El cántico de Moisés
1Entonces Moisés y los israelitas entonaron un cántico en honor del Señor, cuya letra decía:
Cantaré al Señor, que se ha coronado de triunfo
arrojando al mar caballos y jinetes.
2El Señor es mi fuerza y mi cántico;
él es mi salvación.
Él es mi Dios, y lo alabaré;
es el Dios de mi padre, y lo enalteceré.
3El Señor es un guerrero;
su nombre es el Señor.
4El Señor arrojó al mar
los carros y el ejército del faraón.
Los mejores oficiales egipcios
se ahogaron en el Mar Rojo.
5Las aguas profundas se los tragaron;
¡como piedras se hundieron en los abismos!
6Tu diestra, Señor, reveló su gran poder;
tu diestra, Señor, despedazó al enemigo.
7Fue tan grande tu victoria
que derribaste a tus oponentes;
diste rienda suelta a tu ardiente ira,
y fueron consumidos como rastrojo.
8Bastó un soplo de tu nariz
para que se amontonaran las aguas.
Las olas se irguieron como murallas;
¡se inmovilizaron las aguas en el fondo del mar!
9«Iré tras ellos y les daré alcance
—alardeaba el enemigo—.
Repartiré sus despojos
hasta quedar hastiado.
¡Desenvainaré la espada
y los destruiré con mi propia mano!»
10Pero con un soplo tuyo se los tragó el mar;
¡se hundieron como plomo en las aguas turbulentas!
11¿Quién, Señor, se te compara entre los dioses?
¿Quién se te compara en grandeza y santidad?
Tú, hacedor de maravillas,
nos impresionas con tus portentos.
12Extendiste tu brazo derecho,
¡y se los tragó la tierra!
13Por tu gran amor guías al pueblo que has rescatado;
por tu fuerza los llevas a tu santa morada.
14Las naciones temblarán al escucharlo;
la angustia dominará a los filisteos.
15Los jefes edomitas se llenarán de terror;
temblarán de miedo los caudillos de Moab.
Los cananeos perderán el ánimo,
16pues caerá sobre ellos pavor y espanto.
Por tu gran poder, Señor,
quedarán mudos como piedras
hasta que haya pasado tu pueblo,
el pueblo que adquiriste para ti.
17Tú los harás entrar, y los plantarás,
en el monte que te pertenece;
en el lugar donde tú, Señor, habitas;
en el santuario que tú, Señor, te hiciste.
18¡El Señor reina por siempre y para siempre!
El cántico de Miriam
19Cuando los caballos y los carros del faraón entraron en el mar con sus jinetes,15:19 jinetes. Alt. aurigas. el Señor hizo que las aguas se les vinieran encima. Los israelitas, sin embargo, cruzaron el mar sobre tierra seca. 20Entonces Miriam la profetisa, hermana de Aarón, tomó una pandereta, y mientras todas las mujeres la seguían danzando y tocando panderetas, 21Miriam les cantaba así:
Cantad al Señor, que se ha coronado de triunfo
arrojando al mar caballos y jinetes.
Las aguas de Mara y de Elim
22Moisés les ordenó a los israelitas que partieran del Mar Rojo y se internaran en el desierto de Sur. Y los israelitas anduvieron tres días por el desierto sin hallar agua. 23Llegaron a Mara,15:23 En hebreo, Mara significa amarga. lugar que se llama así porque sus aguas son amargas, y no pudieron apagar su sed allí. 24Comenzaron entonces a murmurar en contra de Moisés, y preguntaban: «¿Qué vamos a beber?» 25Moisés clamó al Señor, y él le mostró un pedazo de madera, el cual echó Moisés al agua, y al instante el agua se volvió dulce.
En ese lugar el Señor los puso a prueba y les dio una ley como norma de conducta. 26Les dijo: «Yo soy el Señor vuestro Dios. Si escucháis mi voz y hacéis lo que yo considero justo, y si cumplís mis leyes y mandamientos, no traeré sobre vosotros ninguna de las enfermedades que traje sobre los egipcios. Yo soy el Señor, que os devuelvo la salud».
27Después los israelitas llegaron a Elim, donde había doce manantiales y setenta palmeras, y acamparon allí, cerca del agua.
Ang Awit ni Moises
1Umawit si Moises at ang mga Israelita ng awit sa Panginoon:
“Aawitan ko ang Panginoon dahil lubos siyang nagtagumpay.
Itinapon niya sa dagat ang mga kabayo at ang mga sakay nito.
2Ang Panginoon ang nagbibigay sa akin ng lakas,
at siya ang aking awit.
Siya ang nagligtas sa akin.
Siya ang aking Dios, at pupurihin ko siya.
Siya ang Dios ng aking ama,15:2 ama: o, ninuno. at itataas ko siya.
3Panginoon ang kanyang pangalan, isa siyang mandirigma.
4Itinapon niya sa dagat ang mga karwahe at mga sundalo ng Faraon.
