Ginpierdi ni Jehoshafat ang Moab kag Ammon
1Sang ulihi, naglakat ang mga Moabnon kag mga Ammonhon, kaupod sang iban nga Meunhon20:1 Meunhon: Amo ini sa iban nga mga kopya sang Septuagint. Sa Hebreo, Ammonhon. sa pagpakig-away kay Jehoshafat. 2May mga tawo nga nagkadto kay Jehoshafat kag nagsiling, “May nagapadulong nga madamo gid nga mga soldado nga magasalakay sa imo. Ini sila halin sa Edom20:2 Edom: Amo ini sa isa ka kopya sang Hebreo. Sa kalabanan nga kopya sang Hebreo kag sa Septuagint, Aram. sa pihak nga bahin sang Patay nga Dagat. Ara na sila sa Hazazon Tamar” (nga amo ang En Gedi). 3Hinadlukan si Jehoshafat, kag nagdangop siya sa Ginoo. Dayon nagmando siya nga magpuasa ang tanan nga taga-Juda. 4Gani nagtipon ang mga tawo halin sa tanan nga banwa sang Juda sa pagpangayo sang bulig sa Ginoo. 5Nagtindog si Jehoshafat sa atubangan sang katilingban sang Juda kag Jerusalem didto sa atubangan sang bag-o nga lagwerta sang templo sang Ginoo 6kag nagsiling, “O Ginoo, Dios sang amon mga katigulangan, indi bala ikaw ang Dios nga ara sa langit? Ikaw ang nagagahom sa tanan nga ginharian sa kalibutan. Gamhanan ka gid kag wala sing may makabato sa imo. 7O Dios namon, indi bala nga ginpatabog mo ang mga pumuluyo sang sini nga duta sa imo katawhan nga mga Israelinhon? Kag indi bala nga ginhatag mo ini sa ila, nga mga kaliwat ni Abraham nga imo abyan, agod mangin ila hasta san-o? 8Gin-estaran nila ini kag ginpatindugan sang templo para sa imo kadungganan. Nagsiling sila, 9‘Kon may kalamidad nga mag-abot sa amon pareho sang inaway, baha,20:9 baha: Amo ini sa isa ka kopya sang Griego. Sa Hebreo, paghukom. kalalat-an, ukon gutom, magatindog kami sa imo presensya sa atubangan sang sini nga templo nga sa diin ginapadunggan ka. Magapangayo kami sa imo sang bulig sa amon kalisod, kag pamatian mo kami kag luwason.’
10“Karon ginasalakay kami sang mga tawo halin sa Ammon, Moab, kag Bukid sang Seir. Sadto anay ang ila mga teritoryo wala mo gintugot nga sakupon sang mga Israelinhon sang pagguwa nila sa Egipto. Gani naglikaw ang mga Israelinhon sa ila kag wala nila sila paglaglaga. 11Pero karon, tan-awa kon ano ang ila ginabalos sa amon. Ginasalakay nila kami agod palayason kami sa duta nga imo ginhatag sa amon bilang palanublion. 12O Dios namon, indi mo bala sila pagsilutan? Kay wala kami sang ikasarang sa pag-atubang sa sinang madamo nga mga soldado nga nagasalakay sa amon. Indi kami kahibalo kon ano ang amon himuon, pero nagasalig kami sa imo.”
13Samtang nagatindog didto ang tanan nga lalaki sang Juda upod sang ila mga asawa kag mga anak, pati ang ila magagmay nga kabataan, 14gin-gamhan sang Espiritu sang Ginoo si Jahaziel nga nagatindog didto sa katilingban. Si Jahaziel anak ni Zacarias. Si Zacarias anak ni Benaya. Si Benaya anak ni Jiel. Kag si Jiel anak ni Matania nga Levita kag kaliwat ni Asaf.
