1 Hari 17 – HLGN & NVI-PT

Ang Pulong Sang Dios

1 Hari 17:1-24

Nagdala sang Pagkaon ang Uwak kay Elias

1Karon, may isa ka propeta nga ang iya ngalan si Elias. Nagaestar siya sa Tishbe, nga sakop sang Gilead. Nagsiling siya kay Ahab, “Ginasiguro ko gid sa imo, sa presensya sang buhi nga Ginoo, ang Dios sang Israel nga akon ginaalagaran, nga wala sing tun-og ukon ulan nga magaabot sa sulod sang pila ka tuig kon indi ako magsiling nga magaabot ini.”

2Nagsiling dayon ang Ginoo kay Elias, 3“Maghalin ka diri kag magpasidlangan kag magpanago ka sa Kerit nga ililigan sang tubig, sa sidlangan sang Suba sang Jordan. 4Didto ka mag-inom sa ililigan sang tubig, kag suguon ko ang mga uwak sa pagdala sa imo sang pagkaon didto.” 5Gintuman ni Elias ang sugo sang Ginoo sa iya. Nagkadto siya sa Kerit nga ililigan sang tubig, sa sidlangan sang Suba sang Jordan kag didto nagtiner. 6Ginadal-an siya sang mga uwak sang tinapay kag karne kon aga kag gab-i, kag didto siya nagainom sa ililigan sang tubig.

Ang Balo nga Babayi sa Zarefat

7Sang ulihi naghubas ang ililigan sang tubig kay wala na nag-ulan. 8Nagsiling dayon ang Ginoo kay Elias, 9“Magkadto ka sa Zarefat sa Sidon, kag didto magtiner. May ginsugo ako didto nga balo nga babayi nga magpakaon sa imo.” 10Gani nagkadto si Elias sa Zarefat. Pag-abot niya sa may puwertahan sang banwa, may nakita siya nga balo nga babayi nga nagapangahoy. Ginsilingan niya ang babayi, “Palihog dal-i ako sing diutay lang nga tubig agod makainom ako.” 11Sang nagalakat ang balo sa pagkuha sini, ginsilingan pa gid siya ni Elias, “Palihog dal-i man ako sang tinapay.”

12Nagsiling ang balo, “Nagasugid ako sing matuod sa presensya sang buhi nga Ginoo, nga imo Dios, nga wala na ako sing tinapay. Ang nabilin na lang isa ka hakop nga harina sa yahong kag diutay nga lana sa tibod. Nagapanguha gani ako sang pila lang ka bilog nga kahoy agod dal-on sa balay kag lutuon ang nabilin nga harina para sa akon kag sa akon anak, kag pagkatapos sina mapatay na kami sa gutom.”

13Nagsiling si Elias sa iya, “Indi ka magpalibog. Pauli ka, kag himua ang imo ginsiling. Pero lutui anay ako sing gamay lang nga tinapay halin sa nabilin mo nga harina, kag dal-a dayon diri sa akon. Pagkatapos magluto ka man para sa imo kag sa imo anak. 14Kay amo ini ang ginasiling sang Ginoo, ang Dios sang Israel, ‘Indi maubusan sang harina ang imo yahong kag indi maubusan sang lana ang imo tibod hasta sa adlaw nga padal-an ko na sang ulan ang duta.’ ” 15Naglakat ang babayi kag ginhimo niya ang ginsiling ni Elias. Gani may pagkaon adlaw-adlaw para kay Elias kag para sa balo kag sa iya anak. 16Kay wala maubusi sing harina ang yahong kag wala man maubusi sing lana ang tibod, suno sa ginsiling sang Ginoo paagi kay Elias.

17Sang ulihi nagmasakit ang anak sang babayi. Naglala ang iya balatian hasta nga napatay siya. 18Nagsiling ang babayi kay Elias, “Ano ang naakigan mo sa akon, alagad sang Dios? Nagkadto ka bala diri sa pagpatay sa akon anak bilang silot sa akon mga sala?” 19Nagsabat si Elias, “Ihatag sa akon ang imo bata.” Ginkuha ni Elias ang bata sa iya iloy, kag gindala ini sa ibabaw nga kuwarto, nga sa diin siya nagaestar. Ginpahigda niya ang bata sa iya katre, 20kag nagpanawag siya sa Ginoo, “O Ginoo, nga akon Dios, ngaa ginpadal-an mo man sang trahedya ining balo nga akon ginaestaran paagi sa pagpatay sa iya bata?” 21Ginhap-an dayon ni Elias sing tatlo ka beses ang bata kag nagpanawag sa Ginoo, “O Ginoo nga akon Dios, buhia ini nga bata!” 22Ginsabat sang Ginoo ang pangamuyo ni Elias, kag nabuhi liwat ang bata. 23Dayon gindala ni Elias ang bata sa idalom kag ginhatag sa iya iloy. Nagsiling si Elias, “Tan-awa ang imo bata, buhi siya!” 24Nagsiling dayon ang babayi kay Elias, “Karon nahibaluan ko na nga alagad gid ikaw sang Dios, kag matuod nga nagahambal ang Ginoo paagi sa imo.”

