1Павлус посмотрел на членов Высшего Совета и сказал:
– Братья, вплоть до сегодняшнего дня я жил с чистой совестью перед Всевышним.
2Тут верховный священнослужитель Анания23:2 Анания был верховным священнослужителем с 47 по 59 гг. приказал стоявшим рядом с Павлусом ударить его по губам. 3Павлус тогда сказал:
– Всевышний ударит тебя, стена ты подбелённая! Ты сидишь здесь, чтобы судить меня по Закону, а сам нарушаешь Закон, приказывая бить меня!
4Те, кто стоял рядом с Павлусом, сказали ему:
– Как ты смеешь оскорблять верховного священнослужителя Всевышнего?!
5Павлус ответил:
– Братья, извините, я не знал, что он верховный священнослужитель, ведь Писание говорит: «Не говори плохо о вожде твоего народа»23:5 Исх. 22:28..
6Павлус знал, что одни из них были саддукеями, а другие – блюстителями Закона, поэтому он громко сказал членам Высшего Совета:
– Братья, я блюститель Закона, сын блюстителя Закона, и меня судят за надежду на воскресение мёртвых.
7Когда он это сказал, между блюстителями Закона и саддукеями разгорелся спор, и собрание разделилось, 8потому что саддукеи говорят, что нет ни воскресения, ни ангелов, ни духов. Блюстители же Закона во всё это верят. 9Поднялся громкий шум, некоторые учители Таврота из блюстителей Закона встали и решительно заявили:
– Мы не находим в этом человеке ничего плохого. Что, если с ним действительно говорил дух или ангел?
10Спор разгорелся настолько, что командир римского полка, опасаясь, как бы Павлуса не разорвали на части, приказал солдатам забрать его от них силой и увести в казарму.
11Следующей ночью перед Павлусом предстал Повелитель Исо и сказал:
– Не бойся! Как ты свидетельствовал обо Мне в Иерусалиме, так будешь свидетельствовать и в Риме.
Заговор против Павлуса
12Наутро некоторые иудеи собрались и поклялись ничего не есть и не пить до тех пор, пока не убьют Павлуса. 13В заговоре участвовало более сорока человек. 14Они пошли к главным священнослужителям и старейшинам и сказали:
– Мы поклялись ничего не есть, пока не убьём Павлуса. 15Итак, вы и Высший Совет попросите командира римского полка привести его к вам якобы для того, чтобы поближе познакомиться с его делом. А мы будем наготове и убьём его ещё до того, как он дойдёт до этого места.
16Об этом заговоре узнал племянник Павлуса, сын его сестры. Он пошёл в казарму и рассказал об этом Павлусу. 17Тогда Павлус подозвал одного из римских офицеров и сказал ему:
– Отведите этого юношу к командиру, у него есть что-то важное сказать ему.
18Офицер отвёл юношу к командиру и доложил:
– Заключённый Павлус позвал меня и попросил привести этого юношу к тебе. Он хочет сообщить тебе что-то важное.
19Командир взял юношу за руку, отвёл его в сторону и спросил:
– Что ты хочешь мне сообщить?
20Юноша сказал:
– Иудеи решили просить тебя привести завтра Павлуса в Высший Совет якобы для того, чтобы подробнее узнать о нём. 21Но ты этому не верь, потому что в засаде его поджидают более сорока человек. Они поклялись не есть и не пить, пока не убьют его. Они стоят наготове и только ждут твоего согласия исполнить их просьбу.
22Командир полка отпустил юношу, дав ему наказ:
– Никому не говори о том, что ты только что мне рассказал.
Павлус отправлен в Кесарию
23Затем командир вызвал двух офицеров и приказал им:
– Подготовьте двести солдат, семьдесят всадников и двести копьеносцев для выхода в Кесарию в девять часов вечера. 24Приготовьте Павлусу лошадей и смотрите, чтобы Павлус был в безопасности доставлен к наместнику Феликсу.
25И он написал такое письмо:
26«От Клавдия Лисия.
Достопочтеннейшему Феликсу, наместнику Рима.
Приветствую тебя.
27Этот человек был схвачен иудеями, и они собирались уже убить его, но я подоспел с воинами и спас его, так как узнал, что он римский гражданин. 28Желая узнать, в чём они его обвиняют, я привёл его в их Высший Совет. 29Я понял, что обвинение связано со спорными вопросами их Закона и что он не виновен ни в чём, заслуживающем смерти или заключения в темницу. 30Мне также стало известно, что против него составлен заговор, и я сразу же отослал его к тебе, велев обвинителям представить тебе обвинения против него».
31Солдаты, выполняя приказ, взяли Павлуса и повели его ночью в Антипатриду. 32На следующий день они отправили его со всадниками дальше, а сами возвратились в казарму. 33Когда всадники прибыли в Кесарию, они отдали наместнику письмо и передали ему Павлуса. 34Наместник прочитал письмо и спросил Павлуса, из какой он провинции. Узнав, что Павлус из Киликии, 35он сказал:
– Я выслушаю тебя, когда сюда придут твои обвинители, – и приказал содержать Павлуса под стражей во дворце Ирода23:35 В построенном Иродом Великим (37–4 гг. до н. э.) дворце имелось темничное помещение..
1Paweł spojrzał na członków Rady i powiedział:
—Przyjaciele! Żyję z czystym sumieniem przed Bogiem!
2Na to najwyższy kapłan polecił stojącym obok Pawła uderzyć go w twarz.
