Séptimo discurso de Job
1A esto, Job respondió:
2«Escuchad atentamente mis palabras;
concededme este consuelo.
3Tened un poco de paciencia mientras hablo,
y burlaos si queréis cuando haya terminado.
4»¿Acaso dirijo mi queja a los mortales?
¿Por qué creéis que pierdo la paciencia?
5Miradme, y quedaos asombrados;
tapaos la boca con la mano.
6Si pienso en esto, me lleno de espanto;
un escalofrío me corre por el cuerpo.
7¿Por qué siguen con vida los malvados,
cada vez más viejos y más ricos?
8Ven establecerse en torno a ellos
a sus hijos y a sus descendientes.
9Tienen paz en su hogar, y están libres de temores;
la vara de Dios no los castiga.
10Sus toros son verdaderos sementales;
sus vacas paren y no pierden las crías.
11Dejan correr a sus niños como si fueran ovejas;
sus pequeñuelos danzan alegres.
12Cantan al son del tamboril y del arpa;
se divierten al son de la flauta.
13Pasan la vida con gran bienestar,
y en paz bajan al sepulcro.
14A Dios increpan: “¡Déjanos tranquilos!
No queremos conocer tu voluntad.
15¿Quién es el Todopoderoso, para que le sirvamos?
¿Qué ganamos con dirigirle nuestras oraciones?”
16Pero su bienestar no depende de ellos.
¡Jamás me dejaré llevar por sus malos consejos!
17»¿Cuándo se ha apagado la lámpara de los malvados?
¿Cuándo les ha sobrevenido el desastre?
¿Cuándo Dios, en su enojo, los ha hecho sufrir
18como paja que arrebata el viento,
como tamo que se lleva la tormenta?
19Me dirán que Dios reserva el castigo
para los hijos del pecador.
¡Mejor que castigue al que peca,
para que escarmiente!
20¡Que sufra el pecador su propia destrucción!
¡Que beba de la ira del Todopoderoso!
21¿Qué le puede importar la familia que deja,
si le quedan pocos meses de vida?
22»¿Quién puede aleccionar a Dios,
si es él quien juzga a las grandes eminencias?
23Hay quienes mueren en la flor de la vida,
rebosantes de salud y de paz;
24sus caderas,21:24 caderas. Palabra de difícil traducción. llenas de grasa;
sus huesos, recios hasta la médula.
25Otros mueren con el ánimo amargado,
sin haber disfrutado de lo bueno.
26¡En el polvo yacen unos y otros,
todos ellos cubiertos de gusanos!
27»Sé muy bien lo que estáis pensando,
y los planes que tenéis de hacerme daño.
28También sé que os preguntáis:
“¿Dónde está la mansión del potentado?
¿Dónde están las moradas de los inicuos?”
29¿No habéis interrogado a los viajeros?
¿No habéis prestado atención a sus argumentos?
30En el día del desastre, el malvado se salva;
¡en el día de la ira, es puesto a salvo!
31¿Y quién le echa en cara su conducta?
¿Quién le da su merecido por sus hechos?
32Cuando lo llevan al sepulcro,
sobre su tumba se pone vigilancia;
33mucha gente le abre paso,
y muchos más cierran el cortejo.
¡Descansa en paz bajo la tierra del valle!21:33 ¡Descansa … valle! Lit. Dulce le es el suelo del valle.
34»¿Cómo esperáis consolarme con discursos sin sentido?
¡Vuestras respuestas no son más que falacias!»
ايوب پاسخ می‌دهد: بدكاران اغلب بدون مجازات می‌مانند
1آنگاه ايوب پاسخ داد:
2-3به من گوش دهيد! تنها تسلی‌ای كه می‌توانيد به من بدهيد اينست كه بگذاريد حرفم را بزنم. پس از آن اگر خواستيد، مرا مسخره كنيد.
4من از خدا شكايت دارم، نه از انسان. بی‌تابی من به همين دليل است. 5به من نگاه كنيد و از تعجب دست روی دهان بگذاريد و سكوت نماييد. 6خودم هم وقتی آنچه را كه بر من گذشته به ياد می‌آورم، از ترس به لرزه می‌افتم.
7واقعيت اين است كه بدكاران تا سن پيری و كهولت زنده می‌مانند و كامياب می‌شوند. 8فرزندان و نوه‌هايشان بزرگ می‌شوند و دورشان را می‌گيرند. 9خانه‌های آنها از هر خطری در امان است و خدا ايشان را مجازات نمی‌كند. 10گله‌های آنها زاد و ولد می‌كنند و زياد می‌شوند. 11فرزندانشان از خوشحالی مانند گوسفندان جست و خيز می‌كنند و می‌رقصند 12و با صدای ساز و آواز به شادی می‌پردازند. 13آنها روزهای خود را در سعادتمندی به سر می‌برند و راحت می‌ميرند، 14در حالی كه هرگز طالب خدا نبوده‌اند و نخواسته‌اند راههای خدا را بشناسند.
15شروران می‌گويند: «قادر مطلق كيست كه او را عبادت نماييم؟ چه فايده اگر دست دعا به سويش دراز كنيم؟»
16گناهكاران به هر كاری دست بزنند موفق می‌شوند! ولی من نمی‌خواهم با آنها سروكار داشته باشم. 17تا به حال چند بار اتفاق افتاده كه چراغ بدكاران خاموش شود و آنها به بدبختی دچار گردند؟ و يا چند بار اتفاق افتاده كه خدا آنها را مجازات كند، 18و ايشان را مثل كاه در برابر باد و مانند خاک در برابر طوفان پراكنده سازد؟
19ولی شما می‌گوييد: «خدا فرزندان مرد شرور را مجازات می‌كند!» اما من می‌گويم كه خدا بايد خود شرور را مجازات كند! بگذار مزهٔ مجازات را خودش بچشد! 20بلی، بگذار مرد شرور خودش به سزای اعمالش برسد و پيالهٔ خشم خدای قادر مطلق را سر بكشد. 21وقتی انسان می‌ميرد ديگر چه احساسی می‌تواند دربارهٔ خانواده‌اش داشته باشد؟
22كيست كه بتواند خدا، آن داور بزرگ را سرزنش كند؟ 23-24او از يک سو اشخاص قوی و سالم، مرفه و ثروتمند را هلاک می‌كند 25و از سوی ديگر كسانی را كه در شدت فقر و تنگدستی به سر می‌برند و در زندگی هرگز طعم خوشی را نچشيده‌اند از بين می‌برد. 26هر دو دسته در خاک دفن می‌شوند و كرمها بدن آنها را می‌خورند.
27من می‌دانم می‌خواهيد چه بگوييد! 28می‌خواهيد بگوييد: «اشخاص ثروتمند و شرور برای گناهانشان دچار بلا و بدبختی شده‌اند.» 29ولی من می‌گويم: «از هر فرد دنيا ديده‌ای كه بپرسيد خواهد گفت 30-32كه آدم بدكار معمولاً در روز بلا و مصيبت در امان است و جان به در می‌برد. هيچكس مرد شرور را رودررو متهم نمی‌كند و كسی وی را به سزای اعمالش نمی‌رساند. حتی بعد از مرگش او را با احترام به خاک می‌سپارند و بر سر قبرش نگهبان قرار می‌دهند؛ 33بسياری در مراسم تدفين او شركت می‌كنند و با خاک نرم او را می‌پوشانند.»
34شما چگونه می‌توانيد با اين ياوه‌گويی‌ها و دروغها مرا دلداری دهيد؟