15Nagsiling si Jahaziel, “Haring Jehoshafat, kag tanan kamo nga nagaestar sa Juda kag Jerusalem, pamati kamo! Amo ini ang ginasiling sang Ginoo sa inyo, ‘Indi kamo magkahadlok ukon magkaluya tungod sa sining madamo nga mga soldado, kay indi kamo ang magapakig-away kundi ang Dios. 16Buwas magdulhog kamo pakadto sa ila. Makita ninyo sila nga nagataklad sa taklaran sang Ziz, sa punta sang ililigan sang tubig nga nagapakadto sa kamingawan sang Jeruel. 17Indi kinahanglan nga magpakig-away kamo. Magpreparar lang kamo kag magpakalig-on, kag tan-awa ninyo ang kadalag-an nga himuon sang Ginoo para sa inyo. Kamo nga mga taga-Juda kag taga-Jerusalem, indi kamo magkahadlok ukon magkaluya. Atubanga ninyo sila buwas kag ang Ginoo magaupod sa inyo.’ ” 18Nagluhod si Jehoshafat kag ang tanan nga taga-Juda kag taga-Jerusalem sa pagsimba sa Ginoo. 19Dayon nagtindog ang iban nga mga Levita nga halin sa mga pamilya ni Kohat kag ni Kora kag nagdayaw sa Ginoo, ang Dios sang Israel, sa mabaskog gid nga tingog.
20Aga pa gid sang madason nga adlaw, nagkadto sila ni Jehoshafat sa kamingawan sang Tekoa. Samtang nagalakat sila, nagpundo si Jehoshafat kag nagsiling, “Pamatii ninyo ako, kamo nga taga-Juda kag taga-Jerusalem! Magtuo kamo sa Ginoo nga inyo Dios, kag mangin malig-on kamo. Magtuo kamo sa iya mga propeta, kag mangin madinalag-on kamo.” 21Pagkatapos nagpangayo siya sang laygay sa mga tawo. Dayon nagpili siya sang mga manugkanta nga magauna sa ila kag magkanta sang mga pagdayaw sa Ginoo tungod sa iya makatilingala nga pagkabalaan. Amo ini ang ila ginakanta: “Pasalamati ang Ginoo kay ang iya gugma wala sing katapusan.” 22Kag sang pagsugod nila kanta sang mga pagdayaw, ginpaaway sang Ginoo ang mga Ammonhon, mga Moabnon, kag mga taga-Bukid sang Seir nga nagasalakay sa Juda. Nagkalalaglag sila 23kay ginsalakay sang mga Ammonhon kag Moabnon ang mga soldado sang mga taga-Bukid sang Seir kag ginlaglag sila sing bug-os. Pagkatapos nila pamatay, sila naman ang nagpinatyanay. 24Pag-abot sang mga soldado sang Juda sa mataas nga lugar nga sa diin makita ang kamingawan sa ubos, nakita nila ang mga bangkay sang ila mga kaaway nga nagahamyang sa duta. Wala sing bisan isa nga buhi. 25Gani ginkadtuan ini ni Jehoshafat kag sang iya mga tinawo kag ginpanguha ang ila mga pagkabutang. Madamo ang ila nakuha nga mga kagamitan, mga bayo,20:25 mga bayo: Amo ini sa iban nga mga kopya sang Hebreo. Sa kalabanan nga mga kopya, mga bangkay. kag iban pa nga malahalon nga mga butang nga indi na nila masarangan sa pagdala. Tatlo ka adlaw gid ang ila pagpanipon tungod sa puwerte kadamo nga mga pagkabutang. 26Sang ikaapat nga adlaw nagtipon sila sa Kapatagan sang Beraca kag nagdayaw sila didto sa Ginoo. Amo ina kon ngaa ginatawag ini nga Kapatagan sang Beraca20:26 Beraca: buot silingon, pagdayaw. hasta subong.
27Dayon nagbalik sila sa Jerusalem nga ginapangunahan ni Jehoshafat. Malipayon gid sila tungod ginpadaog sila sang Ginoo sa ila mga kaaway. 28Pag-abot nila sa Jerusalem, nagderetso sila sa templo sang Ginoo, nga nagatukar sang mga arpa, lira, kag mga trumpeta.
29Sang mabatian sang tanan nga ginharian kon paano nagpakig-away ang Ginoo sa mga kaaway sang Israel, hinadlukan sila sa Dios.20:29 hinadlukan sila sa Dios: ukon, hinadlukan sila sing puwerte gid. 30Gani may kalinong ang ginharian ni Jehoshafat kay ginhatagan siya sang iya Dios sang kalinong sa iya mga kaaway sa palibot.
