Jeremías 4 – CST & APSD-CEB

Nueva Versión Internacional (Castilian)

Jeremías 4:1-31

1«Israel, si piensas volver,

vuélvete a mí

—afirma el Señor—.

Si quitas de mi vista tus ídolos abominables

y no te alejas de mí,

2si con fidelidad, justicia y rectitud

juras: “Por la vida del Señor”,

entonces “en él serán benditas las naciones,

y en él se gloriarán”».

3Así dice el Señor

a los habitantes de Judá y de Jerusalén:

«Abrid surcos en terrenos no labrados,

y no sembréis entre espinos.

4Habitantes de Judá y de Jerusalén,

marcad vuestro corazón con la señal del pacto:

circuncidaos para honrar al Señor,

no sea que por la maldad de vuestras obras

mi furor se encienda como el fuego

y arda sin que nadie pueda apagarlo.

La amenaza del norte

5»¡Anunciadlo en Judá,

proclamadlo en Jerusalén!

¡Tocad la trompeta por todo el país!

Gritad en voz alta:

“¡Reuníos y entremos

en las ciudades fortificadas!”

6Señalad a Sión con la bandera;

¡Buscad refugio, no os detengáis!

Porque yo traigo del norte

calamidad y gran destrucción.

7Un león ha salido del matorral,

un destructor de naciones se ha puesto en marcha;

ha salido de su lugar de origen

para desolar tu tierra;

tus ciudades quedarán en ruinas

y totalmente despobladas.

8Por esto, vestíos de luto,

lamentaos y gemid,

porque la ardiente ira del Señor

no se ha apartado de nosotros.

9»En aquel día desfallecerá

el corazón del rey y de los jefes;

los sacerdotes se llenarán de pánico

y los profetas quedarán atónitos»,

afirma el Señor.

10Yo dije: «¡Ah, Señor mi Dios,

cómo has engañado a este pueblo y a Jerusalén!

Dijiste: “Tendrán paz”,

pero tienen la espada en el cuello».

11En aquel tiempo se les dirá

a este pueblo y a Jerusalén:

«Desde las estériles lomas del desierto

sopla un viento abrasador

en dirección a la capital de mi pueblo.

No es el viento que sirve para aventar

ni para limpiar el trigo;

12el viento que haré venir

es demasiado fuerte para eso,

porque yo mismo

dictaré sentencia contra ellos».

13¡Miradlo avanzar como las nubes!

¡Sus carros de guerra parecen un huracán!

¡Sus caballos son más veloces que las águilas!

¡Ay de nosotros! ¡Estamos perdidos!

14Jerusalén, limpia de maldad tu corazón

para que seas salvada.

¿Hasta cuándo hallarán lugar en ti

los pensamientos perversos?

15Una voz anuncia desgracia

desde Dan y desde las colinas de Efraín.

16«Advertid a las naciones,

proclamadlo contra Jerusalén:

“De lejanas tierras vienen sitiadores

lanzando gritos de guerra

contra las ciudades de Judá”.

17La rodean como quien cuida un campo,

porque ella se rebeló contra mí

—afirma el Señor—.

18Tu conducta y tus acciones

te han causado todo esto.

Esta es tu desgracia. ¡Qué amarga es!

¡Cómo te ha calado en el propio corazón!»

19¡Qué angustia, qué angustia!

¡Me retuerzo de dolor!

Mi corazón se agita. ¡Ay, corazón mío!

¡No puedo callarme!

Puedo escuchar el toque de trompeta

y el grito de guerra.

20Un desastre llama a otro desastre;

todo el país está devastado.

De repente fueron destruidos

los pabellones y las tiendas donde habito.

21¿Hasta cuándo tendré que ver la bandera

y escuchar el toque de la trompeta?

22«Mi pueblo es necio,

no me conoce;

son hijos insensatos

que no tienen entendimiento.

Son hábiles para hacer el mal;

no saben hacer el bien».

23Miré a la tierra, y era un caos total;

miré a los cielos, y todo era tinieblas.

24Miré a las montañas, y estaban temblando;

¡se sacudían todas las colinas!

25Miré, y no quedaba nadie;

habían huido todas las aves del cielo.

