Милость важнее соблюдения субботы
1Однажды в субботу, когда Исо пришёл на обед к одному из начальствующих блюстителей Закона, все, кто был там, внимательно следили за Ним. 2Напротив Исо сидел человек, больной водянкой. 3Исо спросил учителей Таврота и блюстителей Закона:
– Разрешено исцелять в субботу или нет?
4Они молчали. Тогда Исо, коснувшись человека, исцелил его и отпустил. 5Затем Он сказал им:
– Если у кого-то из вас сын или вол упадёт в колодец, разве вы не вытащите его немедленно, даже если это будет в субботу?
6Им нечего было ответить на это.
Притча о почётных местах на пиру
7Исо заметил, как гости выбирали почётные места за столом, и рассказал им притчу:
8– Когда тебя приглашают на свадебный пир, не садись на почётное место, ведь может случиться так, что среди приглашённых окажется кто-то знатнее тебя, 9и тогда хозяин, пригласивший и тебя, и его, подойдёт к тебе и скажет: «Уступи место этому человеку». И тебе придётся со стыдом занять самое последнее место. 10Итак, когда тебя пригласили, пойди и возляг на самое последнее место, чтобы хозяин подошёл к тебе и сказал: «Друг, перейди на лучшее место». Тогда тебе будет оказан почёт перед всеми возлежащими за столом гостями. 11Так что каждый возвышающий себя будет унижен, и каждый принижающий себя будет возвышен.
12Затем Исо сказал хозяину:
– Когда ты устраиваешь званый обед или ужин, то не приглашай своих друзей, братьев, родственников или богатых соседей, чтобы они не пригласили тебя в ответ и тем не отплатили тебе. 13Когда ты устраиваешь пир, приглашай на него бедных, калек, хромых, слепых. 14Вот тогда ты будешь благословен, потому что они не смогут отблагодарить тебя, и ты получишь награду в воскресение праведных.
Притча о приглашённых на пир
(Мат. 22:2-14)
15Когда один из возлежавших услышал это, он сказал Исо:
– Благословен тот, кто будет пировать в Царстве Всевышнего.
16Исо ответил ему:
– Один человек приготовил большой пир и пригласил много гостей. 17Когда подошло время пира, он послал своего раба сказать приглашённым: «Приходите, уже всё готово». 18Но один за другим приглашённые начали извиняться. Первый сказал: «Я только что купил землю и мне надо пойти и посмотреть её. Извини меня, пожалуйста». 19Другой сказал: «Я купил пять пар волов и иду испытать их, извини меня, пожалуйста». 20Третий сказал: «Я женился и поэтому не могу прийти».
21Раб вернулся и рассказал всё хозяину. Тогда хозяин дома рассердился и приказал рабу: «Пойди скорее по улицам и переулкам города и приведи сюда бедных, калек, слепых и хромых». 22«Господин, – сказал раб, – то, что ты повелел, выполнено, но ещё есть место». 23Тогда хозяин сказал рабу: «Пройди по дорогам и вдоль изгородей и уговори всех, кого встретишь, прийти на пир, чтобы дом мой был полон гостей. 24Говорю вам, что из прежних приглашённых никто не попробует моего обеда».
Цена ученичества
(Мат. 10:37-38; 5:13; Мк. 9:50)
25С Исо шло множество людей, и Он, повернувшись к ним, сказал:
26– Если тот, кто приходит ко Мне, не любит Меня больше, чем своего отца, мать, жену, детей, братьев, сестёр и даже свою собственную жизнь, он не может быть Моим учеником. 27Тот, кто не несёт свой крест14:27 См. сноску на 9:23. и не идёт за Мной, не может быть Моим учеником.
28Предположим, кто-то из вас хочет строить башню. Разве он не сядет вначале и не подсчитает все расходы, чтобы знать, хватит ли ему денег для завершения строительства? 29Ведь если он заложит фундамент и будет не в состоянии закончить постройку, то все видящие это будут над ним смеяться: 30«Начал строить, а закончить не может».
31Или, предположим, царь собирается на войну против другого царя. Разве он не сядет вначале и не подумает, в силах ли он с войском в десять тысяч человек отразить того, кто идёт на него с войском в двадцать тысяч? 32Если нет, то пока противник ещё далеко, он пошлёт посольство просить о мире. 33Итак, тот из вас, кто не отречётся от всего, что имеет, не может быть Моим учеником.