Nalunod ang pinakamagagaling na opisyal ng Faraon sa Dagat na Pula.
5Nalunod sila sa malalim na tubig;
lumubog sila sa kailaliman katulad ng isang bato.
6“Dakila ang kapangyarihan nʼyo, O Panginoon;
sa pamamagitan nito, dinurog nʼyo ang inyong mga kaaway.
7Sa inyong kapangyarihan, ibinagsak nʼyo ang mga kumakalaban sa inyo.
Ipinadama nʼyo sa kanila ang inyong galit na siyang tumupok sa kanila na parang dayami.
8Sa isang ihip nʼyo lang, nahati ang tubig.
Ang dumadaluyong na tubig ay nahati at tumayo na parang pader;
natuyo ang malalim na dagat.
9Sinabi ng nagyayabang na kaaway,
‘Hahabulin ko sila at huhulihin;
paghahati-hatiin ko ang kanilang mga kayamanan at bubusugin ko nito ang aking sarili.
Bubunutin ko ang aking espada at lilipulin sila.’
10Pero sa isang ihip nʼyo lang, nalunod sila sa dagat.
Lumubog sila sa kailaliman kagaya ng tingga.
11O Panginoon, sino po ba ang dios na katulad nʼyo?
Wala kayong katulad sa kabanalan at kapangyarihan.
Kayo lang po ang Dios na gumagawa ng mga kamangha-manghang bagay!
12Sa pamamagitan ng inyong kapangyarihan,15:12 Sa pamamagitan ng inyong kapangyarihan: sa literal, Inunat nʼyo ang inyong kanang kamay. nilamon ng lupa ang aming mga kaaway.
13“Sa pamamagitan ng walang tigil nʼyong pagmamahal, gagabayan nʼyo ang inyong mga iniligtas.
Sa pamamagitan ng inyong lakas, gagabayan nʼyo sila sa banal nʼyong tahanan.
14Maririnig ito ng mga bansa at manginginig sila sa takot.
Lubhang matatakot ang mga Filisteo.
15Ang mga pinuno ng Edom at Moab ay manginginig sa takot,
at ang mga pinuno15:15 pinuno: o, mamamayan. ng Canaan ay hihimatayin sa takot.
16“Tunay na matatakot sila.
Sa pamamagitan ng inyong kapangyarihan, silaʼy magiging parang bato na hindi nakakakilos,
hanggang sa makadaan ang inyong mga mamamayan na inyong iniligtas, O Panginoon.
17Dadalhin nʼyo ang mga mamamayan ninyo sa inyong lupain,
at ilalagay nʼyo sila sa bundok na pagmamay-ari ninyo –
ang lugar na ginawa nʼyong tahanan, O Panginoon,
ang templong kayo mismo ang gumawa.
18Maghahari kayo, O Panginoon magpakailanman.”
19Tinabunan ng Panginoon ng tubig ang mga kabayo, mga karwahe at mga mangangabayo ng Faraon matapos na makatawid ang mga Israelita sa tuyong lupa sa gitna ng dagat.
20Kumuha ng tamburin si Miriam na propeta at kapatid ni Aaron, at pinangunahan niya ang mga babae sa pagtugtog ng tamburin at pagsayaw. 21Inawit ni Miriam ang awit na ito sa kanila:
“Umawit kayo sa Panginoon dahil lubos siyang nagtagumpay.
Itinapon niya sa dagat ang mga kabayo at ang mga sakay nito.”
Ang Mapait na Tubig
22At dinala ni Moises ang mga Israelita mula sa Dagat na Pula papunta sa ilang ng Shur. Sa loob ng tatlong araw, naglakbay sila sa ilang at wala silang nakitang tubig. 23Nang makarating sila sa Mara, nakakita sila ng tubig, pero hindi nila ito mainom dahil mapait. (Ito ang dahilan kung bakit Mara ang pangalan ng lugar.)15:23 Mara: Ang ibig sabihin, mapait. 24Dahil dito, nagreklamo ang mga Israelita kay Moises, “Ano ang iinumin natin?”
25Kaya humingi ng tulong si Moises sa Panginoon, at ipinakita ng Panginoon sa kanya ang isang putol ng kahoy. Inihagis ito ni Moises sa tubig at nawala ang pait ng tubig.
Doon ibinigay ng Panginoon ang tuntunin at kautusang ito para subukin ang katapatan nila sa kanya: 26“Kung susundin ninyo ako nang buong puso, ang Panginoon na inyong Dios, at gagawa ng mabuti sa aking paningin, at susundin ang aking mga kautusan at tuntunin, hindi ko kayo padadalhan ng mga karamdaman gaya ng ipinadala ko sa mga Egipcio, dahil ako ang Panginoon, ang nagpapagaling sa inyo.”
27Dumating sila sa Elim, kung saan may 12 bukal at 70 puno ng palma, at nagkampo sila malapit sa tubig.
