Милость Давуда к Мефи-Бошету
1Давуд спросил:
– Остался ли из дома Шаула кто-нибудь, кому я мог бы оказать милость ради Ионафана?
2В доме Шаула был слуга по имени Цива. Его позвали к Давуду, и царь спросил его:
– Ты Цива?
– Рад служить тебе, – ответил тот.
3Царь спросил:
– Есть ли кто ещё живой в доме Шаула, кому я мог бы оказать милость, как и обещал перед Аллахом?
Цива ответил царю:
– Остался ещё сын Ионафана. Он хромой на обе ноги.
4– Где же он? – спросил царь.
Цива ответил:
– Он в доме Махира, сына Аммиила, в селении Ло-Девар.
5И царь Давуд послал забрать его из Ло-Девара, из дома Махира, сына Аммиила. 6Когда Мефи-Бошет, сын Ионафана, внук Шаула, пришёл к Давуду, он поклонился ему, пав лицом на землю.
Давуд сказал:
– Мефи-Бошет!
– Я твой раб, – ответил тот.
7– Не бойся, – сказал ему Давуд, – потому что я непременно окажу тебе милость ради твоего отца Ионафана. Я верну тебе всю землю, которая принадлежала твоему деду Шаулу, и ты всегда будешь есть за моим столом.
8Мефи-Бошет поклонился и сказал:
– Кто такой твой раб, чтобы тебе обращать внимание на такого мёртвого пса, как я?
9Царь призвал слугу Шаула Циву и сказал ему:
– Я отдал внуку твоего господина всё, что принадлежало Шаулу и его семье. 10Вместе со своими сыновьями и слугами ты должен обрабатывать для него землю и собирать урожай, чтобы у внука твоего господина была еда. А Мефи-Бошет, внук твоего господина, всегда будет есть за моим столом.
(У Цивы же было пятнадцать сыновей и двадцать слуг.)
11Цива сказал царю:
– Твой раб исполнит всё, что господин мой царь приказывает сделать своему рабу.
И Мефи-Бошет ел за столом Давуда, как один из сыновей царя.
12У Мефи-Бошета был маленький сын по имени Миха. Все домашние Цивы были слугами Мефи-Бошета. 13Мефи-Бошет жил в Иерусалиме, потому что он всегда ел за царским столом. Он был хромой на обе ноги.
David en Mefiboseth
1Na enige tijd vroeg David zich af of nog familieleden van Saul in leven waren, want hij wilde hen goed behandelen, zoals hij Jonathan had beloofd. 2Hij hoorde toen van een zekere Ziba, die vroeger een van Sauls dienaars was geweest en liet hem bij zich komen. ‘Bent u Ziba?’ vroeg de koning. ‘Ja koning,’ antwoordde de man. 3Daarop vroeg de koning hem: ‘Is er nog familie van Saul in leven? Als dat zo is, wil ik ter wille van God goed voor hen zijn.’ ‘Ja,’ luidde Zibaʼs antwoord, ‘er leeft nog een zoon van Jonathan, die aan beide voeten verlamd is.’ 4‘Waar kan ik hem vinden?’ wilde de koning weten. ‘In Lodebar,’ vertelde Ziba hem. ‘In het huis van Machir, de zoon van Amniël.’
5-6 Koning David ontbood daarop Mefiboseth, de zoon van Jonathan, de kleinzoon van Saul. Mefiboseth verscheen voor de koning en boog zich heel diep voor hem neer. 7Maar David zei: ‘Wees maar niet bang! Ik heb u gevraagd hier te komen, omdat ik iets goeds voor u wil doen wegens mijn eed aan uw vader Jonathan. Ik zal al het land dat van uw grootvader Saul was, aan u teruggeven en u zult geregeld bij mij te gast zijn aan tafel!’
8Opnieuw boog Mefiboseth zich voor de koning neer. ‘Waarom is de koning vriendelijk voor zoʼn dode hond als ik?’ riep hij uit. 9De koning riep Sauls dienaar Ziba erbij. ‘Ik heb de kleinzoon van uw meester alles teruggegeven wat aan Saul en zijn familie toebehoorde,’ zei hij. 10-11 ‘U en uw zonen en knechten moeten dat land bewerken, zodat het zijn familie van voedsel voorziet, maar hij zelf zal hier bij mij blijven wonen.’ Ziba, die vijftien zonen en twintig knechten had, antwoordde: ‘Heer, ik zal doen wat u mij hebt bevolen.’ Vanaf dat moment zat Mefiboseth regelmatig met koning David aan tafel alsof hij een van zijn eigen zonen was. 12Mefiboseth had een jonge zoon, die Micha heette. Het hele huishouden van Ziba kwam in dienst van Mefiboseth, 13maar hijzelf—hij was verlamd aan beide voeten—verhuisde naar Jeruzalem en nam zijn intrek in het paleis.
