Job 14 – CST & APSD-CEB

Nueva Versión Internacional (Castilian)

Job 14:1-22

1»Pocos son los días, y muchos los problemas,

que vive el hombre nacido de mujer.

2Es como las flores, que brotan y se marchitan;

es como efímera sombra que se esfuma.

3¿Y en alguien así has puesto los ojos?

¿A alguien como yo llevarás a juicio?

4¿Quién de la inmundicia puede sacar pureza?

¡No hay nadie que pueda hacerlo!

5Los días del hombre ya están determinados;

tú has decretado los meses de su vida;

le has puesto límites que no puede rebasar.

6Aparta de él la mirada; déjalo en paz,

hasta que haya gozado de su día de asalariado.

7»Si se derriba un árbol,

queda al menos la esperanza de que retoñe

y de que no se marchiten sus renuevos.

8Tal vez sus raíces envejezcan en la tierra

y su tronco muera en su terreno,

9pero, al sentir el agua, florecerá;

echará ramas como árbol recién plantado.

10El hombre, en cambio, muere y pierde su fuerza;

exhala el último suspiro y deja de existir.

11Y así como del mar desaparece el agua,

y los ríos se agotan y se secan,

12así los mortales, cuando se acuestan,

no se vuelven a levantar.

Mientras exista el cielo,

no se levantarán los mortales

ni se despertarán de su sueño.

13»¡Si al menos me ocultaras en el sepulcro

y me escondieras hasta que pase tu enojo!

¡Si al menos me pusieras un plazo,

y luego me recordaras!

14Si el hombre muere, ya no vuelve a la vida.

Cada día de mi servicio obligatorio

esperaré que llegue mi relevo.

15Tú me llamarás, y yo te responderé;

desearás ver la obra de tus manos.

16Desearás también contar mis pasos,

pero no tomarás en cuenta mi pecado.

17En saco sellado guardarás mis transgresiones,

y perdonarás del todo mi pecado.

18»Pero, así como un monte se erosiona y se derrumba,

y las piedras cambian de lugar;

19así como las aguas desgastan las rocas

y los torrentes erosionan el suelo,

así tú pones fin a la esperanza del hombre.

20Lo apabullas del todo, y él desaparece;

le desfiguras el semblante, y entonces lo despides.

21Si sus hijos reciben honores, él no lo sabe;

si se les humilla, él no se da cuenta.

22Solo siente el dolor de su propio cuerpo,

y solo de sí mismo se conduele».

Ang Pulong Sa Dios

Job 14:1-22

1“Mubo rag kinabuhi ang tawo ug puno kini sa kalisod. 2Sama kini sa bulak nga mobukhad ug malaya ra dayon; sama sa anino nga dali rang mahanaw. 3Nan, nganong ginabantayan mo man gayod ang tawo, Ginoo? Dad-on mo ba siya14:3 siya: Mao kini sa Septuagint, sa Latin Vulgate, ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ako. sa imong atubangan aron hukman? 4May tawo bang makakinabuhi nga hinlo gayod? Wala! Kay ang tanan, natawo nga mahugaw. 5Gitakda mo na kon unsa kataas ang kinabuhi sa tawo. Ug dili siya makalapas sa panahon nga gitagal mo kaniya. 6Busa ayaw na lang lisod-lisora ang tawo. Pasagdi na lang siya aron makapahulay sama sa usa ka trabahante inigkahuman niya sa iyang buluhaton.

7“Kon putlon ang usa ka kahoy, may purohan pa nga manalingsing kini ug mananga pag-usab. 8Bisag dugay na ang gamot niini diha sa yuta ug nadunot na ang tuod, 9kon matubigan, manalingsing pa kini sama sa usa ka bag-o nga tanom. 10Apan kon ang tawo mamatay, mawala na ang tanan niyang kusog. Pagkabugto sa iyang gininhawa, mao na kana ang iyang kataposan. 11Sama sa paghunas sa dagat ug paghubas sa suba, 12ang tawo mamatay, ug dili na mobangon o makamata pa sa iyang pagkatulog hangtod mahanaw ang kalangitan.

13Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako. 14Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini. 15Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat. 16Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala. 17Sama ra nga isulod mo kini sa buyot aron matago ug dili mo na makita pa. 18Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato, 19ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo. 20Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya. 21Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak. 22Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”