Eclesiastés 3 – CST & HLGN

Nueva Versión Internacional (Castilian)

Eclesiastés 3:1-22

Hay un tiempo para todo

1Todo tiene su momento oportuno; hay un tiempo para todo lo que se hace bajo el cielo:

2un tiempo para nacer

y un tiempo para morir;

un tiempo para plantar

y un tiempo para cosechar;

3un tiempo para matar

y un tiempo para sanar;

un tiempo para destruir

y un tiempo para construir;

4un tiempo para llorar

y un tiempo para reír;

un tiempo para estar de luto

y un tiempo para saltar de gozo;

5un tiempo para esparcir piedras

y un tiempo para recogerlas;

un tiempo para abrazarse

y un tiempo para despedirse;

6un tiempo para intentar

y un tiempo para desistir;

un tiempo para guardar

y un tiempo para desechar;

7un tiempo para rasgar

y un tiempo para coser;

un tiempo para callar

y un tiempo para hablar;

8un tiempo para amar

y un tiempo para odiar;

un tiempo para la guerra

y un tiempo para la paz.

De nada sirve afanarse

9¿Qué provecho saca quien trabaja de tanto afanarse? 10He visto la tarea que Dios ha impuesto al género humano para abrumarlo con ella. 11Dios hizo todo hermoso en su momento, y puso en la mente humana el sentido del tiempo, aun cuando el hombre no alcanza a comprender la obra que Dios realiza de principio a fin.

12Yo sé que nada hay mejor para el hombre que alegrarse y hacer el bien mientras viva; 13y sé también que es un don de Dios que el hombre coma o beba y disfrute de todos sus afanes. 14Sé además que todo lo que Dios ha hecho permanece para siempre; que no hay nada que añadirle ni quitarle; y que Dios lo hizo así para que se le tema.

15Lo que ahora existe ya existía;

y lo que ha de existir existe ya.

Dios hace que la historia se repita.

Contradicciones de la vida

16He visto algo más en esta vida: maldad donde se dictan las sentencias, y maldad donde se imparte la justicia. 17Pensé entonces: «Al justo y al malvado los juzgará Dios, pues hay un tiempo para toda obra y un lugar para toda acción».

18Pensé también con respecto a los hombres: «Dios los está poniendo a prueba, para que ellos mismos se den cuenta de que son como los animales. 19Los hombres terminan igual que los animales; el destino de ambos es el mismo, pues unos y otros mueren por igual, y el aliento de vida es el mismo para todos, así que el hombre no es superior a los animales. Realmente, todo es absurdo, 20y todo va hacia el mismo lugar.

»Todo surgió del polvo,

y al polvo todo volverá.

21»¿Quién sabe si el espíritu del hombre se remonta a las alturas, y el de los animales desciende3:21 sabe … desciende. Alt. conoce el espíritu del hombre, que se remonta a las alturas, o el de los animales, que desciende. a las profundidades de la tierra?» 22He visto, pues, que nada hay mejor para el hombre que disfrutar de su trabajo, ya que eso le ha tocado. Pues, ¿quién lo traerá para que vea lo que sucederá después de él?

Ang Pulong Sang Dios

Manugwali 3:1-22

May Tagsa ka Tion ang Tanan nga Buluhaton

1May tagsa ka tion ang tanan nga buluhaton diri sa kalibutan:

2May tion sa pagkatawo kag may tion man sa pagkapatay,

may tion sa pagtanom kag may tion man sa pag-ani,

3may tion sa pagpatay kag may tion man sa pagbulong,

may tion sa pagguba kag may tion man sa pagpatindog,

4may tion sa paghibi kag may tion man sa pagkadlaw,

may tion sa pagpangasubo kag may tion man sa pagsinaot,

5may tion sa paglapta sang mga bato kag may tion man sa pagtipon sini,

may tion sa pagkitaay,3:5 pagkitaay: sa literal, paghaksanay. kag may tion man sa pagbulagay,

6may tion sa pagpangita kag may tion man sa pagdula,

may tion sa pagtago kag may tion man sa pagpilak,

7may tion sa paggisi kag may tion man sa pagtahi,

may tion sa paghipos kag may tion man sa paghambal,

8may tion sa paghigugma kag may tion man sa pagkaugot,

may tion sa pag-inaway kag may tion man sa pag-abyanay.

9Kon ang ini nga mga tion gintalana na sang Dios, ano bala ang pulos sang pagpangabudlay sang tawo? 10Nakita ko ang mga buluhaton nga ginhatag sang Dios nga kabalak-an sang tawo. 11Kag ini tanan gintalana sang Dios nga matabo sa husto nga tion. Ginhatagan niya kita sang handom nga mahibaluan ang palaabuton, pero indi gid naton matungkad ang iya mga ginhimo halin sang umpisa hasta sa katapusan. 12Nahibaluan ko nga ang labing maayo nga himuon sang tawo samtang buhi pa siya amo ang pagkalipay, ang paghimo sang maayo, 13ang pagkaon kag pag-inom, kag ang pagpangalipay sa iya ginpangabudlayan. Ini nga mga butang bugay sang Dios. 14Nahibaluan ko nga ang tanan nga ginahimo sang Dios magapadayon hasta san-o, kag indi ini maliwat. Ginahimo ini sang Dios agod magtahod ang tawo sa iya. 15Ang nagakatabo subong kag ang matabo sa ulihi natabo na sang una. Ginaliwat-liwat lang sang Dios ang mga nagakatabo.

16Nakita ko man diri sa kalibutan nga ang kalautan amo ang nagaluntad imbes ang hustisya kag pagkamatarong. 17Nagsiling ako sa akon kaugalingon, “Hukman sang Dios ang matarong kag ang malaot nga mga tawo, kay may gintalana siya nga tion sa tagsa ka buluhaton. 18Ginatestingan sang Dios ang mga tawo agod ipakita sa ila nga pareho lang sila sa sapat. 19Pareho man lang ang dangatan sang tawo kag sang sapat; pareho sila nga mapatay. Pareho man lang sila nga may ginhawa, gani ang tawo wala sing bintaha sa sapat. Matuod gid man nga ang tanan wala sing pulos. 20Pareho lang ang padulungan sang tanan nga buhi nga tinuga. Sila tanan halin sa duta, kag sa duta man sila magabalik. 21Wala sing may nakahibalo kon ang espiritu sang tawo3:21 espiritu sang tawo: siguro ang buot silingon, ang ginhawa nga nagapabuhi sa tawo. nagasaka paibabaw kag ang espiritu sang sapat3:21 espiritu sang sapat: siguro ang buot silingon, ang ginhawa nga nagapabuhi sa sapat. nagapanaog sa idalom sang duta.” 22Gani nareyalisar ko nga ang labing maayo nga himuon sang tawo amo ang pagpangalipay sa iya ginpangabudlayan, kay para gid man ina sa iya. Wala sing may makasugid sa tawo kon ano ang matabo sa tapos siya mapatay.3:22 kon ano ang matabo sa tapos siya mapatay: Siguro ang buot silingon, ang matabo diri sa kalibutan ukon ang matabo sa iya sa tapos siya mapatay.