约伯记 14 – CCB & APSD-CEB

Chinese Contemporary Bible (Simplified)

约伯记 14:1-22

1“人为妇人所生,

一生短暂,充满患难。

2他如花盛开,转眼凋谢;

如影消逝,无法久留。

3你还察看这样的世人吗?

还要把我召来受审吗?

4谁能使污秽产生洁净呢?

没有人能。

5人的年日已被限定,

你掌管他的岁月,

设定他无法逾越的界限。

6求你转身,别去管他,

好让他如雇工度完他的日子。

7树木若被砍下,还有希望,

它仍可重新萌芽,

嫩枝生长不息。

8虽然树根在土里衰老,

树干在地里死去,

9但一有水气,

它就会像新栽的树一样发芽长枝。

10但人一死,就失去力量;

人一咽气,就不知去向。

11湖水会枯竭,

江河会干涸,

12人躺下便不再起来,

到诸天不复存在,

他仍不会醒来,

不会从长眠中被唤醒。

13但愿你把我藏在阴间,

把我藏起来直到你息怒,

定下眷顾我的日期。

14人若死了,还能复生吗?

我要在劳苦的岁月中等待,

直到我得释放的日子来临。

15那时你呼唤,我便回应,

你必惦念你亲手所造之物。

16那时你必鉴察我的脚步,

但不会追究我的罪恶。

17我的过犯会被封在袋中,

你会遮盖我的罪愆。

18“高山崩塌,

磐石挪移;

19流水磨损石头,

急流冲走泥土;

你也这样粉碎人的希望。

20你永远击败他,使他消逝;

你改变他的容颜,让他离世。

21他的后人得尊荣,他无从知晓;

他们遭贬抑,他也无法察觉。

22他只能感受自身的痛苦,

为自己哀哭。”

Ang Pulong Sa Dios

Job 14:1-22

1“Mubo rag kinabuhi ang tawo ug puno kini sa kalisod. 2Sama kini sa bulak nga mobukhad ug malaya ra dayon; sama sa anino nga dali rang mahanaw. 3Nan, nganong ginabantayan mo man gayod ang tawo, Ginoo? Dad-on mo ba siya14:3 siya: Mao kini sa Septuagint, sa Latin Vulgate, ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ako. sa imong atubangan aron hukman? 4May tawo bang makakinabuhi nga hinlo gayod? Wala! Kay ang tanan, natawo nga mahugaw. 5Gitakda mo na kon unsa kataas ang kinabuhi sa tawo. Ug dili siya makalapas sa panahon nga gitagal mo kaniya. 6Busa ayaw na lang lisod-lisora ang tawo. Pasagdi na lang siya aron makapahulay sama sa usa ka trabahante inigkahuman niya sa iyang buluhaton.

7“Kon putlon ang usa ka kahoy, may purohan pa nga manalingsing kini ug mananga pag-usab. 8Bisag dugay na ang gamot niini diha sa yuta ug nadunot na ang tuod, 9kon matubigan, manalingsing pa kini sama sa usa ka bag-o nga tanom. 10Apan kon ang tawo mamatay, mawala na ang tanan niyang kusog. Pagkabugto sa iyang gininhawa, mao na kana ang iyang kataposan. 11Sama sa paghunas sa dagat ug paghubas sa suba, 12ang tawo mamatay, ug dili na mobangon o makamata pa sa iyang pagkatulog hangtod mahanaw ang kalangitan.

13Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako. 14Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini. 15Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat. 16Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala. 17Sama ra nga isulod mo kini sa buyot aron matago ug dili mo na makita pa. 18Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato, 19ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo. 20Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya. 21Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak. 22Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”