第 137 篇
被掳者的哀歌
1我们坐在巴比伦河畔,
想起锡安禁不住凄然泪下。
2我们把琴挂在柳树上。
3俘虏我们的人要我们唱歌,
掳掠我们的人要我们歌唱,说:
“给我们唱一首锡安的歌。”
4我们流落异邦,
怎能唱颂赞耶和华的歌呢?
5耶路撒冷啊,倘若我忘了你,
情愿我的右手无法再拨弄琴弦;
6倘若我忘了你,
不以你为我的至爱,
情愿我的舌头不能再歌唱。
7耶和华啊,
求你记住耶路撒冷沦陷时以东人的行径。
他们喊道:
“拆毁这城,把它夷为平地!”
8巴比伦城啊,
你快要灭亡了,
那向你以牙还牙为我们复仇的人有福了!
9那抓住你的婴孩摔在石头上的人有福了!
สดุดี 137
1ที่ริมฝั่งแม่น้ำของบาบิโลน เรานั่งลงและร่ำไห้
เมื่อระลึกถึงศิโยน
2เราแขวนพิณของเราไว้
ที่ต้นปอปลาร์
3เพราะที่นั่น ผู้คุมขอให้เราร้องเพลง
ผู้ทรมานเราสั่งให้เราร้องเพลงแห่งความยินดี
พวกเขาพูดว่า “ไหนร้องเพลงแห่งศิโยนให้ฟังสักบทซิ!”
4เราจะขับร้องบทเพลงขององค์พระผู้เป็นเจ้า
ในดินแดนต่างด้าวได้อย่างไร?
5เยรูซาเล็มเอ๋ย หากเราลืมเจ้า
ขอให้มือขวาของเราลืมความชำนาญเถิด
6ขอให้ลิ้นของเราเกาะติดเพดานปาก
หากเราลืมเจ้า
หากเราไม่ได้ถือว่าเยรูซาเล็มเป็นสุดยอดแห่งความชื่นชมยินดี
7ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงจดจำสิ่งที่ชาวเอโดมได้ทำ
ในวันที่กรุงเยรูซาเล็มแตก
พวกเขาโห่ร้องว่า “พังมันเลย”
“ทลายให้ถึงรากถึงโคนเลย!”
8โอ ธิดาแห่งบาบิโลน137:8 คือ ชาวบาบิโลนเจ้าจะพินาศย่อยยับ
ความสุขมีแก่ผู้ที่คืนสนองเจ้า
อย่างสาสมกับที่เจ้าได้ทำกับเรา
9แก่ผู้ที่จับลูกเล็กเด็กแดงของเจ้า
แล้วฟาดลงกับก้อนหิน