Довуд и Ионафан заключают союз
1Довуд бежал из Найота в Раме, пришёл к Ионафану и спросил:
– Что я сделал? В чём провинился? Чем я согрешил против твоего отца, что он пытается лишить меня жизни?
2– Да не будет этого! – ответил Ионафан. – Ты не умрёшь! Мой отец не делает ничего, ни важного, ни пустякового дела, не рассказав мне. Зачем бы он скрывал это от меня? Ты ошибаешься!
3Но Довуд поклялся и сказал:
– Твой отец прекрасно знает, что ты расположен ко мне, и он сказал себе: «Ионафан не должен об этом знать, иначе он опечалится». Но верно, как и то, что жив Вечный и жив ты сам, – мне остался один шаг до смерти.
4Ионафан сказал Довуду:
– Я сделаю для тебя всё, что ты хочешь.
5Довуд ответил:
– Завтра праздник Новолуния20:5 Праздник Новолуния – исроильтяне, пользовавшиеся лунным календарём, праздновали начало каждого месяца, которое совпадало с новолунием (см. Чис. 28:11-15)., и я должен обедать вместе с царём, но отпусти меня, чтобы мне спрятаться в поле до послезавтрашнего вечера. 6Если твой отец заметит моё отсутствие, скажи ему: «Довуд очень просил меня позволить ему спешно отлучиться к себе в Вифлеем, потому что там сейчас ежегодное жертвоприношение за весь его клан». 7Если он скажет: «Хорошо», то твой раб в безопасности. Но если он выйдет из себя, ты можешь быть уверен, что он задумал злое дело. 8Окажи твоему рабу милость, ведь ты заключил с ним дружеский союз перед Вечным. Если я виновен, убей меня сам! Зачем вести меня к твоему отцу?
9– Да не случится этого с тобой! – сказал Ионафан. – Если бы я заподозрил, что мой отец решил причинить тебе зло, то разве я не сказал бы тебе?
10Довуд ответил:
– Кто сообщит мне, если твой отец ответит тебе сурово?
11– Пошли, – сказал Ионафан, – выйдем в поле.
И они вместе вышли в поле. 12Ионафан сказал Довуду:
– Пусть Вечный, Бог Исроила, будет свидетелем! Я непременно выспрошу всё у отца к этому времени завтра или послезавтра! Если он расположен к тебе, я пошлю к тебе человека и извещу тебя. 13Но если мой отец замышляет сделать тебе зло, то пусть Вечный сурово накажет меня, если я не дам тебе знать и не отпущу тебя, чтобы ты мог беспрепятственно уйти. Пусть Вечный будет с тобой, как был с моим отцом. 14Но и ты, пока я жив, будь ко мне милостив, как милостив к нам Вечный. 15А когда я умру, не откажи в милости моей семье вовек – даже тогда, когда Вечный истребит всех врагов Довуда с лица земли.
16Ионафан заключил союз с домом Довуда, говоря:
– Пусть Вечный призовёт к ответу врагов Довуда.
17И Ионафан заставил Довуда поклясться вновь, потому что он любил его, как самого себя. 18Затем Ионафан сказал Довуду:
– Завтра праздник Новолуния. Твоё отсутствие будет замечено, потому что твоё место будет пустым. 19Послезавтра ступай к месту, где ты прятался прежде, и жди там у камня Эзель. 20Я пущу в ту сторону три стрелы, словно стреляя в цель. 21Затем я пошлю мальчика и скажу: «Ступай, найди стрелы». Если я скажу ему: «Стрелы позади тебя, принеси их сюда», тогда приходи, потому что верно, как и то, что жив Вечный, – ты в безопасности, угрозы нет. 22Но если я скажу мальчику: «Стрелы впереди тебя», тогда уходи, потому что Вечный отсылает тебя. 23А что до дела, о котором мы говорили – помни, Вечный – свидетель между мною и тобой навсегда.
Жизнь Довуда в опасности
24Довуд спрятался в поле. Когда начался праздник Новолуния, царь сел есть. 25Царь сел на своё обычное место у стены, напротив Ионафана20:25 Или: «Ионафан встал»., Абнир сел рядом с Шаулом, но место Довуда осталось пустым. 26В тот день Шаул ничего не сказал, потому что думал: «Должно быть, с Довудом случилось что-нибудь, что сделало его ритуально нечистым, ну конечно же, он нечист». 27Но на следующий день, второй день месяца, место Довуда опять было пустым.
Тогда Шаул сказал своему сыну Ионафану:
– Почему сын Есея не вышел к столу ни вчера, ни сегодня?
28Ионафан ответил:
– Довуд очень просил меня позволить ему пойти в Вифлеем. 29Он сказал: «Отпусти меня, потому что наша семья совершает в городе жертвоприношение, и мой брат велел мне быть там. Если ты расположен ко мне, отпусти меня повидаться с братьями». Вот почему он не явился к царскому столу.
