Primer discurso de Job
1Después de esto, Job rompió el silencio para maldecir el día en que había nacido. 2Dijo así:
3«Que perezca el día en que fui concebido
y la noche en que se anunció: “¡Ha nacido un niño!”
4Que ese día se vuelva oscuridad;
que Dios en lo alto no lo tenga en cuenta;
que no brille en él ninguna luz.
5Que las tinieblas y las más pesadas sombras
vuelvan a reclamarlo;
Que una nube lo cubra con su sombra;
que la oscuridad domine su esplendor.
6Que densas tinieblas caigan sobre esa noche;
que no sea contada entre los días del año,
ni registrada en ninguno de los meses.
7Que permanezca estéril esa noche;
que no haya en ella gritos de alegría.
8Que maldigan ese día los que profieren maldiciones,
los expertos en provocar a Leviatán.
9Que se oscurezcan sus estrellas matutinas;
que en vano espere la luz del día,
y que no vea los primeros rayos de la aurora.
10Pues no cerró el vientre de mi madre
ni evitó que mis ojos vieran tanta miseria.
11»¿Por qué no perecí al momento de nacer?
¿Por qué no morí cuando salí del vientre?
12¿Por qué hubo rodillas que me recibieran,
y pechos que me amamantaran?
13Ahora estaría yo descansando en paz;
estaría durmiendo tranquilo
14entre reyes y consejeros de este mundo,
que se construyeron monumentos hoy en ruinas;
15entre gobernantes que poseyeron mucho oro
y que llenaron de plata sus mansiones.
16¿Por qué no me enterraron como a un aborto,
como a esos niños que jamás vieron la luz?
17¡Allí cesa el afán de los malvados!
¡Allí descansan las víctimas de la opresión!
18También los cautivos disfrutan del reposo,
pues ya no escuchan los gritos del capataz.
19Allí el pequeño se codea con el grande,
y el esclavo se libera de su amo.
20»¿Por qué permite Dios que los abatidos vean la luz?
¿Por qué se les da vida a los amargados?
21Anhelan estos una muerte que no llega,
aunque la buscan más que a tesoro escondido;
22¡se llenarían de gran regocijo,
se alegrarían si llegaran al sepulcro!
23¿Por qué arrincona Dios
al hombre que desconoce su destino?
24Antes que el pan, me llegan los suspiros;
mis gemidos se derraman como el agua.
25Lo que más temía, me sobrevino;
lo que más me asustaba, me sucedió.
26No encuentro paz ni sosiego;
no hallo reposo, sino solo agitación».
شكايت ايوب
1سرانجام ايوب لب به سخن گشود و روزی را كه از مادر زاييده شده بود نفرين كرد:
2-3لعنت به روزی كه به دنيا آمدم و شبی كه در رحم مادرم قرار گرفتم! 4ياد آن روز برای هميشه فراموش شود و خدا نيز آن را به ياد نياورد. ای كاش آن روز در ظلمت ابدی فرو رود. 5تاريكی آن را فرا گيرد و ابر تيره بر آن سايه افكند. 6از صفحهٔ روزگار محو گردد و ديگر هرگز در شمار روزهای ماه قرار نگيرد. 7شبی خاموش و عاری از شادی به حساب آيد. 8آنانی كه در نفرين كردن ماهرند، آن را نفرين كنند. 9آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنايی كند، ولی هرگز روشنايی نباشد و هيچگاه سپيدهٔ صبح را نبيند. 10آن شب را لعنت كنيد، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار اين بلاها شوم.
11چرا هنگام تولد نمردم؟ 12چرا مادرم مرا روی زانوهايش گذاشت و مرا شير داد؟ 13-15اگر هنگام تولد می‌مردم، اكنون آرام و آسوده در كنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان كه كاخهای قديمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر كردند، خوابيده بودم.
16ای كاش مرده به دنيا می‌آمدم! هرگز نفس نمی‌كشيدم و روشنايی را نمی‌ديدم؛ 17زيرا در عالم مرگ، شروران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. 18در آنجا حتی زندانيان هم راحتند و فرياد زندانبان آنان را آزار نمی‌دهد. 19در آنجا فقير و غنی يكسانند و غلام از دست اربابش آزاد است.
20-21چرا بايد نور زندگی به كسانی كه در بدبختی و تلخكامی به سر می‌برند بتابد و چرا كسانی كه آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی كه در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ 22چه سعادت بزرگی است وقتی كه سرانجام مرگ را در آغوش می‌كشند! 23چرا نور زندگی بر كسی می‌تابد كه چاره‌ای ندارد و خدا درهای اميد را به رويش بسته است؟ 24خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. 25چيزی كه هميشه از آن می‌ترسيدم بر سرم آمده است. 26آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پايانی نيست.
