Daniel 10 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Daniel 10:1-21

Ang Palanan-awon ni Daniel sa Higad sang Suba sang Tigris

1Sang ikatatlo nga tuig sang paghari ni Cyrus sa Persia, may ginpahayag nga mensahi kay Daniel, nga ginatawag man nga Belteshazar. Matuod ang mensahi, kag parte ini sa puwerte nga inaway. Ginpaintiendi ini kay Daniel sa isa ka palanan-awon. 2Amo ini ang natabo suno kay Daniel:

Sadto nga tion, tatlo ka semana ang akon pagpangasubo. 3Wala gid ako magkaon sang manamit nga pagkaon ukon karne, wala ako mag-inom sang bino, kag wala gid ako nagbutang sang pahamot sa akon lawas hasta matapos ang tatlo ka semana.

4Sang ika-24 nga adlaw sang nahauna nga bulan, didto ako nagatindog sa higad sang dako nga Suba sang Tigris. 5Kag didto may nakita ako nga daw sa tawo nga nagabayo sang linen, kag may wagkos sa iya hawak nga puro nga bulawan. 6Ang iya lawas nagaidlak pareho sang isa ka malahalon nga bato. Ang iya nawong nagaidlab pareho sang kilat, kag ang iya mata nagasiga pareho sang suga. Ang iya mga kamot kag tiil nagaidlak nga daw sa ginpahining nga saway, kag ang iya tingog mabaskog gid nga daw sa ginahod sang madamo nga mga tawo.

7Ako lang gid ang nakakita sang sadto nga palanan-awon. Ang akon mga kaupod wala nakakita sini, pero ginkulbaan sila kag nagpalanago tungod sa kahadlok. 8Gani ako lang gid isa ang nabilin nga nagatan-aw sa sadtong makatilingala nga palanan-awon. Nagpalanglapsi ako kag nagpalangluya. 9Dayon nabatian ko nga naghambal ato nga tawo. Kag samtang nagahambal siya, nalipong ako kag natumba sa duta. 10Dayon gin-uyatan niya ako kag ginbuligan nga makaluhod kag makapanukod samtang nagapalangurog ako. 11Nagsiling siya, “Daniel, palangga ka sang Dios. Tindog ka kag magpamati sing maayo sa akon ihambal sa imo, kay ginpadala ako diri sang Dios sa imo.” Sang paghambal niya sadto, nagtindog ako nga nagapalangurog. 12Nagsiling siya dayon, “Daniel, indi ka magkahadlok. Kay sang nahauna pa lang nga adlaw sang imo pagpaubos sa Dios kag paghandom nga maintiendihan mo ang mga palanan-awon, ginsabat na sang Dios ang imo pangamuyo. Gani nagkadto ako diri sa pagdala sang sabat sa imo pangamuyo. 13Ugaling wala dayon ako makaabot diri, tungod kay sa sulod sang 21 ka adlaw ginsablagan ako sang pangulo10:13 pangulo: buot silingon diri, isa ka malaot nga anghel nga nagagahom ukon nagabulig sa ginharian sang Persia. sang ginharian sang Persia. Maayo lang gani kay ginbuligan ako ni Micael nga isa sa mga pangulo sang mga anghel, tungod kay ako lang ang nagapakig-away kontra sa pangulo sang Persia. 14Karon, ari ako agod ipaintiendi sa imo kon ano ang matabo sa imo kapareho nga mga Israelinhon sa palaabuton, kay ang imo palanan-awon parte sa matabo sa palaabuton.”

15Samtang nagahambal siya sadto, nagluhod ako, kag indi ako makahambal. 16Dayon, ini siya nga daw sa tawo, gintandog niya ang akon bibig kag sa liwat nakahambal ako. Nagsiling ako sa iya nga nagatindog sa akon atubangan, “Sir, lain gid ang akon pamatyag kag nagapalangluya ako tungod sadtong akon nakita nga palanan-awon. 17Paano pa ako makapakighambal sa imo kay wala na ako sang kusog kag halos indi na ako makaginhawa?”

18Gani gintandog niya liwat ako kag nagbalik ang akon kusog. 19Nagsiling siya sa akon, “Ikaw nga palangga sang Dios, indi ka magkahadlok ukon magkabalaka. Magpakabaskog ka gid.” Sang paghambal niya sadto sa akon, nagbaskog ako. Dayon nagsiling ako sa iya, “Sir, padayuna ang imo paghambal kay ginpabaskog mo na ako.” 20Nagsabat siya, “Kinahanglan nga magbalik ako sa pagpakig-away sa pangulo sang Persia. Paghalin ko sa sina nga pagpakig-away, magaabot ang pangulo10:20 pangulo: buot silingon diri, isa ka malaot nga anghel nga nagagahom ukon nagabulig sa ginharian sang Grecia. sang Grecia. Pero nakahibalo ka bala kon ngaa nagkadto ako diri sa imo? 21Nagkadto ako para isaysay sa imo kon ano ang nasulat sa Libro sang Kamatuoran. Sa akon nga pagpakig-away, wala sing iban nga nagabulig sa akon kundi si Micael gid lang, ang pangulo10:21 pangulo: buot silingon diri, isa ka maayo nga anghel nga nagagahom ukon nagabulig sa Israel. sang Israel.

