palacio del faraón y en las casas de sus funcionarios y por todo Egipto. Por causa de los tábanos, el país quedó arruinado. 25Llamó entonces el faraón a Moisés y a Aarón y les dijo:

—Vayan y ofrezcan sacrificios a su Dios aquí en el país.

26—No estaría bien hacerlo así —contestó Moisés—, porque los sacrificios que ofrecemos al Señor nuestro Dios resultan ofensivos para los egipcios. Si a la vista de ellos ofrecemos sacrificios que les son ofensivos, seguramente nos apedrearán. 27Tenemos que hacer un viaje de tres días, hasta el desierto, para ofrecerle sacrificios al Señor nuestro Dios, pues así nos lo ha ordenado.

28El faraón respondió:

—Voy a dejarlos ir para que ofrezcan sacrificios al Señor su Dios en el desierto, con tal de que no se vayan muy lejos y de que rueguen a Dios por mí.

29—En cuanto salga yo de aquí —aseguró Moisés al faraón—, rogaré al Señor, y de aquí a mañana los tábanos se habrán apartado de ti, de tus funcionarios y de tu pueblo. Pero tú no debes seguir engañándonos ni impidiendo que el pueblo vaya a ofrecerle sacrificios al Señor.

30Así que Moisés salió y rogó al Señor, 31y el Señor accedió a los ruegos de Moisés: apartó los tábanos del faraón, de sus funcionarios y de su pueblo. No quedó un solo tábano. 32Pero una vez más el faraón endureció su corazón y no dejó que el pueblo se fuera.