3—I ciebie, obłudniku, uderzy Bóg!—odpowiedział Paweł. —Sądzisz mnie na podstawie Prawa Mojżesza, a jednocześnie łamiesz je, każąc mnie bić!
4—Znieważasz najwyższego kapłana?!—odezwali się stojący obok Pawła.
5—Przyjaciele! Nie wiedziałem, że to najwyższy kapłan—rzekł Paweł. —Napisane jest przecież w Prawie Mojżesza: „Nie będziesz mówił nic złego o przełożonym ludu”.
6Gdy się zorientował, że Rada składa się z saduceuszy i faryzeuszy, zawołał:
—Drodzy przyjaciele! Podobnie jak moi przodkowie, jestem faryzeuszem. A dziś jestem sądzony dlatego, że wierzę w zmartwychwstanie!
7Słowa te od razu skłóciły przedstawicieli dwóch ugrupowań i powstał miedzy nimi rozłam. 8Saduceusze bowiem, w przeciwieństwie do faryzeuszy, nie wierzą w zmartwychwstanie, aniołów ani życie po śmierci. 9Powstało więc ogromne zamieszanie. Niektórzy przywódcy religijni z ugrupowania faryzeuszy wołali:
—On nic złego nie zrobił. Może rzeczywiście przemówił do niego duch albo anioł!
10Kłótnia między członkami Rady stawała się coraz bardziej zawzięta. W końcu dowódca, obawiając się, że rozerwą Pawła na kawałki, kazał żołnierzom zabrać go z sali obrad i zaprowadzić do koszar.
11Tej nocy Pan stanął przed Pawłem i rzekł:
—Odwagi! Musisz opowiedzieć o Mnie nie tylko tu, w Jerozolimie, ale także w Rzymie!
Spisek na życie Pawła
12-13Następnego dnia zebrała się grupa czterdziestu Żydów, którzy złożyli przysięgę, że nie będą ani jeść, ani pić, dopóki nie zabiją Pawła. 14Udali się do najwyższych kapłanów oraz starszych i rzekli:
—Złożyliśmy przysięgę, że nie weźmiemy nic do ust, dopóki nie zgładzimy Pawła. 15Poproście więc dowódcę, żeby jeszcze raz przyprowadził Pawła na posiedzenie Wysokiej Rady, celem dokładniejszego przesłuchania go. My zaś zabijemy go w drodze.
16O planowanym zamachu dowiedział się jednak siostrzeniec Pawła. Przyszedł więc do koszar i uprzedził go o tym. 17On zaś zawołał jednego z dowódców.
—Zaprowadź tego chłopca do dowódcy oddziału—powiedział. —Ma dla niego ważną informację.
18Ten udał się więc z nim do dowódcy oddziału i powiedział:
—Więzień Paweł prosił mnie, bym przyprowadził tu tego młodzieńca, bo ma dla ciebie jakąś wiadomość.
19Dowódca wziął chłopca za rękę, odprowadził na bok i zapytał:
—O czym chcesz mi powiedzieć?
20—Żydowscy przywódcy postanowili poprosić cię, żebyś jutro przyprowadził Pawła na posiedzenie Wysokiej Rady w celu rzekomego przesłuchania go. 21Nie zgódź się jednak na to! Ponad czterdziestu ludzi przygotowało bowiem na niego zasadzkę. Przysięgli sobie nawet, że nie będą jeść i pić, dopóki go nie zabiją. Są już gotowi i czekają tylko na twoją zgodę.
22—Nie mów nikomu, że mi o tym powiedziałeś—ostrzegł go dowódca i wypuścił.
23Potem wezwał dwóch podległych sobie dowódców i rozkazał im:
—Na dziewiątą wieczorem przygotujcie dwustu żołnierzy, dwustu oszczepników i siedemdziesięciu jezdnych. Wyruszą do Cezarei. 24Przygotujcie też konia dla Pawła i bezpiecznie doprowadźcie go do gubernatora Feliksa.
25Do gubernatora zaś napisał list następującej treści:
26„Pozdrowienia od Klaudiusza Lizjasza dla gubernatora Feliksa!
27Grupa Żydów schwytała tego oto człowieka i już chciała go zabić. Gdy się dowiedziałem, że jest Rzymianinem, posłałem żołnierzy i uratowałem go. 28Potem postawiłem go przed ich Wysoką Radą, żeby poznać stawiane mu zarzuty. 29Stwierdziłem jednak, że oskarżenia dotyczą jakichś spornych kwestii z ich religijnego prawa, a nie czynu podlegającego karze śmierci lub więzienia. 30Ponieważ dowiedziałem się o spisku na jego życie, niezwłocznie posłałem go do ciebie, informując jego oskarżycieli, że mają postawić mu zarzuty przed tobą”.
31Nocą, zgodnie z rozkazem, żołnierze wyruszyli więc z Pawłem i odprowadzili go do Antipatris. 32Sami wrócili rano do koszar, jeźdźcom zaś polecili odstawić go na miejsce. 33Ci więc, po przybyciu do Cezarei, przekazali Pawła gubernatorowi i wręczyli mu list od dowódcy. 34Przeczytawszy list, gubernator zapytał Pawła, z jakiej pochodzi prowincji. Gdy się zaś dowiedział, że jest z Cylicji, powiedział:
35—Przesłucham cię, gdy przybędą twoi oskarżyciele.
Następnie rozkazał pilnować go w celi pałacu Heroda.