30Шаул разгневался на Ионафана и сказал ему:
– Ты негодный и мятежный сын! Разве я не знаю, что ты сговорился с сыном Есея себе же на стыд и на стыд матери, которая тебя родила? 31Пока сын Есея живёт на этой земле, ни ты, ни твоё царство не устоят. Пошли за ним, и пусть его приведут ко мне, потому что он должен умереть!
32– За что предавать его смерти? Что он сделал? – спросил отца Ионафан.
33Но Шаул метнул в него копьё, чтобы его убить. И Ионафан понял, что его отец решил убить Довуда. 34Ионафан поднялся из-за стола, пылая гневом, в этот день он не ел, потому что печалился о том, как постыдно его отец обходится с Довудом.
Прощание Довуда и Ионафана
35Утром Ионафан вышел в поле, чтобы встретиться с Довудом. С ним был мальчик. 36Он сказал мальчику:
– Беги и ищи стрелы, которые я пускаю.
Мальчик побежал, и он пустил стрелу впереди него. 37Когда мальчик достиг места, где упала стрела Ионафана, Ионафан крикнул ему вслед:
– Стрела дальше, впереди тебя!
38Затем он закричал:
– Спеши! Быстрее! Не останавливайся!
Мальчик подобрал стрелу и вернул своему господину. 39(Мальчик ничего не знал, только Ионафан и Довуд знали, в чём дело.) 40Ионафан отдал своё оружие мальчику и сказал:
– Ступай, отнеси это в город.
41После того как мальчик ушёл, Довуд встал из-за камня, пал лицом на землю и трижды поклонился Ионафану. Затем они поцеловали друг друга и вместе заплакали, но Довуд плакал больше.
42Ионафан сказал Довуду:
– Иди с миром, ведь мы поклялись друг другу в дружбе именем Вечного, сказав: «Вечный – свидетель между тобой и мной и между твоими и моими потомками навеки».
43И Довуд ушёл, а Ионафан вернулся в город.
De vriendschap tussen David en Jonathan
1David vluchtte hierna weg uit Najoth bij Rama en ontmoette Jonathan. ‘Wat heb ik misdaan?’ riep hij uit. ‘Waarom is je vader zo vastbesloten mij te doden?’ 2‘Dat is niet waar!’ protesteerde Jonathan. ‘Ik weet zeker dat hij dat niet van plan is, anders zou hij het mij wel hebben verteld. Alles wat hij van plan is, overlegt hij met mij en als hij ook maar iets voor mij verborgen hield, zou ik dat merken. Het kan gewoon niet.’ 3‘Natuurlijk weet jij er niets vanaf!’ zei David opgewonden. ‘Je vader weet heel goed dat wij vrienden zijn en daarom heeft hij bij zichzelf gezegd: “Ik zal Jonathan maar niets vertellen, het zou hem alleen maar verdriet doen”. Maar in werkelijkheid hangt mijn leven aan een zijden draad! Ik zweer het bij de Here en bij jouw eigen ziel!’ 4‘Wat kan ik voor je doen,’ vroeg Jonathan. 5David antwoordde: ‘Morgen begint het feest van de nieuwe maan. Tot nu toe was ik altijd bij je vader wanneer dit feest werd gevierd, maar morgen zal ik me verbergen in het veld en daar blijven tot de avond van de derde dag. 6Als je vader vraagt waar ik ben, zeg hem dan dat ik je heb gevraagd om naar Bethlehem te mogen gaan, waar mijn familie het jaarlijkse offerfeest viert. 7Als hij daar positief op reageert, weet ik dat alles in orde is. Maar als hij kwaad wordt, weet ik dat hij nog steeds van plan is mij te doden. 8Doe dit voor mij als een gezworen broeder in de Here. Dood mij anders zelf als ik tegen je vader heb gezondigd. Maar verraad mij niet aan hem!’ 9‘Natuurlijk niet,’ reageerde Jonathan verontwaardigd. ‘Ik zou het je toch wel vertellen als ik zeker wist dat mijn vader van plan was je te doden?’ 10Daarop vroeg David: ‘Hoe kom ik te weten wat je vader met mij van plan is?’ 11‘Kom met me mee het veld in,’ antwoordde Jonathan. En samen gingen zij op weg.
