保羅再訪馬其頓和希臘
1這場風波平息後，保羅召集眾門徒勉勵一番後，便辭別他們去了馬其頓。 2他走遍那一帶，用許多勸勉的話鼓勵當地的門徒。之後，他又去希臘， 3在那裡逗留了三個月。當保羅正要乘船去敘利亞時，聽聞猶太人計劃要害他，就決定經馬其頓回去。 4同他到亞細亞去的人有庇哩亞人畢羅斯的兒子所巴特、帖撒羅尼迦人亞里達古和西公都，還有特庇人該猶、提摩太、亞細亞人推基古和特羅非摩。 5他們先到特羅亞等候我們。 6除酵節過後，我們從腓立比啟航，五天後在特羅亞和他們會合，大家同住了七天。
猶推古死而復活
7七日的第一日20·7 照猶太人的算法，太陽下山後為一日的開始，基督徒又以禮拜天為一周之始，所以七日的第一日很有可能是禮拜六晚上。，我們聚會掰餅，保羅因為次日要離開，就向他們講道，直到深夜。 8我們聚會的樓上整夜燈火通明。 9有個名叫猶推古的青年坐在窗臺上聽道。保羅講了許久，猶推古不勝困倦睡著了，竟從三樓掉了下去。別人將他抱起來時，他已經死了。 10保羅下去伏在他身上，抱著他對眾人說：「不要驚慌，他還活著！」 11保羅說完就回到樓上，與大家一同掰餅、用餐，又談了很久，直到天亮才離去。 12大家非常欣慰地把活過來的猶推古送回了家。
保羅告別以弗所的眾長老
13我們照保羅的吩咐先乘船到亞朔預備在那裡接他，他打算由陸路步行到那裡。 14他到了亞朔，我們接他上船，一同前往米推利尼。 15我們從米推利尼啟航，第二天到了基阿附近，第三天到達撒摩，第四天在米利都停泊。 16保羅急於趕回耶路撒冷，希望在五旬節前趕到，所以決定不去以弗所，免得在亞細亞境內耽誤太久。
17保羅從米利都派人到以弗所請教會的長老前來與他相會。 18他們都來了，保羅說：「各位，自從我踏進亞細亞那天起，在你們當中為人如何，你們都很清楚。 19我含著眼淚謙卑地事奉主，又遭到猶太人的迫害，歷盡艱辛。 20你們也知道，凡是對你們有益的事，我沒有避而不宣，我總是在公開場合和各人家中教導你們。 21我勸猶太人和希臘人都要悔改，歸向上帝，信靠主耶穌基督。 22現在，我在聖靈的催促下去耶路撒冷，不知道在那裡會發生什麼事， 23只知道聖靈在各城鎮指示我，前面必有監禁和苦難等著我。 24不過，哪怕是犧牲性命，我也在所不辭，只盼望我能跑完當跑的路程，完成主耶穌交託給我的使命，為上帝充滿恩典的福音做見證。
25「我一向在你們中間傳揚上帝的國，如今我知道，以後你們再也見不到我的面了。 26所以今天我向你們聲明，將來你們有誰滅亡，與我無關。 27因為上帝的整個計劃，我沒有向你們避而不宣。 28你們要為自己，也要為教會的群羊警醒，因為聖靈已經任命你們做群羊的監督，牧養上帝的教會。教會是主用自己的血贖回來的。 29我知道，在我離開以後，一定會有兇惡的豺狼闖進你們中間，殘害羊群。 30就是你們中間也會有人起來歪曲真理，引誘門徒跟隨他們。 31所以你們一定要警醒，牢記這三年來我怎樣晝夜不住地流著淚勸誡你們。
32「現在，我把你們交託給上帝和祂充滿恩典的道，這道能造就你們，使你們與一切聖潔的人同得產業。 33我從未貪圖別人的金銀和衣服， 34你們都知道，我親手做工養活自己和同工。 35我凡事以身作則，教導你們勤奮工作，幫助軟弱的人，並牢記主耶穌的話，『施比受更有福。』」
36保羅說完這番話，就和大家一同跪下禱告。 37眾人都哭了，抱著保羅與他親吻， 38最使他們傷心的就是他說「你們再也見不到我的面了」。最後，眾人送他上了船。
Przez Macedonię do Grecji
1Po ustaniu zamieszek, Paweł zwołał wierzących. Żegnając ich, dodał im otuchy i wyruszył do Macedonii. 2Obszedł okoliczne tereny, pokrzepiając tamtejszych uczniów Jezusa, a następnie udał się do Grecji. 3Spędził tam trzy miesiące i chciał popłynąć do Syrii. Gdy jednak dowiedział się o spisku żydowskich przywódców przeciw niemu, postanowił wrócić przez Macedonię. 4Towarzyszyli mu: Sopater—syn Pyrrusa z Berei, Arystarch i Sekundus—z Tesaloniki, Gajus—z Derbe, oraz Tymoteusz, Tychik i Trofim—z prowincji Azja. 5Oni to wyruszyli pierwsi i czekali na nas w Troadzie. 6My zaś, po święcie Paschy, odpłynęliśmy z Filippi i pięć dni później byliśmy już z nimi w Troadzie, gdzie spędziliśmy tydzień.
