Насыщение четырёх тысяч человек
(Мат. 15:32-39)
1В те же дни, когда опять собралась большая толпа и у людей не было еды, Исо подозвал учеников и сказал:
2– Мне жаль этих людей, они со Мной вот уже три дня, и у них не осталось еды. 3Если Я отпущу их по домам голодными, то они в дороге ослабеют, ведь некоторые пришли издалека.
4– Как же здесь, в этой пустыне, найти достаточно хлеба, чтобы их накормить? – удивились ученики.
5– Сколько у вас лепёшек? – спросил Исо.
– Семь, – ответили ученики.
6Исо велел людям возлечь на землю. Затем Он взял семь лепёшек и, поблагодарив за них Всевышнего, стал разламывать на куски, передавая ученикам, а те раздавали хлеб народу. 7Было у них и несколько рыбок; Исо благословил их и тоже велел раздать. 8Люди ели и насытились, а когда собрали оставшиеся куски, то их набралось семь корзин. 9А было там около четырёх тысяч человек. Исо отпустил народ 10и сразу же, сев вместе с учениками в лодку, отправился в Далмануфские земли.
Религиозные вожди требуют знамения с неба
(Мат. 16:1-4)
11К Исо подошли блюстители Закона и стали с Ним спорить. Они хотели испытать Его и требовали от Него знамения с неба. 12Исо глубоко вздохнул и спросил:
– Почему это поколение ищет знамения? Говорю вам истину, ему не будет дано никакого знамения.
13И, оставив их, Он снова сел в лодку и отправился на другую сторону озера.
Предостережение от ложных учений
(Мат. 16:5-12)
14Ученики забыли взять с собой хлеба, и в лодке у них была всего одна лепёшка. 15А Исо предостерегал их:
– Смотрите, берегитесь закваски блюстителей Закона и закваски Ирода8:15 Это Ирод Антипа (см. сноску на 6:14)..
16Ученики стали рассуждать между собой:
– Он говорит это потому, что у нас нет хлеба.
17Зная, о чём они говорят, Исо сказал:
– Почему вы рассуждаете о том, что у вас нет хлеба? Неужели вы всё ещё не сознаёте и не понимаете? Неужели сердца ваши совсем закрыты? 18У вас есть глаза, и вы не видите? Есть уши, и вы не слышите?8:18 См. Иер. 5:21; Езек. 12:2. Неужели вы не помните? 19Когда Я разделил пять лепёшек на пять тысяч человек, сколько полных корзин остатков вы набрали?
– Двенадцать, – ответили ученики.
20– А когда семь лепёшек на четыре тысячи, сколько полных корзин остатков вы набрали?
– Семь, – ответили те.
21– Так неужели вы всё ещё не понимаете? – сказал Исо.
Исо Масех возвращает зрение слепому
22Когда они пришли в Вифсаиду, к Исо привели слепого и попросили прикоснуться к нему. 23Исо взял слепого за руку, вывел из селения, плюнул ему на глаза и, возложив на него руки, спросил:
– Видишь что-нибудь?
24Тот посмотрел вокруг и сказал:
– Вижу людей: словно двигаются деревья.
25Исо ещё раз приложил руки к его глазам, и он исцелился, зрение вернулось к нему, и он стал видеть всё чётко и ясно. 26Исо отправил его домой, сказав:
– Смотри, в селение не заходи.
Петрус признаёт Исо Масехом
(Мат. 16:13-16, 20; Лк. 9:18-21)
27Исо с учениками пошёл в селения, прилегающие к Кесарии Филипповой. По дороге Исо спросил их:
– За кого принимают Меня люди?
28Ученики ответили:
– За пророка Яхьё, другие же говорят, что Ты пророк Ильёс, а третьи – один из других пророков.
29– А вы кем считаете Меня? – спросил их Исо.
Петрус ответил:
– Ты – обещанный Масех8:29 Масех (переводится как «Помазанник») – праведный Царь и Освободитель, Спаситель, обещанный Всевышним ещё в Тавроте, Забуре и Книге Пророков..