Hoffnung für Alle

Daniel 10:1-21

Daniels letzte Vision am Ufer des Tigris

1Im 3. Regierungsjahr des persischen Königs Kyrus wurde Daniel, den man auch Beltschazar nannte, eine Botschaft von Gott offenbart. Sie kündigt eine Zeit großer Not an und wird sich ganz sicher erfüllen. Als Daniel sich noch darum bemühte, die Botschaft zu begreifen, wurde sie ihm in einer Vision erklärt. 2Er berichtet:

Damals trauerte ich, Daniel, drei Wochen lang, 3ich verzichtete auf alle erlesenen Speisen und auf Fleisch, trank keinen Wein und verwendete keine wohlriechenden Salböle. 4Am 24. Tag des 1. Monats stand ich am Ufer des Tigris. 5Als ich aufblickte, sah ich einen Mann, der ein weißes Leinengewand mit einem Gürtel aus feinstem Gold trug. 6Sein Leib funkelte wie ein Edelstein10,6 Wörtlich: wie ein Türkis., sein Gesicht leuchtete wie ein Blitz, und die Augen glichen brennenden Fackeln. Die Arme und Beine schimmerten wie polierte Bronze, und seine Stimme war so laut wie die Rufe einer großen Menschenmenge.

7Ich war der Einzige, der die Erscheinung wahrnahm. Meine Begleiter konnten sie nicht sehen, doch sie bekamen plötzlich große Angst, liefen davon und versteckten sich. 8So blieb ich allein zurück und spürte, wie mich beim Anblick der beeindruckenden Gestalt alle Kräfte verließen. Ich wurde kreidebleich und konnte mich kaum noch auf den Beinen halten. 9Da fing der Mann an zu sprechen, und als ich seine gewaltige Stimme hörte, verlor ich die Besinnung, fiel um und blieb mit dem Gesicht am Boden liegen. 10Doch eine Hand berührte mich und rüttelte mich wach. Ich konnte auf die Knie gehen und mich mit den Händen abstützen.

11Der Mann sprach zu mir: »Gott liebt dich, Daniel! Steh auf und achte auf meine Worte, denn Gott hat mich zu dir geschickt.« Zitternd stand ich auf. 12»Hab keine Angst!«, ermutigte er mich. »Du wolltest gern erkennen, was Gott tun will, und hast dich vor ihm gedemütigt. Schon an dem Tag, als du anfingst zu beten, hat er dich erhört. Darum bin ich nun zu dir gekommen. 13Aber der Engelfürst des Perserreichs stellte sich mir entgegen und hielt mich einundzwanzig Tage lang auf. Doch dann kam mir Michael zu Hilfe, einer der höchsten Engelfürsten. Ihm konnte ich den Kampf gegen den Engelfürsten der Perser überlassen. 14Jetzt bin ich hier, um dir zu erzählen, wie es in späterer Zeit mit deinem Volk weitergeht. Denn was du nun von mir erfährst, liegt noch in ferner Zukunft.«

15Als er so zu mir redete, blickte ich zu Boden und brachte kein Wort mehr heraus. 16Der Engel, der aussah wie ein Mensch, berührte meine Lippen, und ich konnte wieder sprechen. Ich sagte zu ihm: »Mein Herr, deine Erscheinung lässt mich zittern wie eine Frau in den Wehen, sie hat mir alle Kraft genommen! 17Ich stehe vor dir wie ein Sklave vor seinem Herrn. Wie könnte ich es wagen, überhaupt ein Wort an dich zu richten? Dazu fehlt mir der Mut, und meine Kehle ist wie zugeschnürt.«

18Der Engel, der wie ein Mensch aussah, berührte mich noch einmal und gab mir dadurch Kraft. 19»Hab keine Angst, denn Gott liebt dich!«, sagte er. »Friede sei mit dir! Sei jetzt stark und mutig!« Während er mit mir sprach, kehrte meine Kraft zurück, und ich antwortete: »Rede nun, mein Herr! Du hast mich gestärkt, darum bin ich bereit zu hören, was du mir sagen möchtest

20-21Er entgegnete: »Weißt du überhaupt, warum ich zu dir gekommen bin? Ich will dir die Botschaft anvertrauen, die im Buch der Wahrheit aufgeschrieben ist. Doch bald muss ich wieder umkehren, um den Kampf mit dem Engelfürsten der Perser zu Ende zu führen. Wenn ich ihn besiegt habe, wird der Engelfürst von Griechenland mich angreifen. Gegen diese beiden steht mir allein Michael bei, der Engelfürst eures Volkes.