Wskrzeszenie Eutycha
7W niedzielę zebraliśmy się wszyscy na łamanie chleba. Paweł przemawiał, a ponieważ następnego dnia odjeżdżał, przeciągnął swoją mowę aż do północy. 8Pokój na górze, gdzie się zebraliśmy, oświetlony był wieloma lampami. 9W trakcie długiej mowy Pawła, pewien chłopiec imieniem Eutych, siedzący na oknie, zasnął, spadł z trzeciego piętra i zabił się. 10Paweł szybko zszedł na dół i objął go.
—Nie martwcie się!—powiedział. —Będzie żył.
11Następnie wrócił na górę, połamał chleb i jadł z nami, a potem dalej przemawiał—aż do wschodu słońca. Gdy skończył, wyruszył w drogę. 12Wtedy wierzący odprowadzili chłopca—całego i zdrowego—do domu, ciesząc się, że żyje.
Paweł przemawia do przywódców kościoła w Efezie
13My już wcześniej udaliśmy się na statek, którym popłynęliśmy do Assos. Właśnie stamtąd mieliśmy zabrać Pawła. Postanowił bowiem, że dotrze tam pieszo. 14Zgodnie z planem, spotkaliśmy się z nim w Assos, zabraliśmy go na pokład i popłynęliśmy do Mityleny. 15Następnego dnia minęliśmy wyspę Chios, a kolejnego dnia przybiliśmy do wyspy Samos, skąd dzień później dopłynęliśmy do Miletu. 16Paweł postanowił nie zatrzymywać się w Efezie i nie spędzać więcej czasu w prowincji Azja. Chciał bowiem, w miarę możliwości, zdążyć do Jerozolimy na święto Pięćdziesiątnicy. 17Dlatego z Miletu wezwał do siebie starszych kościoła w Efezie. 18Gdy przybyli, rzekł:
—Wiecie, że od pierwszej chwili, tu w Azji, przez cały czas byłem z wami, 19służąc Panu z całą pokorą, mimo cierpień oraz prześladowań i podstępów ze strony żydowskich przywódców. 20Nie uchylałem się od mówienia wam wszystkiego, co pożyteczne. Nauczałem publicznie i prywatnie—w domach. 21Mówiłem Żydom i poganom, że muszą się zwrócić do Boga i uwierzyć Jezusowi, naszemu Panu. 22Teraz zaś, kierowany przez Ducha, udaję się do Jerozolimy. A nie wiem, co mnie tam spotka. 23Zgodnie z proroctwami, które słyszałem w wielu miastach, mogę być tylko pewien aresztowania i cierpień. 24Ale moje życie nie jest przecież najważniejsze. Liczy się tylko to, abym dobrze zakończył bieg i służbę, powierzoną mi przez Jezusa, naszego Pana. Jej celem jest głoszenie dobrej nowiny o tym, że Bóg okazał ludziom łaskę. 25Wiem już, że wy, którym podczas moich podróży opowiadałem o królestwie, nigdy mnie już nie zobaczycie. 26Dlatego dziś oświadczam wam, że nie mam niczego na sumieniu, 27bo nie wahałem się w pełni przedstawić wam woli Boga. 28Uważajcie na siebie i na stado, które Duch Święty powierzył wam, przywódcom! Bądźcie dla Bożego kościoła tym, kim jest pasterz dla stada. Bóg bowiem kupił kościół płacąc za niego własną krwią. 29Niestety wiem, że po moim odejściu pojawią się wśród was fałszywi nauczyciele, którzy będą jak drapieżne wilki wśród stada. 30Również niektórzy z was samych porzucą prawdę i zaczną nauczać kłamstw, aby tylko pozyskać zwolenników. 31Uważajcie więc i miejcie w pamięci te trzy lata, które spędziłem z wami, dniem i nocą pouczając każdego ze łzami w oczach. 32Teraz powierzam was Bogu i Jego cudownemu słowu, które może was umocnić i zapewnić wam—razem ze wszystkimi świętymi—Boży dar. 33Nigdy od nikogo nie żądałem ani pieniędzy, ani odzieży. 34Wiecie przecież, że własnymi rękami zarabiałem na swoje utrzymanie i na potrzeby moich towarzyszy. 35Dałem wam w ten sposób przykład, jak należy pracować i wspierać potrzebujących, pamiętając o słowach naszego Pana, który powiedział: „Dawanie przynosi więcej szczęścia niż branie”.
36Następnie padł na kolana i modlił się z nimi. 37Oni zaś z głośnym płaczem rzucili mu się na szyję i ucałowali go. 38Najbardziej zasmuciła ich zapowiedź Pawła, że już nigdy go nie zobaczą. Po pożegnaniu odprowadzili go na statek.
