Salmo 104 – CST & HLGN

Nueva Versión Internacional (Castilian)

Salmo 104:1-35

Salmo 104

1¡Alaba, alma mía, al Señor!

Señor mi Dios, tú eres grandioso;

te has revestido de gloria y majestad.

2Te cubres104:2 Te cubres. Lit. Él se cubre. de luz como con un manto;

extiendes los cielos como un velo.

3Afirmas sobre las aguas tus altos aposentos

y haces de las nubes tus carros de guerra.

¡Tú cabalgas sobre las alas del viento!

4Haces de los vientos tus mensajeros,104:4 mensajeros. Alt. ángeles.

y de las llamas de fuego tus servidores.

5Tú pusiste la tierra sobre sus cimientos,

y de allí jamás se moverá;

6la revestiste con el mar,

y las aguas se detuvieron sobre los montes.

7Pero a tu reprensión huyeron las aguas;

ante el estruendo de tu voz se dieron a la fuga.

8Ascendieron a los montes,

descendieron a los valles,

al lugar que tú les asignaste.

9Pusiste una frontera que ellas no pueden cruzar;

¡jamás volverán a cubrir la tierra!

10Tú haces que los manantiales

viertan sus aguas en las cañadas,

y que fluyan entre las montañas.

11De ellas beben todas las bestias del campo;

allí los asnos monteses calman su sed.

12Las aves del cielo anidan junto a las aguas

y cantan entre el follaje.

13Desde tus altos aposentos riegas las montañas;

la tierra se sacia con el fruto de tu trabajo.

14Haces que crezca la hierba para el ganado,

y las plantas que la gente cultiva

para sacar de la tierra su alimento:

15el vino que alegra el corazón,

el aceite que hace brillar el rostro,

y el pan que sustenta la vida.

16Los árboles del Señor están bien regados,

los cedros del Líbano que él plantó.

17Allí las aves hacen sus nidos;

en los cipreses tienen su hogar las cigüeñas.

18En las altas montañas están las cabras monteses,

y en los escarpados peñascos tienen su madriguera los tejones.

19Tú hiciste104:19 Tú hiciste. Lit. Él hace. la luna, que marca las estaciones,

y el sol, que sabe cuándo ocultarse.

20Tú traes la oscuridad, y cae la noche,

y en sus sombras se arrastran los animales del bosque.

21Los leones rugen, reclamando su presa,

exigiendo que Dios les dé su alimento.

22Pero al salir el sol se escabullen,

y vuelven a echarse en sus guaridas.

23Sale entonces la gente a cumplir sus tareas,

a hacer su trabajo hasta el anochecer.

24¡Oh Señor, cuán numerosas son tus obras!

¡Todas ellas las hiciste con sabiduría!

¡Rebosa la tierra con todas tus criaturas!

25Allí está el mar, ancho e infinito,104:25 infinito. Lit. amplio de manos.

que abunda en animales, grandes y pequeños,

cuyo número es imposible conocer.

26Allí navegan los barcos y se mece Leviatán,

que tú creaste para jugar con él.

27Todos ellos esperan de ti

que a su tiempo les des su alimento.

28Tú les das, y ellos recogen;

abres la mano, y se colman de bienes.

29Si escondes tu rostro, se aterran;

si les quitas el aliento, mueren y vuelven al polvo.

30Pero, si envías tu Espíritu, son creados,

y así renuevas la faz de la tierra.

31Que la gloria del Señor perdure eternamente;

que el Señor se regocije en sus obras.

32Él mira la tierra y la hace temblar;

toca los montes y los hace echar humo.

33Cantaré al Señor toda mi vida;

cantaré salmos a mi Dios mientras tenga aliento.

34Quiera él agradarse de mi meditación;

yo, por mi parte, me alegro en el Señor.

35Que desaparezcan de la tierra los pecadores;

¡que no existan más los malvados!

¡Alaba, alma mía, al Señor!

¡Aleluya! ¡Alabado sea el Señor!104:35 En LXX este verso aparece al principio del Salmo 105.

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 104:1-35

Salmo 104

Pagdayaw sa Dios nga Manunuga

1Dapat dayawon ko gid ang Ginoo.

Ginoo nga akon Dios, gamhanan ka gid.

Ang imo pagkadungganon kag pagkahalangdon daw amo ang imo bayo.

2Ginatabunan mo ang imo kaugalingon sang kasanag nga daw sa bayo

kag ginahumlad mo ang langit nga daw sa tolda.

3Ginpatindog mo ang imo puluy-an sa ibabaw pa sang kahawaan.

Ginahimo mo ang mga panganod nga imo karwahe,

kag nagasakay ka nga ginapalid sang hangin.