34– Соль – хорошая вещь, но если соль потеряет свой вкус, то что может опять сделать её солёной? 35Даже навоз годится для удобрения земли, но соль, потерявшая вкус, ни на что не годна14:35 Букв.: «Она ни в землю, ни в навоз не годна»., её остаётся лишь выбросить вон. У кого есть уши, чтобы слышать, пусть слышит!
यीसू ह बिसराम दिन म एक मनखे ला चंगा करथे
1एक बिसराम के दिन, यीसू ह बड़े फरीसी के घर म खाना खाय बर गीस, अऊ मनखेमन ओला धियान से देखत रहंय। 2उहां ओकर आघू म एक झन मनखे रहय, जऊन ला जलोदर के बेमारी रिहिस। 3यीसू ह फरीसी अऊ कानून के जानकारमन ले पुछिस, “बिसराम दिन म कोनो ला बेमारी ले ठीक करे के अनुमती कानून ह देथे कि नइं देवय?” 4पर ओमन चुपेचाप रिहिन। तब यीसू ह ओ बेमरहा मनखे के हांथ ला धरके ओला बने करिस, अऊ ओला जावन दीस।
5तब यीसू ह ओमन ले कहिस, “यदि तुमन के काकरो एक बेटा या एक बइला हवय अऊ ओह बिसराम के दिन एक ठन कुवां म गिर जाथे, त का तुमन तुरते ओला खींचके बाहिर नइं निकारहू।” 6अऊ ओमन एकर कोनो जबाब नइं दे सकिन।
7जब यीसू ह देखिस कि नेवताहारीमन कइसने चुन-चुनके बढ़िया जगह म बईठत हवंय, त ओह ओमन ला ए पटंतर कहिस, 8“जब कोनो तुमन ला बिहाव के भोज बर नेवता देथे, त उहां जाके सबले बढ़िया जगह म झन बईठव, काबरकि हो सकथे कि उहां तोर ले घलो जादा बड़े मनखे ला नेवता देय गे होही, 9यदि अइसने अय, तब ओ मनखे जऊन ह तुमन दूनों ला नेवता देय हवय, आही अऊ तोला कहिही, ‘तोर जगह ए मनखे ला देय दे।’ तब तोर बेजत्ती होही अऊ तोला छोटे जगह म बईठना पड़ही। 10एकरसेति जब तोला नेवता दिये जाथे, त जाके छोटे जगह म बईठ, ताकि जब नेवता देवइया ह आवय, त ओह तोर ले कहय, ‘हे संगवारी, जाके बने जगह म बईठ।’ तब आने जम्मो संगी पहुनामन के आघू म तोर आदर-मान होही। 11काबरकि जऊन ह अपन-आप ला बड़े करथे, ओला छोटे करे जाही अऊ जऊन ह अपन-आप ला छोटे करथे, ओला बड़े करे जाही।”
12तब यीसू ह अपन नेवता देवइया ला कहिस, “जब तेंह मंझन या रतिहा कोनो भोज देथस, त अपन संगवारी या अपन भाई या अपन रिस्तेदार या अपन धनी पड़ोसी मन ला झन नेवता दे; यदि तेंह ओमन ला नेवता देथस, त ओमन घलो बदले म तोला नेवता दे सकथें, अऊ ए किसम ले जऊन कुछू तेंह करे हवस, ओकर भरपई हो जाही। 13पर जब तेंह कोनो भोज देथस, त गरीब, अपंग, खोरवा अऊ अंधरामन ला बलाय कर। 14तब परमेसर ह तोला आसिस दिही। हालाकि ओमन बदले म तोला कुछू नइं दे सकंय, पर तोला एकर परतिफल ओ समय मिलही, जब धरमी मनखेमन फेर जी उठहीं।”
बड़े भोज के पटंतर
(मत्ती 22:1-10)
15जऊन मन यीसू के संग खाय बर बईठे रिहिन, ओम ले एक झन जब एला सुनिस, त ओह यीसू ले कहिस, “धइन ए ओ मनखे जऊन ह ओ भोज म खाही, जऊन ह परमेसर के राज म होही।”