30Но Исо велел им никому не говорить о Нём.
Исо Масех впервые говорит о Своей смерти и воскресении
(Мат. 16:21-23; Лк. 9:22)
31И Он начал учить их, что Ниспосланному как Человек предстоит много пострадать и быть отвергнутым старейшинами, главными священнослужителями и учителями Таврота, что Он будет убит, но через три дня воскреснет. 32Он прямо говорил об этом. Тогда Петрус отвёл Его в сторону и стал возражать. 33Исо же, обернувшись и посмотрев на учеников, строго сказал Петрусу:
– Прочь от Меня, сатана! Ты рассуждаешь по-человечески, не понимая того, что хочет Всевышний.
Цена следования за Исо Масехом
(Мат. 16:24-28; Лк. 9:23-27)
34Подозвав народ и Своих учеников, Исо сказал им:
– Если кто желает быть Моим последователем, пусть отречётся от самого себя, возьмёт свой крест8:34 Во времена Исо человека, приговорённого к распятию, заставляли нести к месту его казни крест, к которому он будет прибит. Поэтому Исо говорит здесь о том, что условием следования за Ним должна стать готовность человека принять на этом пути страдания и даже смерть. и последует за Мной. 35Потому что тот, кто хочет сберечь свою жизнь, потеряет её, а кто потеряет свою жизнь ради Меня и Радостной Вести, тот спасёт её. 36Ведь что пользы человеку приобрести весь мир, если при этом он повредит своей душе? 37И что человек может дать в обмен за свою душу? 38Кто постыдится Меня и Моих слов перед этим грешным и неверным Всевышнему поколением, того постыдится и Ниспосланный как Человек, когда придёт в славе Своего Отца со святыми ангелами.
Nakarmienie czterech tysięcy ludzi
1Innym razem, gdy zebrał się spory tłum i znowu zabrakło jedzenia, Jezus zawołał uczniów i rzekł:
2—Żal mi tych ludzi! Są tu od trzech dni i nie mają już nic do jedzenia. 3Jeśli odejdą stąd głodni, mogą zasłabnąć w drodze do domu. Niektórzy przecież przyszli tu z daleka.
4—Skąd tu, na pustyni, weźmiemy tyle jedzenia?—spytali uczniowie.
5—A ile macie chleba?—zapytał Jezus.
—Siedem bochenków—odparli.
6Wtedy Jezus polecił ludziom, aby usiedli na ziemi. Sam zaś wziął te siedem chlebów i podziękował za nie Bogu. Następnie łamał je na kawałki i podawał uczniom, a oni kładli je przed ludźmi. 7Znalazło się też kilka małych rybek. Jezus pobłogosławił je i również kazał rozdać zgromadzonym. 8I tak wszyscy najedli się do syta, a zebranymi resztkami napełniono aż siedem koszy. 9A było tam około czterech tysięcy osób. 10Potem Jezus wsiadł z uczniami do łodzi i popłynął w okolice Dalmanuty.
Żądanie znaku
11Gdy miejscowi faryzeusze usłyszeli o Jego przybyciu, postanowili Go poddać próbie.
—Uczyń cud!—prosili. —Jeżeli ukaże się jakiś znak na niebie, wówczas Ci uwierzymy.
12Jezus westchnął i zapytał:
—Dlaczego żądacie znaku? Mówię wam, że żaden znak nie będzie dany temu pokoleniu.
13Zostawił ich samych, wsiadł do łodzi i odpłynął na drugi brzeg jeziora.
Ostrzeżenie przed faryzeuszami
14A uczniowie mieli ze sobą tylko jeden bochenek chleba, bo zapomnieli dokupić żywności. 15Gdy płynęli, Jezus przestrzegł ich:
—Bądźcie ostrożni i wystrzegajcie się kwasu króla Heroda i faryzeuszy.
16—Co On chce przez to powiedzieć?—zastanawiali się uczniowie.