Ang Katapusan sang Paghari ni Jehoshafat
(1 Har. 22:41-50)
31Amo ato ang paghari ni Jehoshafat sa Juda. Nagaedad siya sang 35 ka tuig sang nangin hari siya. Sa Jerusalem siya nag-estar, kag naghari siya sa sulod sang 25 ka tuig. Ang iya iloy amo si Azuba nga anak ni Shilhi. 32Ginsunod niya ang pagginawi sang iya amay nga si Asa kag wala siya nagtalikod sa sini nga pagginawi. Matarong ang iya ginhimo sa panulok sang Ginoo. 33Pero wala niya pagkuhaa ang tanan nga mga simbahan sa mataas nga mga lugar, kag ang mga tawo wala gihapon nagmatutom sa pagsunod sa Dios sang ila mga katigulangan.
34Ang iban pa nga estorya parte sa paghari ni Jehoshafat, halin sa umpisa hasta sa katapusan, nasulat sa Kasaysayan ni Jehu nga Anak ni Hanani, nga nalakip sa Libro sang Kasaysayan sang mga Hari sang Juda.
35Pero sang ulihi nga bahin sang paghari ni Jehoshafat sa Juda, nagpakigdampig siya kay Haring Ahazia sang Israel, nga isa ka malaot nga tawo. 36Nagsugtanay sila nga magpahimo sang mga barko nga pangnegosyo.20:36 pangnegosyo: sa Hebreo, pa-Tarshish. Ginpahimo nila ini sa Ezion Geber. 37Pero nagsiling si Eliezer nga anak ni Dodavahu nga taga-Maresha sa kay Jehoshafat, “Tungod nga nagpakigdampig ka kay Ahazia, gub-on sang Ginoo ang inyo ginpaobra.” Gani naguba ang mga barko kag wala ini makabiyahe agod magnegosyo.20:37 agod magnegosyo: sa Hebreo, pa-Tarshish.
Jeosafá derrota Moabe e Amon
1Mais tarde, os exércitos dos reis de Moabe, de Amon e de uma parte dos meunitas, declararam guerra a Jeosafá e ao povo de Judá. 2Chegou ao conhecimento de Jeosafá que um vasto exército estava a marchar contra ele, vindo das partes do mar Salgado, de Edom, e que já estava em Hazazom-Tamar (também conhecida por En-Gedi). 3Jeosafá ficou profundamente abalado com estas notícias e decidiu implorar o socorro do Senhor. Anunciou que todo o povo de Judá deveria jejuar durante algum tempo. 4O povo veio de todas as partes da nação, até Jerusalém, para orarem juntos ao Senhor.
5Jeosafá ficou de pé, no meio do povo reunido no pátio novo do templo, e fizeram a seguinte oração:
6“Senhor, Deus dos nossos pais, o único Deus dos céus, o dominador de todos os reinos da Terra, tu tens todo o poder e força. Quem poderá fazer-te frente? 7Ó nosso Deus, não foste tu quem expulsou os povos pagãos que viviam nesta terra de diante do teu povo Israel? E não foste tu quem deu esta terra aos descendentes de Abraão, o teu amigo? 8O teu povo estabeleceu-se neste lugar e edificou este templo ao teu nome. 9Cremos sinceramente que em tempos de angústia, como este, sempre que formos confrontados com uma calamidade, seja guerra, doença ou fome, poderemos vir à tua presença, neste templo, e clamar que nos salves, ouças e socorras.
10Atenta, pois, para aquilo que os exércitos de Amon, de Moabe e do monte Seir estão a fazer. Tu não permitiste aos nossos antepassados que invadissem essas terras, quando saíram do Egito; contornaram-nas e não as destruíram. 11Vê a recompensa que nos dão agora! Querem pôr-nos fora desta terra que nos deste. 12Ó nosso Deus, não irás tu detê-los? Não temos forma de nos protegermos desse poderoso exército. Não sabemos o que fazer; apenas temos os olhos postos em ti.”
13Enquanto todo aquele povo, vindo de todas as partes de Judá, estava ali perante o Senhor, com os filhos, mulheres e bebés, 14o Espírito do Senhor veio sobre um dos homens presentes, Jaaziel, filho de Zacarias, filho de Benaia, filho de Jeiel, filho de Matanias, o levita, que era um dos filhos de Asafe.