Nova Versão Internacional

1 Reis 17:1-24

Elias Alimentado por Corvos

1Ora, Elias, de Tisbe17.1 Ou o tesbita Elias, dos colonizadores, em Gileade, disse a Acabe: “Juro pelo nome do Senhor, o Deus de Israel, a quem sirvo, que não cairá orvalho nem chuva nos anos seguintes, exceto mediante a minha palavra”.

2Depois disso a palavra do Senhor veio a Elias: 3“Saia daqui, vá para o leste e esconda-se perto do riacho de Querite, a leste do Jordão. 4Você beberá do riacho, e dei ordens aos corvos para o alimentarem lá”.

5E ele fez o que o Senhor lhe tinha dito. Foi para o riacho de Querite, a leste do Jordão, e ficou lá. 6Os corvos lhe traziam pão e carne de manhã e de tarde, e ele bebia água do riacho.

A Viúva de Sarepta

7Algum tempo depois, o riacho secou-se por falta de chuva. 8Então a palavra do Senhor veio a Elias: 9“Vá imediatamente para a cidade de Sarepta de Sidom e fique por lá. Ordenei a uma viúva daquele lugar que lhe forneça comida”. 10E ele foi. Quando chegou à porta da cidade, encontrou uma viúva que estava colhendo gravetos. Ele a chamou e perguntou: “Pode me trazer um pouco d’água numa jarra para eu beber?” 11Enquanto ela ia buscar água, ele gritou: “Por favor, traga também um pedaço de pão”.

12Mas ela respondeu: “Juro pelo nome do Senhor, o teu Deus, que não tenho nenhum pedaço de pão; só um punhado de farinha num jarro e um pouco de azeite numa botija. Estou colhendo uns dois gravetos para levar para casa e preparar uma refeição para mim e para o meu filho, para que a comamos e depois morramos.”

13Elias, porém, lhe disse: “Não tenha medo. Vá para casa e faça o que eu disse. Mas primeiro faça um pequeno bolo com o que você tem e traga para mim, e depois faça algo para você e para o seu filho. 14Pois assim diz o Senhor, o Deus de Israel: ‘A farinha na vasilha não se acabará e o azeite na botija não se secará até o dia em que o Senhor fizer chover sobre a terra’ ”.

15Ela foi e fez conforme Elias lhe dissera. E aconteceu que a comida durou muito tempo, para Elias e para a mulher e sua família. 16Pois a farinha na vasilha não se acabou e o azeite na botija não se secou, conforme a palavra do Senhor proferida por Elias.

17Algum tempo depois o filho da mulher, dona da casa, ficou doente, foi piorando e finalmente parou de respirar. 18E a mulher reclamou a Elias: “Que foi que eu te fiz, ó homem de Deus? Vieste para lembrar-me do meu pecado e matar o meu filho?”

19“Dê-me o seu filho”, respondeu Elias. Ele o apanhou dos braços dela, levou-o para o quarto de cima, onde estava hospedado, e o pôs na cama. 20Então clamou ao Senhor: “Ó Senhor, meu Deus, trouxeste também desgraça sobre esta viúva, com quem estou hospedado, fazendo morrer o seu filho?” 21Então ele se deitou sobre o menino três vezes e clamou ao Senhor: “Ó Senhor, meu Deus, faze voltar a vida a este menino!”

22O Senhor ouviu o clamor de Elias, e a vida voltou ao menino, e ele viveu. 23Então Elias levou o menino para baixo, entregou-o à mãe e disse: “Veja, seu filho está vivo!”

24Então a mulher disse a Elias: “Agora sei que tu és um homem de Deus e que a palavra do Senhor, vinda da tua boca, é a verdade”.