第 39 篇
受苦者的呼求
大卫的诗，交给乐长耶杜顿。
1我说：“我要谨言慎行，
免犯口舌之罪。
只要身边有恶人，
我就用嚼环勒住自己的口。”
2然而，我默不作声，
连好话也不出口时，
内心就更加痛苦。
3我心如火烧，越沉思越烦躁，
便开口呼求：
4“耶和华啊，求你让我知道我人生的终点和寿数，
明白人生何其短暂。
5你使我的生命转瞬即逝，
我的岁月在你眼中不到片刻。
人的生命不过是一丝气息，（细拉）
6人生不过是幻影，
劳碌奔波却一场空，
积蓄财富却不知谁来享用。
7主啊，如今我盼望什么呢？
你是我的盼望。
8求你救我脱离一切过犯，
不要让愚昧人嘲笑我。
9我默然不语，一言不发，
因为我受的责罚是出于你。
10求你不要再惩罚我，
你的责打使我几乎丧命。
11因为人犯罪，你管教他们，
使他们所爱的被吞噬，像被虫蛀。
世人不过是一丝气息。（细拉）
12“耶和华啊，
求你垂听我的祷告，
倾听我的呼求，
别对我的眼泪视若无睹。
因为我在你面前只是客旅，
是寄居的，
正如我的祖先。
13求你宽恕我，
好让我在离世之前能重展笑容。”
اعتراف انسان رنجور
1به خود گفتم: «مواظب رفتارم خواهم بود و احتياط خواهم كرد تا با زبان خود خطا نورزم. مادامی كه آدم بدكار نزديک من است سخن نخواهم گفت.» 2من گنگ و خاموش بودم، حتی از سخن گفتن دربارهٔ چيزهای خوب خودداری می‌كردم؛ ولی درد من باز هم شديدتر شد. 3اضطرابی در دلم بوجود آمد؛ هر چه بيشتر می‌انديشيدم آتش درونم بيشتر شعله می‌كشيد. سرانجام به سخن آمدم و گفتم: 4«خداوندا، پايان عمرم را بر من معلوم ساز و اينكه ايام زندگانی من چقدر است تا بدانم كه چقدر فانی هستم!» 5تو عمرم را به اندازهٔ يک وجب ساخته‌ای و زندگانيم در نظر تو هيچ است. عمر انسان همچون نفسی است كه برمی‌آيد و نيست می‌گردد! 6عمر انسان مانند سايه زودگذر است و او بيهوده خود را مشوش می‌كند. او مال و ثروت جمع می‌كند، ولی نمی‌داند چه كسی از آن استفاده خواهد كرد.
7خداوندا، اكنون ديگر به چه اميدوار باشم؟ تنها اميدم تو هستی. 8مرا از همهٔ گناهانم برهان و نگذار احمقان به من بخندند. 9من سكوت اختيار می‌كنم و زبان به شكايت نمی‌گشايم، زيرا اين مصيبت را تو بر من عارض كرده‌ای. 10بلای خود را از من دور كن، زيرا از ضرب دست تو تلف می‌شوم. 11تو انسان را به سبب گناهانش توبيخ و تاديب می‌كنی؛ آنچه را كه او به آن دل بسته است نابود می‌كنی، درست همانگونه كه بيد لباس را نابود می‌كند. آری، عمر انسان بادی بيش نيست.
12خداوندا، دعای مرا بشنو و به فريادم برس؛ اشكهايم را ناديده نگير. در اين دنيا مسافری بيش نيستم؛ غريبم، غريب مانند اجداد خود؛ مرا نزد خود پناه بده. 13غضب خود را از من برگردان؛ بگذار پيش از مردنم بار ديگر روی شادی و نشاط را ببينم!
