Песнь Мусы и Марьям
1Тогда Муса с исраильтянами воспели Вечному эту песню:
«Вечному буду петь –
Он высоко вознесён.
Коня и всадника
бросил Он в море.
2Вечный – моя сила и песнь;
Он стал мне спасением.
Он – мой Бог, я восславлю Его;
Он – Бог отца моего: я Его превознесу.
3Вечный – это воин;
Вечный – имя Ему.
4Колесницы и войско фараона
бросил Он в море.
Лучшие воины египтян
утоплены в Тростниковом море.
5Пучина сомкнулась над ними,
и они канули в бездну, как камень.
6Правая рука Твоя, Вечный,
мощью прославилась.
Правая рука Твоя, Вечный,
сокрушила врага.
7Величием Своей славы
Ты поверг восставших против Тебя.
Возгорелся Твой гнев –
он их, как солому, пожрал.
8Дохнул Ты на воды –
вздыбились они,
встали как стена;
сгустилась пучина морская.
9Хвастался враг:
„Погонюсь, настигну их.
Разделю добычу,
натешусь ею.
Вытащу меч –
истребит их моя рука“.
10Но дохнул Ты Своим вихрем,
и накрыло их море.
Утонули они, как свинец,
в могучих водах.
11Кто из богов подобен Тебе, о Вечный?
Кто подобен Тебе,
величественному в святости,
достойному славы,
творящему чудеса?
12Простёр Ты правую руку,
и поглотила врагов земля.
13Своей нетленной любовью
поведёшь Ты народ, который спас.
Своей силой Ты его направишь
к Своему святому жилищу.
14Народы услышат и затрепещут;
ужас охватит филистимских жителей.
15Устрашатся вожди Эдома,
правители Моава затрепещут,
скроются жители Ханаана –
16страх и ужас падут на них.
Силой Твоей руки
они станут как камень –
пока не пройдёт Твой народ, о Вечный,
пока не пройдёт народ, который Ты приобрёл15:16 Или: «сотворил»..
17Ты приведёшь и поселишь их
на горе Своего достояния –
на том месте, Вечный, которое Ты сделал Себе жилищем,
в том святилище, Владыка, которое Твои руки основали.
18Вечный будет царствовать вовеки!»
19Когда лошади, колесницы и всадники фараона вошли в море, Вечный обрушил на них морские воды. А исраильтяне прошли через море, как по суше. 20Пророчица Марьям, сестра Харуна, взяла бубен, и женщины с бубнами, танцуя, пошли за ней. 21Марьям им пела:
«Вечному пойте –
Он высоко вознесён.
Коня и наездника
бросил Он в море».
Воды Мары и Елима
22Муса повёл исраильтян от Тростникового моря, и они вошли в пустыню Сур. Три дня они шли по пустыне, не находя воды. 23Придя в Мару, они не могли пить воду: она была горькой. (Вот почему это место называется Мара («горечь»).) 24Народ стал роптать на Мусу, говоря: «Что нам пить?»
25Муса взмолился к Вечному, и Вечный показал ему кусок дерева. Муса бросил его в воду, и вода стала пригодной для питья.
Там Вечный дал им установленный закон, чтобы испытать их. 26Он сказал:
– Если вы будете внимательно слушать Мой голос, голос Вечного, вашего Бога, и делать то, что Я хочу, если будете послушны Моим повелениям и сохраните Мои установления, то Я не нашлю на вас ни одного из тех недугов, которые наслал на египтян. Ведь Я – Вечный, Который исцеляет вас.
27Они пришли в Елим, где было двенадцать источников воды и семьдесят пальм. Там они расположились лагерем у воды.
Het lied van Mozes
1Mozes en de andere Israëlieten zongen toen dit lied voor de Here:
‘Ik wil een lied voor de Here zingen, want Hij heeft een machtige overwinning behaald. De ruiters en de paarden wierp Hij in de zee.
2De Here geeft mij kracht en een reden om te zingen. Hij heeft mij laten overwinnen. Hij is mijn God en ik zal Hem prijzen, Hij is mijn vaders God en ik zal Hem verheerlijken.
3De Here is een oorlogsheld, zijn naam is Here.
4De wagens en het leger van de farao liet Hij in de zee vergaan, de beroemde strijders verdronken.
5Golven bedekten hen, terwijl zij als een steen naar de bodem zonken.
6Uw rechterhand, Here, heeft een enorme kracht, uw rechterhand vernietigde onze vijand.
7In uw majesteit vaagde U allen weg die tegen U durfden op te staan, uw toorn was als een vuur dat stro verbrandt.
8De adem van uw neus stuwde wateren op en zij rezen op als muren langs ons pad. Het woelige water kwam midden in zee tot stilstand.
9De vijand zei: “Ik achtervolg hen, versla hen en grijp de buit. Ik sla hen uiteen en dood hen met mijn zwaard.”
10U blies met uw adem en de zee bedekte hen, zij zonken als lood in de machtige wateren.
11Wie onder de goden is gelijk aan de Here, wie is zo heerlijk en heilig als U, bewonderenswaardig in roemrijke daden, niet te volgen in wonderlijk doen en laten?
12U stak uw hand uit en de aarde slokte hen op.
13In uw liefdevolle goedheid leidde U het verloste volk met uw kracht naar het heilige land.
14Andere volken hoorden het en zij beefden van schrik, de angst sloeg de bewoners van Filistea om het hart.
15Edoms stamhoofden schrokken, de machtigen van Moab huiverden van schrik, de bewoners van Kanaän sidderden.
16Ontzetting en schrik overviel hen, zij versteenden, terwijl wij ongehinderd door hun land trokken. Wij—het volk dat U Zich hebt verworven—trokken veilig verder.
17U brengt hen binnen en plant hen op de berg die U hebt beloofd, de plaats waar U thuis bent, Here, het heiligdom dat U hebt gesticht.
18De Here zal voor altijd en eeuwig regeren.’
19De paarden, ruiters en wagens van de farao achtervolgden ons door de zee, maar de Here liet de muren van water op hen vallen, terwijl het volk Israël over het droge pad ging.
20Toen pakte de profetes Mirjam, de zuster van Aäron, haar tamboerijn en ging de andere vrouwen voor in een vrolijke reidans.
21Mirjam zong dit lied:
‘Ik zing een lied voor de Here, want Hij heeft een machtige overwinning behaald, de ruiters en de paarden stortte Hij in zee.’
22Toen liet Mozes de Israëlieten bij de Rietzee opbreken en zij trokken verder naar de woestijn Sur. Drie dagen lang trokken zij door die woestijn zonder water te vinden. 23Zij kwamen aan in Mara, maar konden het water daar niet drinken omdat het bitter was. Daarom noemden zij die plaats ook Mara (Bitter). 24Het volk keerde zich als één man tegen Mozes en zei: ‘Waar halen wij nu water vandaan?’ 25Mozes vroeg hulp aan de Here en de Here wees hem een stuk hout aan, Mozes wierp het in het water en het werd zoet. Daar bij Mara legde de Here een aantal regels aan het volk op om te zien hoever hun toewijding ging. Hij zei: 26‘Als u naar de stem van de Here, uw God, luistert, Hem gehoorzaamt en doet wat recht is in zijn ogen, zal Ik u niet laten lijden onder de straffen die Ik de Egyptenaren heb gegeven. Want Ik, de Here, ben uw Heelmeester.’
27Daarna kwamen zij in Elim, een plaats met twaalf waterbronnen en zeventig palmbomen. Daar sloegen zij hun kamp op bij het water.