26Miré, y la tierra fértil era un desierto;

yacían en ruinas todas las ciudades,

por la acción del Señor,

por causa de su ardiente ira.

27Así dice el Señor:

«Todo el país quedará desolado,

pero no lo destruiré por completo.

28Por eso el país estará de luto,

y los altos cielos se oscurecerán,

pues ya lo dije, y no me retractaré;

lo he decidido, y no me volveré atrás».

29Ante el ruido de arqueros y jinetes

huye toda la ciudad.

Algunos se meten en los matorrales,

otros trepan por los peñascos.

Toda la ciudad queda abandonada;

¡no queda un solo habitante!

30¿Qué piensas hacer, ciudad devastada?

¿Para qué te vistes de púrpura?

¿Para qué te pones joyas de oro?

¿Para qué te maquillas los ojos?

En vano te embelleces,

pues tus amantes te desprecian;

solo buscan tu muerte.

31Oigo gritos como de parturienta,

gemidos como de primeriza.

Son los gemidos de la bella Sión,

que respira con dificultad;

que extiende los brazos y dice:

«¡Ay de mí, que desfallezco!

¡Estoy en manos de asesinos!»

Ang Pulong Sa Dios

Jeremias 4:1-31

1Miingon ang Ginoo, “O Israel, kon gusto mo gayod nga mobalik, balik na kanako. Kon isalikway mo ang imong mangil-ad nga mga dios-dios ug dili ka na mobiya kanako, 2ug kon manumpa ka sa ako lang gayod nga ngalan ug magkinabuhi nga kasaligan, husto ug matarong, mahimo ikaw nga panalangin ngadto sa mga nasod, ug ila akong pasidunggan.”

3Mao kini ang gisulti sa Ginoo ngadto sa mga katawhan sa Juda ug sa Jerusalem, “Maingon nga ginadaro ang bantok nga yuta, bag-oha usab ninyo ang inyong gahi nga mga kasingkasing. Ayaw isabwag ang inyong maayong binhi sa sampinitan. 4Hinloi ninyo ang inyong mga kasingkasing atubangan sa Ginoo, kamong mga katawhan sa Juda ug sa Jerusalem, kay kon dili, matagamtaman ninyo ang akong kasuko nga sama sa kalayo nga wala gayoy makapalong. Mahitabo kini tungod sa kadaotan nga inyong gihimo.

Ang Silot nga Modangat sa Juda

5“Ingna ang Juda ug Jerusalem: ‘Patingoga ang budyong sa tibuok yuta. Isinggit ug kusog nga magtapok sila ug managan ngadto sa pinarilan nga mga lungsod. 6Ipataas ang bandera sa pagpahibalo sa katawhan nga mangadto sila sa Jerusalem. Lihok na ug panago kamo dayon, kay magpadala akog dakong katalagman gikan sa amihan.’ ”

7Daw sa liyon nga migula sa iyang tagoanan ang tiglaglag sa mga nasod. Mibiya na siya sa iyang dapit sa paglaglag sa inyong yuta. Ang inyong mga lungsod panggub-on hangtod dili na kini kapuy-an. 8Busa pagbisti kamog sako sa pagpakita sa inyong pagsubo. Pagminatay kamog hilak kay anaa pa gihapon ang hilabihan nga kasuko sa Ginoo kanato. 9Miingon ang Ginoo, “Nianang adlawa, ang hari ug ang iyang mga opisyal mawad-an ug kaisog, ug ang mga pari ug mga propeta makurat.” 10Unya miingon ako, “O Ginoong Dios, gilimbongan mo gayod ang mga tawo tungod kay misaad ka nga moabot ang kalinaw sa Jerusalem. Apan diay ang espada andam na sa pagpatay kanila.”

11Moabot ang higayon nga moingon ang Ginoo sa katawhan sa Jerusalem, “Mohuyop ang init nga hangin gikan sa taas nga mga dapit sa kamingawan paingon sa akong katawhan. Apan dili kini hangin nga mopalid sa tahop sa ilang trigo. 12Labihan kini kakusog nga hangin nga magagikan kanako. Ipadayag ko karon kanila ang akong silot.”

