1»Pocos son los días, y muchos los problemas,
que vive el hombre nacido de mujer.
2Es como las flores, que brotan y se marchitan;
es como efímera sombra que se esfuma.
3¿Y en alguien así has puesto los ojos?
¿A alguien como yo llevarás a juicio?
4¿Quién de la inmundicia puede sacar pureza?
¡No hay nadie que pueda hacerlo!
5Los días del hombre ya están determinados;
tú has decretado los meses de su vida;
le has puesto límites que no puede rebasar.
6Aparta de él la mirada; déjalo en paz,
hasta que haya gozado de su día de asalariado.
7»Si se derriba un árbol,
queda al menos la esperanza de que retoñe
y de que no se marchiten sus renuevos.
8Tal vez sus raíces envejezcan en la tierra
y su tronco muera en su terreno,
9pero, al sentir el agua, florecerá;
echará ramas como árbol recién plantado.
10El hombre, en cambio, muere y pierde su fuerza;
exhala el último suspiro y deja de existir.
11Y así como del mar desaparece el agua,
y los ríos se agotan y se secan,
12así los mortales, cuando se acuestan,
no se vuelven a levantar.
Mientras exista el cielo,
no se levantarán los mortales
ni se despertarán de su sueño.
13»¡Si al menos me ocultaras en el sepulcro
y me escondieras hasta que pase tu enojo!
¡Si al menos me pusieras un plazo,
y luego me recordaras!
14Si el hombre muere, ya no vuelve a la vida.
Cada día de mi servicio obligatorio
esperaré que llegue mi relevo.
15Tú me llamarás, y yo te responderé;
desearás ver la obra de tus manos.
16Desearás también contar mis pasos,
pero no tomarás en cuenta mi pecado.
17En saco sellado guardarás mis transgresiones,
y perdonarás del todo mi pecado.
18»Pero, así como un monte se erosiona y se derrumba,
y las piedras cambian de lugar;
19así como las aguas desgastan las rocas
y los torrentes erosionan el suelo,
así tú pones fin a la esperanza del hombre.
20Lo apabullas del todo, y él desaparece;
le desfiguras el semblante, y entonces lo despides.
21Si sus hijos reciben honores, él no lo sabe;
si se les humilla, él no se da cuenta.
22Solo siente el dolor de su propio cuerpo,
y solo de sí mismo se conduele».
1«مرۆڤی لەدایکبوو لە ژن
ڕۆژگاری کەمە و چەرمەسەری زۆرە.
2وەک گوڵ دەپشکوێت و پاشان سیس دەبێت،
وەک سێبەر دەڕوات و ناوەستێت.
3ئایا چاوت لەسەر کەسێکی وەکو ئەم دەبێت؟
ئێستاش ئەوت هێناوەتە بەردەم خۆت بۆ دادگایی؟
4کێ دەتوانێت پاکێک لە گڵاوێک دەربهێنێت؟
بێگومان کەس!
5جا ئەگەر ڕۆژانی هەرکەسێک دیاریکراو بێت و
ژمارەی مانگەکانی لای تۆ بێت و
کاتێکت بۆ دیاریکردبێت کە لێی تێنەپەڕێت،
6ئیتر لێیگەڕێ با پشوو بدات،
هەتا وەک ڕەنجدەرێک دڵخۆش بێت بە تەواوبوونی ڕۆژەکەی.
7«لانی کەم دار ئومێدی ئەوەی هەیە کە
ئەگەر بڕایەوە چەکەرە بکاتەوە و دووبارە شین بێتەوە و
لقوپۆپی تازە دەربکات.
8ئەگەر ڕەگەکەی لەناو زەویدا کۆنیش بێت و
بنەدارەکەی لەناو خۆڵدا بمرێت،
9هەر کاتێک بۆنی ئاو بکات چەکەرە دەکات و
وەک ڕووەکێکی نوێ لق دەردەکات.
10بەڵام پیاو دەمرێت و لەناودەچێت؛
مرۆڤ ڕۆح بەدەستەوە دەدات و بوونی نابێت.
11هەروەک ئاوەکان لەناو دەریاچە نامێنن و
ڕووبار ئاوی تێدا نامێنێت و وشک دەبێت،
12هەروەها مرۆڤیش ڕادەکشێت و هەڵناستێتەوە،
لە خەوەکەی خەبەری نابێتەوە و بەئاگا نایەت
هەتا ئاسمان نامێنێت.
13«خۆزگە لەناو جیهانی مردووان لەچاو ونت دەکردم و
دەتشاردمەوە هەتا تووڕەییەکەت دادەمرکایەوە!
خۆزگە کاتێکت بۆ دیاری دەکردم و
بەبیرت دەهاتمەوە!
14ئەگەر پیاوێک بمرێت، ئایا زیندوو دەبێتەوە؟
هەموو ڕۆژانم تێکۆشانە،
ئارام دەگرم هەتا دەرووم لێ دەکرێتەوە.
15بانگم دەکەیت من وەڵامت دەدەمەوە،
تامەزرۆ دەبیت بۆ ئەو بوونەوەرەی کە دروستت کرد.
16بێگومان ئەو کاتە چاودێری هەنگاوەکانم دەکەیت،
بەڵام تێبینی گوناهەکەم ناکەیت.
17یاخیبوونەکەم گرێی لێدراوە لەناو بوخچەیەک،
تاوانەکەم دەشاریتەوە.
18«هەروەک چۆن کە چیا بکەوێت پارچەپارچە دەبێت و
تاشەبەرد لە جێی خۆی دەلەقێت،
19ئاو بەرد دەسووێنێت و
لافاو خۆڵی زەوی ڕادەماڵێت،
بەو جۆرە تۆش هیوای مرۆڤ لەناودەبەیت.
20بۆ هەتاهەتایە بەسەریدا زاڵ دەبیت و کۆتایی پێ دێت،
ڕووی دەگۆڕیت و دەریدەکەیت.
21ئەگەر کوڕەکانی ڕێزیان لێ بگیرێت، پێی نازانێت،
ئەگەر لە پلەوپایەشیان نزم بکرێتەوە، ئاگای لێ نییە.
22تەنها هەست بە ئازاری خۆی دەکات و
داخ بۆ حاڵی خۆی دەخوات.»