W końcu doszli do wniosku, że pewnie chodzi o to, że nie kupili chleba. 17Widząc ich zakłopotanie, Jezus wyjaśnił:
—Nie chodzi mi o chleb! Czy wy wciąż nie rozumiecie? Czy aż tak twarde są wasze serca? 18„Macie oczy, żeby widzieć”—mówił Izajasz. „Czemu więc nie patrzycie? Czemu nie nadstawiacie uszu, aby usłyszeć?” Czy już zdążyliście wszystko zapomnieć? 19Czy nie pamiętacie tych pięciu tysięcy ludzi, których nakarmiłem pięcioma bochenkami chleba? Ile wtedy zebraliście resztek?
—Dwanaście koszy—odpowiedzieli.
20—A gdy siedmioma bochenkami nakarmiłem cztery tysiące ludzi, to ile jeszcze pozostało?
—Siedem koszy resztek—odrzekli uczniowie.
21—Czy więc nadal sądzicie, że mógłbym się martwić z powodu braku chleba?
Uzdrowienie niewidomego w Betsaidzie
22Gdy przybyli do Betsaidy, ludzie przyprowadzili do Niego niewidomego i prosili, żeby go dotknął i uzdrowił. 23Jezus wziął go za rękę i wyprowadził za wioskę. Zwilżył śliną jego oczy i dotknął ich.
—Czy teraz coś widzisz?
24Niewidomy popatrzył wokoło.
—Widzę ludzi—powiedział—ale niewyraźnie. Wyglądają jak chodzące drzewa.
25Wtedy Jezus ponownie dotknął dłońmi jego oczu, a gdy ślepy wytężył wzrok, doznał zupełnego uzdrowienia. Mógł teraz widzieć całkiem wyraźnie i cieszył się tym, co widział dokoła. 26Jezus odesłał go więc do domu, do rodziny.
—Po drodze nawet nie wstępuj do wioski—przykazał mu.
Wyznanie Piotra
27Opuściwszy Galileę, Jezus wraz z uczniami udał się do wiosek wokół Cezarei Filipowej. W drodze zadał im pytanie:
—Za kogo uważają Mnie ludzie?
28—Jedni sądzą, że jesteś Janem Chrzcicielem—odrzekli uczniowie—inni, że Eliaszem lub jakimś innym dawnym prorokiem, który powstał z martwych.
29—A wy? Za kogo Mnie uważacie?—zapytał ich wprost.
—Jesteś Mesjaszem—powiedział Piotr.
30—Nikomu o tym nie mówcie—przykazał im Jezus.
Jezus zapowiada swoją śmierć
31Wtedy właśnie zaczął im mówić o strasznych cierpieniach, jakie Go czekają, i o tym, że zostanie odrzucony przez starszych, najwyższych kapłanów i innych przywódców religijnych, że będzie zabity, ale że po trzech dniach zmartwychwstanie. 32Mówił im o tym zupełnie otwarcie, więc Piotr wziął Go na bok i prosił, żeby Jezus nawet nie wspominał o takich rzeczach. 33Wówczas Jezus odwrócił się, spojrzał na uczniów i surowo zganił Piotra:
—Precz, szatanie! Patrzysz na to jedynie z ludzkiego punktu widzenia i nie jesteś w stanie zrozumieć Bożych planów.
34Potem zawołał uczniów oraz cały tłum, by podeszli bliżej i słuchali.
—Jeśli ktoś z was chce Mnie naśladować, niech przestanie myśleć wyłącznie o sobie. Niech weźmie swój krzyż i idzie ze Mną. 35Jeśli ktoś chce wygrać życie, przegra je. Ale kto przegra życie ze względu na Mnie i dobrą nowinę, naprawdę je wygra. 36Co z tego, że ktoś zdobędzie cały świat, jeśli po drodze zatraci życie? 37Czy dla człowieka istnieje coś cenniejszego niż on sam? 38Kto wstydzi się Mnie i mojej nauki przed tymi niewiernymi i grzesznymi ludźmi, tego i Ja, Syn Człowieczy, będę się wstydzić, gdy powrócę tu ze świętymi aniołami, otoczony chwałą mojego Ojca.