4Ginahimo mo ang hangin nga imo mga mensahero,

kag ang nagadabdab nga kalayo104:4 nagadabdab nga kalayo: ukon, kilat. nga imo mga suluguon.

5Ginpahamtang mo ang kalibutan sa iya nga pundasyon,

kag indi ini mauyog hasta san-o.

6Gintabunan mo ang kalibutan sang tubig nga daw sa panapton,

kag naglapaw ini sa mga bukid.

7Sa imo nga pagsabdong nga nagadaguob, naghawa ang tubig.

8Kag nag-ilig sila sa mga bukid kag sa mga patag,

kag sa iban pa nga mga lugar nga ginpreparar mo para sa ila.

9Ginbutangan mo sila sang mga dulunan nga indi nila malapawan,

agod indi nila liwat matabunan ang kalibutan.

10Ginpailig mo ang mga tuburan sa mga ililigan sang tubig,

kag nag-ilig ang tubig sa gin-utlan sang mga bukid.

11Gani ang tanan nga talunon nga mga sapat, pati ang talunon nga mga asno, makainom.

12Kag malapit didto sa tubig, nagapugad ang mga pispis, kag sa mga sanga sang kahoy nagakanta sila.

13Halin sa imo puluy-an sa langit, ginapaulanan mo ang mga bukid.

Kag tungod sa sining imo ginahimo, nagabaton sang pagpakamaayo ang kalibutan.

14Ginapatubo mo ang mga hilamon para sa mga kasapatan,

kag ang mga tanom para sa mga tawo

agod may kalan-on sila halin sa mga patubas—

15may bino nga makalipay sa ila,

may lana nga makapahining sang ila guya,

kag may tinapay nga makapabaskog sa ila.

16Natubigan sing maayo ang imo mga kahoy nga sedro sa Lebanon nga imo mismo gintanom.

17Nagapugad ang mga pispis sa sina nga mga kahoy;

ang mga pispis nga dugwak104:17 dugwak: sa English, stork. nagapugad sa mga kahoy nga sipres.

18Ang talunon nga mga kanding nagaestar sa mataas nga mga bukid,

kag ang mga sapat nga badier104:18 badier: Tan-awa ang footnote sa Lev. 11:4-8. nagapanago sa mga kabatuhan.

19Gintuga mo ang bulan bilang palatandaan sang panahon;

kag ang adlaw ginapasalop mo sa husto nga oras.

20Ginhimo mo ang kadulom;

kag kon gab-i nagaguluwa ang madamo nga mga sapat sa kagulangan.

21Nagangurob ang mga leon samtang nagapangita sang ila pagkaon nga ginahatag mo sa ila.

22Kag kon magbutlak na ang adlaw nagabalik sila sa ila palanaguan kag didto nagaluko.

23Ang mga tawo iya nagaguwa sa ila mga balay sa pag-obra hasta magsirom.

24Ginoo, kadamo sang imo mga ginhimo.

Ginhimo mo sila tanan suno sa imo nga kaalam.

Ang kalibutan puno sang imo mga ginhimo.

25Ang dagat puwerte kalapad,

kag may madamo ini nga mga tinuga nga indi maisip, dalagko kag magagmay.

26Ang mga barko nagapakadto-pakari dira,

kag dira man nagalangoy-langoy ang dragon nga Leviatan nga imo gintuga.

27Ang tanan nga buhi nga tinuga nagasalig sa imo sang ila pagkaon sa tion nga kinahanglan nila.

28Ginahatagan mo sila sang pagkaon kag ginakaon nila,

kag nagakabusog sila.

29Pero kon pabay-an mo sila, nagakahadlok sila;

kon kuhaon mo ang ila ginhawa, nagakapatay sila kag nagabalik sila sa duta nga amo ang ila ginhalinan.

30Nagakatuga sila kon hatagan mo sila sang ginhawa.

Sa sina nga paagi ginahatagan mo sang bag-o nga mga tinuga ang kalibutan.

31Kabay pa nga ang imo gahom, Ginoo, magapadayon sa wala sing katapusan.

Kabay pa nga magkalipay ka sa imo mga ginhimo.

32Kon tulukon mo ang kalibutan, nagatay-og ini.

Kon tandugon mo ang mga bukid, nagaaso ini.

33Magakanta ako sa Ginoo sa bug-os ko nga kabuhi.

Magakanta ako sang mga pagdayaw sa akon Dios samtang nagakabuhi ako.

34Kabay pa nga malipay siya sa akon pagpamalandong.

Magakalipay ako sa Ginoo;

35pero ang mga malaot kag makasasala laglagon sa kalibutan kag indi na sila makita pa.

Dapat dayawon ko gid ang Ginoo.

Dayawa ang Ginoo!