16यीसू ह ओला कहिस, “एक बार एक मनखे ह एक बड़े भोज करिस, अऊ बहुंत मनखेमन ला नेवता दीस। 17जब भोज ह तियार हो गीस, त ओह अपन सेवक ला नेवताहारीमन करा ए कहे बर पठोईस, ‘आवव, जम्मो चीज तियार हो गे हवय।’
18पर ओमन जम्मो झन बहाना करे लगिन। पहिली मनखे ह ओ सेवक ला कहिस, ‘मेंह अभी एक ठन खेत बिसोय हवंव, अऊ मोर उहां जाना अऊ ओला देखना जरूरी ए। मेंह तोर ले बिनती करत हंव कि मोला माफ कर दे।’
19आने झन ह कहिस, ‘मेंह अभी पांच जोड़ी बइला बिसोय हवंव, अऊ मेंह ओमन ला परखे बर जावत हंव। मेंह तोर ले बिनती करत हंव कि मोला माफ कर दे।’
20अऊ एक झन ह कहिस, ‘मेंह अभी बिहाव करे हवंव, एकरसेति मेंह नइं आ सकंव।’
21ओ सेवक ह वापिस आईस अऊ ए बात अपन मालिक ला बताईस। तब घर के मालिक ह गुस्सा होईस अऊ अपन सेवक ला हुकूम दीस, ‘सहर के सड़क अऊ गली मन म तुरते जा अऊ गरीब, अपंग, अंधरा अऊ खोरवामन ला ले आ।’
22ओ सेवक ह कहिस, ‘हे मालिक, जइसने तेंह कहे रहय, वइसने करे गे हवय, पर तभो ले जगह खाली हवय।’
23तब मालिक ह अपन सेवक ला कहिस, ‘बाहिर सड़क अऊ गांव तरफ के गलीमन म जा अऊ कइसने करके मनखेमन ला ले आ, ताकि मोर घर ह भर जावय। 24मेंह तोला कहत हंव कि ओ नेवताहारी मनखेमन ले एको झन घलो मोर भोज के सुवाद ला चखे नइं पाहीं।’ ”
चेला बने के कीमत
(मत्ती 10:37-38)
25एक बड़े भीड़ ह यीसू के संग जावत रिहिस, अऊ यीसू ह मनखेमन कोति मुहूं करके कहिस, 26“यदि कोनो मोर करा आथे, त ए जरूरी ए कि ओह अपन ददा अऊ दाई, अपन घरवाली अऊ लइका, अपन भाई अऊ बहिनी अऊ इहां तक कि अपन जिनगी ले घलो जादा मोला मया करय, नइं तो ओह मोर चेला नइं हो सकय। 27अऊ जऊन ह दुःख उठाय के मन नइं करय अऊ मोर पाछू आथे, ओह मोर चेला नइं हो सकय।
28मान लव, तुमन ले कोनो मनखे एक भवन बनाय चाहथे। त का ओह पहिली बईठके खरचा के हिसाब नइं करही, ए देखे बर कि काम ला पूरा करे बर ओकर करा पईसा हवय कि नइं? 29काबरकि यदि ओह नीव धरथे अऊ काम ला पूरा नइं कर सकय, त एला जम्मो देखइयामन ए कहिके ओकर हंसी उड़ाहीं, 30‘ए मनखे ह भवन बनाय के सुरू त करिस, पर काम ला पूरा नइं कर सकिस।’
31या मान लव, एक राजा ह आने राजा के बिरूद्ध लड़ई म जवइया हवय, त का ओह पहिली बईठके ए नइं सोचही कि का ओह अपन दस हजार मनखेमन के संग ओकर सामना कर सकथे, जऊन ह बीस हजार मनखे लेके ओकर बिरोध म आवथे? 32यदि ओह सामना नइं कर सकय, त ओह आने राजा करा, जऊन ह अभी दूरिहा म हवय, अपन दूतमन ला पठोही अऊ मेल-मिलाप करे चाहिही। 33ओही किसम ले, तुमन ले जऊन ह जब तक अपन जम्मो चीज ला नइं छोंड़ दिही, तब तक ओह मोर चेला नइं हो सकय।
34नून ह बने ए, पर यदि एकर सुवाद ह चले जाथे, त कोनो किसम ले एला फेर नूनचूर नइं करे जा सकय। 35एह न तो माटी के काम आवय अऊ न तो खातू के। एला बाहिर फटिक दिये जाथे। जेकर सुने के कान हवय, ओह सुन ले।”