12Toen zei Jonathan tegen David: ‘Ik beloof bij de Here, de God van Israël, dat ik morgen om deze tijd of op zijn laatst overmorgen met mijn vader over jou zal spreken. Ik zal je meteen laten weten hoe hij over je denkt. 13Als hij boos is en wil dat je wordt gedood, mag de Here mij doden als ik het jou niet vertel, zodat jij kunt vluchten om je leven te redden. Moge de Here met je zijn zoals Hij eerst met mijn vader was. 14En onthoud dat je de liefde en de vriendschap van de Here niet alleen aan mij betoont tijdens mijn leven, 15maar ook aan mijn kinderen, nadat de Here al je vijanden heeft vernietigd.’ 16Zo sloot Jonathan een verbond met de familie van David en David zwoer daarop met een eed tegen zichzelf en zijn nakomelingen, als hij zijn beloften niet zou nakomen. 17Maar Jonathan liet David opnieuw zweren en nu bij zijn liefde voor hem, want hij hield evenveel van hem als van zichzelf.
18Toen zei Jonathan: ‘Morgen is het nieuwe maan en ze zullen je missen als je plaats aan tafel leeg blijft. 19Nadat je je drie dagen hebt verstopt, ga je naar de schuilplaats waar je al eerder was, bij de steen Haëzel. 20Ik zal daar naartoe komen en drie pijlen naar de steen schieten, alsof ik op een schijf aan het schieten ben. 21Dan zal ik een jongen de pijlen weer laten ophalen. Als je mij tegen hem hoort zeggen: “Ze liggen aan deze kant,” dan bedoel ik dat alles in orde is en dat geen moeilijkheden zijn te verwachten. Kom dan gerust tevoorschijn. 22Maar als ik tegen hem zeg: “Doorlopen, ze liggen nog verder weg,” dan wil dat zeggen dat je onmiddellijk moet vluchten. 23En moge de Here ervoor zorgen dat wij onze beloften aan elkaar houden, want Hij is er getuige van geweest.’
24-25 David verborg zich toen in het veld. Bij het begin van het feest van de nieuwe maan zat de koning tijdens de maaltijd op zijn gewone plaats tegen de muur. Jonathan stond op toen Abner binnenkwam en naast Saul ging zitten. Davids plaats bleef echter leeg. 26Saul zei er die dag niets van, omdat hij dacht dat David niet de verplichte reinheid in acht had genomen. Wat moest er anders zijn? 27Maar toen zijn plaats de volgende dag weer leeg bleef, vroeg Saul Jonathan: ‘Waarom is David vandaag niet bij de maaltijd gekomen?’ 28-29 ‘Hij vroeg mij of hij naar Bethlehem mocht om het offerfeest van zijn familie bij te wonen,’ antwoordde Jonathan. ‘Zijn broer wilde graag dat hij erbij was en daarom heb ik hem toestemming gegeven.’
30Saul barstte bijna van woede. ‘Ellendeling!’ schreeuwde hij hem toe. ‘Denk je dat ik niet weet dat jij die zoon van Isaï in jouw plaats koning wilt laten worden tot schande van jezelf en je moeder? 31Zolang die knaap leeft, zul jij nooit koning worden. Vooruit, ga hem halen, dan vermoord ik hem!’ 32‘Maar wat heeft hij dan gedaan?’ vroeg Jonathan gespannen. ‘Waarom wilt u hem vermoorden?’
33Toen gooide Saul zijn speer naar Jonathan met de bedoeling hem te doden, Jonathan begreep nu dat het Saul ernst was toen hij zei dat David moest sterven. 34Buiten zichzelf van woede verliet Jonathan de tafel. Hij weigerde die hele dag te eten, want hij was diep gegriefd door zijn vaders schandelijke gedrag tegenover David.
35De volgende morgen ging Jonathan, zoals afgesproken, het veld in en nam een kleine jongen mee om zijn pijlen te verzamelen. 36‘Begin maar vast te lopen,’ zei hij tegen de jongen, ‘dan kun je meteen de pijlen pakken wanneer ik ze heb afgeschoten.’ De jongen rende weg en Jonathan schoot een pijl over hem heen. 37Toen de jongen vlakbij de pijl was, riep Jonathan hem toe: ‘De pijl ligt nog verder van je af. 38Vooruit, rennen! Sta daar niet te kijken.’ De jongen vond de pijl en rende terug naar zijn meester. 39Hij begreep natuurlijk niet wat Jonathan bedoelde, alleen David en Jonathan wisten dat. 40Toen gaf Jonathan zijn boog en pijlen aan de jongen en gaf hem opdracht de spullen terug te brengen naar de stad.
41Zodra hij weg was, kwam David uit zijn schuilplaats aan de zuidelijke rand van het veld. Hij liet zich met zijn gezicht op de grond vallen en boog zich driemaal voor Jonathan neer. Zij omarmden elkaar en konden hun tranen niet bedwingen. 42Ten slotte zei Jonathan tegen David: ‘Vooruit, ga nu maar op weg en laten we de moed niet verliezen, want wij hebben elkaar en onze kinderen in Gods handen gelegd.’ 43Daarna gingen zij uit elkaar, Jonathan terug naar de stad en David in de tegenovergestelde richting.