15“Que todo o povo me escute, povo de Judá e de Jerusalém, e também o rei Jeosafá!”, exclamou ele. “O Senhor diz: ‘Não tenham medo! Não fiquem paralisados por causa deste poderoso exército! Esta batalha não é vossa, mas de Deus! 16Amanhã, vão e ataquem-nos! Encontrá-los-ão subindo as ladeiras de Ziz, no fim do vale que se abre sobre o deserto de Jeruel. 17Nem terão necessidade de lutar! Tomem os vossos lugares de combate, fiquem quietos e vejam a maravilhosa operação de salvação que Deus realizará, ó povo de Judá e de Jerusalém! Não tenham medo, nem desfaleçam! Partam amanhã, porque o Senhor estará convosco!’ ”
18Então o rei Jeosafá inclinou-se, com o rosto no chão, e todo o povo de Judá e Jerusalém fez o mesmo, adorando o Senhor. 19Os levitas do clã de Coate e os do clã de Coré levantaram-se para louvar o Senhor, o Deus de Israel, com cânticos vibrantes e grande ressonância.
20Na manhã seguinte, cedo, as forças de Judá dirigiram-se para o deserto de Tecoa. Jeosafá, a meio do caminho, mandou-os parar e disse-lhes: “Escutem-me, ó povo de Judá e de Jerusalém. Creiam no Senhor, no vosso Deus, e ficarão firmes. Creiam nos seus profetas e tudo correrá bem!”
21Depois de ter consultado os líderes do povo, o rei determinou que um coro abriria a marcha do exército, vestindo as roupas santas e cantando o seguinte tema:
“Deem graças ao Senhor, porque ele é bom,
porque o seu amor é eterno!”
22No momento em que começaram a cantar e a entoar os louvores, o Senhor pôs emboscadas sobre os exércitos de Amon, como de Moabe, e o do monte Seir, que estavam a invadir as terras de Judá, e eles foram todos derrotados. 23Eles começaram a guerrear entre si, destruindo-se mutuamente! Primeiro foram os dois exércitos dos amonitas e dos moabitas que investiram contra os do monte Seir, matando-os a todos. Quando acabaram, os dois exércitos voltaram-se um contra o outro.
24Quando as tropas de Judá chegaram ao miradouro que dá para o deserto, tudo o que podiam ver era corpos mortos, jazendo no solo; nem um só dos seus inimigos escapou.
25O rei Jeosafá e o povo desceram para apanhar o despojo, o dinheiro, a roupa e as joias que tiraram dos corpos; era tanto que levou três dias a saquear! 26No quarto dia juntaram-se no vale da Beraca (ação de graças), como é chamado hoje, e aí deram graças ao Senhor.
27Voltaram para Jerusalém, com Jeosafá à frente, cheios de alegria pela forma maravilhosa como o Senhor os tinha livrado dos seus inimigos. 28Entraram em Jerusalém acompanhados por uma orquestra de harpas, liras e cornetas e dirigiram-se ao templo.
29Quando os reinos vizinhos ouviram o que acontecera, que o Senhor, ele próprio, combatera contra os inimigos de Israel, o temor de Deus caiu sobre eles. 30O reino de Jeosafá permaneceu assim sossegado, porque Deus lhes dava paz.
O fim do reinado de Jeosafá
(1 Rs 22.41-51)
31Jeosafá tornou-se rei de Judá aos 35 anos de idade e reinou 25 anos em Jerusalém. A sua mãe chamava-se Azuba e era filha de Sili. 32Fez o que seu pai Asa tinha feito, obedecendo ao Senhor em tudo, e fez sempre o possível por não se desviar dos caminhos de Deus, fazendo o que era reto aos olhos do Senhor. 33No entanto, não destruiu os santuários pagãos sobre as colinas, e o povo não se dispôs a seguir somente o Deus dos seus antepassados.
34Outros relatos dos acontecimentos respeitantes ao reinado de Jeosafá, do princípio ao fim da sua vida, podem encontrar-se na história de Jeú, o filho de Hanani, no Livro dos Reis de Israel.
35No final da sua vida, Jeosafá, rei de Judá, aliou-se a Acazias, rei de Israel, que era um homem mau. 36Associaram-se para a construção de navios, em Eziom-Geber, para navegarem até Társis. 37Então Eliezer, filho de Dodava, de Maressa, profetizou contra Jeosafá, dizendo: “Visto que te aliaste ao rei Acazias, o Senhor já destruiu essa obra que mandaste executar.” Com efeito, aqueles navios partiram-se em pedaços e não puderam sair para Társis.
