1»Pocos son los días, y muchos los problemas,
que vive el hombre nacido de mujer.
2Es como las flores, que brotan y se marchitan;
es como efímera sombra que se esfuma.
3¿Y en alguien así has puesto los ojos?
¿A alguien como yo llevarás a juicio?
4¿Quién de la inmundicia puede sacar pureza?
¡No hay nadie que pueda hacerlo!
5Los días del hombre ya están determinados;
tú has decretado los meses de su vida;
le has puesto límites que no puede rebasar.
6Aparta de él la mirada; déjalo en paz,
hasta que haya gozado de su día de asalariado.
7»Si se derriba un árbol,
queda al menos la esperanza de que retoñe
y de que no se marchiten sus renuevos.
8Tal vez sus raíces envejezcan en la tierra
y su tronco muera en su terreno,
9pero, al sentir el agua, florecerá;
echará ramas como árbol recién plantado.
10El hombre, en cambio, muere y pierde su fuerza;
exhala el último suspiro y deja de existir.
11Y así como del mar desaparece el agua,
y los ríos se agotan y se secan,
12así los mortales, cuando se acuestan,
no se vuelven a levantar.
Mientras exista el cielo,
no se levantarán los mortales
ni se despertarán de su sueño.
13»¡Si al menos me ocultaras en el sepulcro
y me escondieras hasta que pase tu enojo!
¡Si al menos me pusieras un plazo,
y luego me recordaras!
14Si el hombre muere, ya no vuelve a la vida.
Cada día de mi servicio obligatorio
esperaré que llegue mi relevo.
15Tú me llamarás, y yo te responderé;
desearás ver la obra de tus manos.
16Desearás también contar mis pasos,
pero no tomarás en cuenta mi pecado.
17En saco sellado guardarás mis transgresiones,
y perdonarás del todo mi pecado.
18»Pero, así como un monte se erosiona y se derrumba,
y las piedras cambian de lugar;
19así como las aguas desgastan las rocas
y los torrentes erosionan el suelo,
así tú pones fin a la esperanza del hombre.
20Lo apabullas del todo, y él desaparece;
le desfiguras el semblante, y entonces lo despides.
21Si sus hijos reciben honores, él no lo sabe;
si se les humilla, él no se da cuenta.
22Solo siente el dolor de su propio cuerpo,
y solo de sí mismo se conduele».
1انسان چقدر ناتوان است. عمرش كوتاه و پر از زحمت است. 2مثل گل، لحظه‌ای می‌شكفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سايهٔ ابری كه در حركت است به سرعت ناپديد می‌گردد. 3ای خدا، آيا با انسانهای ضعيف بايستی اينچنين سختگيری كنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ 4چطور انتظار داری از يک چيز كثيف چيز پاكی بيرون آيد؟ 5روزهای عمر او را از پيش تعيين كرده‌ای و او قادر نيست آن را تغيير دهد. 6پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پيش از آنكه بميرد چند صباحی در آرامش زندگی كند.
7برای درخت اميدی هست، چون اگر بريده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌روياند. 8-9اگر ريشه‌هايش در زمين فرسوده شود و كنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسيدن آب از نو جوانه زده، شكوفه می‌آورد. 10ولی وقتی انسان می‌ميرد، فاسد می‌شود و اثری از او باقی نمی‌ماند. 11-12همانطور كه آب درياچه بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشكسالی ناپديد می‌شود، همچنان انسان برای هميشه بخواب می‌رود و تا نيست شدن آسمانها ديگر برنمی‌خيزد و كسی او را بيدار نمی‌كند. 13ای كاش مرا تا زمانی كه خشمگين هستی در كنار مردگان پنهان می‌كردی و پس از آن دوباره به ياد می‌آوردی.
14وقتی انسان بميرد، آيا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. 15آنگاه تو مرا صدا خواهی كرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق اين مخلوق خود خواهی شد. 16مواظب قدمهايم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. 17تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود.
18-19كوهها فرسوده و ناپديد می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌كند و به صورت شن در می‌آورند. سيلابها خاک زمين را می‌شويد و با خود می‌برد. اميد انسان را باطل می‌سازی. 20او را از توان می‌اندازی و پير و فرتوت به كام مرگ می‌فرستی. 21اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بيفتند از آن نيز بی‌خبر خواهد بود. 22نصيب انسان فقط اندوه و درد است.