13Tan-awa! Ang atong kaaway nagapadulong nga daw sa mga panganod. Ang iyang mga karwahe daw buhawi, ug ang iyang mga kabayo tulin pa sa mga agila. Alaot kita! Malaglag gayod kita.

14“Mga taga-Jerusalem, hinloi sa kadaotan ang inyong kasingkasing aron maluwas kamo. Hangtod kanus-a magpabilin ang pagkadaotan sa inyong hunahuna? 15Ang inyong kalaglagan gipamalita na sa mga mensahero gikan sa Dan ug sa mga kabungtoran sa Efraim. 16Gisugo sila nga pasidan-an ang mga nasod ug ang Jerusalem nga adunay mosulong nga mga sundalo gikan sa layong dapit. Gapanghagit sila ug away batok sa mga lungsod sa Juda. 17Gipalibotan nila ang Jerusalem nga daw mga tawong nagabantay ug uma, tungod kay nagrebelde ang Jerusalem kanako. 18Ang inyo mismong mga gawi ug binuhatan maoy naghatod kaninyo niini. Mao kini ang inyong silot. Pait kini kaayo, ug midulot kini sa inyong kasingkasing!”

Naghilak si Jeremias alang sa Iyang Katagilungsod

19Dili ko na maagwanta ang akong kaguol. Labihan gayod ang akong pag-agulo. Gikumot ang kasingkasing ug dili ako mahimutang. Kay nadungog ko ang tingog sa budyong ug ang singgit sa pakiggubat. 20Nagasunod-sunod ang mga katalagman. Nalukop sa kadaot ang tibuok nasod. Bisan ang akong mga tolda kalit lang nga naguba, ug ang mga kurtina niini nangagisi. 21Hangtod kanus-a ko pa padayon nga makita ang bandera sa pagpakiggira ug madungog ang tingog sa budyong?

22Miingon ang Ginoo, “Buang-buang ang akong katawhan. Wala sila makaila kanako. Sama sila sa mga batang walay panabot. Hanas silang mohimo ug daotan; dili sila mahibalong mobuhat ug maayo.”

Ang Panan-awon ni Jeremias bahin sa Umaabot nga Kalaglagan

23Nakita ko ang kalibotan. Hawan kini ug walay porma. Nakita ko usab ang kalangitan ug wala kini kahayag. 24Nakita ko ang mga bukid ug mga bungtod ug nangatay-og kini. 25Nakita ko usab nga wala nay mga tawo, ug ang tanang langgam nanglupad na. 26Nakita ko nga ang tabunok nga yuta nahimong disyerto. Ang tanang lungsod nalaglag tungod sa labihan nga kasuko sa Ginoo. 27Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Ang tibuok kayutaan mangaguba, apan dili ko kini laglagon sa hingpit. 28Ang kalibotan magsubo ug ang kalangitan mongitngit, kay nasulti ko na ang silot, ug dili ko na kini bakwion pa. Nakahukom na ako ug dili na mausab ang akong hunahuna.”

29Sa pagkadungog nila sa kabanha sa nagpadulong nga mga tigkabayo ug mga tigpana, nangikyas sa kahadlok ang mga lumulupyo sa matag lungsod. Ang uban nanagan ngadto sa kakahoyan, ug ang uban nanaka sa mga kabatoan. Gipamiyaan ang tanang lungsod ug wala nay namuyo niini. 30Unsay gibuhat mo, Jerusalem, nga laglagonon? Nganong nagasul-ob ka pa ug nindot nga bisti ug alahas? Nganong nangarte ka sa imong mga mata? Ang imong pagpatahom wala nay pulos. Ang imong mga hinigugma4:30 hinigugma: Ang buot ipasabot, ang mga kaabin nga mga nasod. misalikway na kanimo ug gusto ka na nilang patyon.

31Nakadungog akog tiyabaw ug agulo, sama sa usa ka babayeng nanganak nga primerisa. Tiyabaw kini sa mga lumulupyo sa Jerusalem4:31 mga lumulupyo sa Jerusalem: sa literal, anak nga babaye sa Zion. nga daw makabsan sa ginhawa. Giisa nila ang ilang mga kamot ug nagkanayon, “Pagkamakalulooy namo; daw mawad-an na kamig panimuot. Kay miabot na ang mopatay kanamo.”