卷二：诗篇42—72
第 42 篇
流落异乡者的祷告
可拉后裔作的训诲诗，交给乐长。
1上帝啊，我的心切慕你，
像鹿切慕溪水。
2我心里渴慕上帝，
渴慕永活的上帝，
我何时才能去朝拜祂呢？
3我不吃不喝，昼夜以泪洗面，
人们整天讥笑我：
“你的上帝在哪里？”
4从前我带领众人浩浩荡荡去上帝的殿，
在欢呼、感恩声中一起过节。
我回想这些事，
心中无限忧伤。
5我的心啊！
你为何沮丧？为何烦躁？
要仰望上帝，
因为我还要赞美祂——我的救主，我的上帝。
6我的上帝啊，我心中沮丧，
便在约旦河、黑门山和米萨山想起你。
7你的瀑布发出巨响，
回荡在深渊之间，
你的洪涛巨浪淹没我。
8白天耶和华将祂的慈爱浇灌我；
夜间我歌颂祂，
向赐我生命的上帝祷告。
9我对上帝——我的磐石说：
“你为何忘记我？
为何要我受仇敌的攻击，使我哀伤不已呢？”
10仇敌的辱骂刺骨钻心。
他们整天对我说：
“你的上帝在哪里？”
11我的心啊！
你为何沮丧？为何烦躁？
要仰望上帝，
因为我还要赞美祂——我的救主，我的上帝。
كتاب دوم
(مزامير 42—72)
دعايی از ديار غربت
1چنانكه آهو برای نهرهای آب اشتياق دارد، همچنان ای خدا، جان من اشتياق شديد برای تو دارد. 2آری، جان من تشنهٔ خداست، تشنهٔ خدای زنده! كی می‌توانم به حضور او بروم و او را ستايش كنم؟ 3روز و شب گريه می‌كنم، و اشكهايم غذای من است؛ تمام روز دشمنان از من می‌پرسند: «پس خدای تو كجاست؟»
4چون به گذشته فكر می‌كنم دلم می‌گيرد؛ به ياد می‌آورم چگونه در روزهای عيد، جماعت بزرگی را سرودخوانان و حمدگويان به خانهٔ خدا هدايت می‌كردم!
5ای جان من، چرا محزون و افسرده شده‌ای؟ بر خدا اميد داشته باش! او را دوباره ستايش كن، زيرا او خدا و نجات دهندهٔ توست!
6-7ای خدا، در اين ديار غربت دلم گرفته است. حتی آبشارهای كوهستانها و موجهای درياهای تو نيز غم و اندوه بر من می‌دمند؛ اعماق اقيانوسها بر من می‌غرند. از سرزمين اردن و کوههای حرمون و مصغر، تو را به ياد می‌آورم. 8خداوندا، در طی روز مرا مورد لطف و رحمت خود قرار ده، تا هنگامی كه شب فرا می‌رسد سرودی برای خواندن داشته باشم و نزد خدای حيات خود دعا كنم.
9به خدا كه صخرهٔ من است می‌گويم: «چرا مرا فراموش كرده‌ای؟ چرا به سبب ظلم دشمن ناله‌كنان به اين سو و آن سو بروم؟» 10سرزنش دشمنانم مرا خرد كرده است، زيرا هر روز با كنايه به من می‌گويند: «پس خدای تو كجاست؟»
11ای جان من، چرا محزون و افسرده شده‌ای؟ بر خدا اميد داشته باش! او را دوباره ستايش كن، زيرا او خدا و نجات دهندهٔ توست!
