1Не тяжкий ли труд уготовлен на земле человеку?
Дни его – не дни ли батрака?
2Как раб, который жаждет вечерней тени,
как батрак, который ожидает платы за свой труд,
3так и я провёл месяцы в суете,
и горькие ночи отпущены мне.
4Ложась, размышляю: «Когда я встану?» –
но тянется ночь, и я ворочаюсь до зари.
5Червями и язвами плоть покрыта,
кожа потрескалась и гноится.
6Бегут мои дни быстрее ткацкого челнока
и устремляются к концу без надежды7:6 Здесь присутствует игра слов: еврейское слово тиква может означать и «надежда», и «нить». Другой вариант перевода: «…к концу, потому что нет нити»..
7Вспомни, о Аллах, что жизнь моя лишь дуновение;
уже не увидеть счастья моим глазам.
8Кто видит меня теперь, не увидит вскоре;
будешь искать меня, но меня не будет.
9Как редеет облако и исчезает,
так сошедший в мир мёртвых не вернётся.
10Не возвратится он больше в свой дом,
и не вспомнит о нём его земля.
11Поэтому я не стану молчать,
выговорюсь в скорби духа,
в муке души пожалуюсь.
12Разве я море или чудовище морское,
что Ты окружил меня стражей?7:12 По древним ближневосточным представлениям море и морское чудовище олицетворяли собой враждебные Аллаху силы.
13Как подумаю: «Утешит меня постель,
печаль мою ложе развеет»,
14так Ты страшными снами меня пугаешь
и ужасаешь видениями.
15Лучше бы оборвалось моё дыхание и я умер,
чем пребывать в этом теле.
16Я презираю жизнь – всё равно мне не жить вечно.
Отступи от меня – мои дни суета.
17Кто такой человек, что Ты так его возвеличил,
что обращаешь на него внимание,
18что каждое утро посещаешь его
и поминутно испытываешь?
19Неужели не отступишь Ты от меня,
не дашь даже сглотнуть слюну?
20Если я согрешил, что Тебе я сделал,
Тебе, о Страж людей?
За что Ты поставил меня Своей мишенью?
За что я стал Тебе7:20 Или: «себе самому». в тягость?
21Почему не простишь моих проступков
и не отпустишь грехов?
Скоро, скоро я лягу в землю;
будешь искать меня, но меня уже не будет.
1“มนุษย์ไม่ต้องดิ้นรนตรากตรำในโลกเหมือนทหารที่ถูกเกณฑ์หรอกหรือ?
ชีวิตของเขาไม่เหมือนชีวิตลูกจ้างหรอกหรือ?
2เหมือนทาสที่ใฝ่หายามเย็นหลังเลิกงาน
เหมือนลูกจ้างตั้งตารอเวลารับค่าจ้าง
3ข้าก็เช่นกัน ได้รับส่วนปีเดือนอันไร้ผล
ได้รับคืนวันอันทุกข์ลำเค็ญ
4เมื่อข้านอนลงข้าก็คิดว่า ‘อีกนานไหมกว่าจะได้ตื่น?’
ค่ำคืนช่างยืดยาวจริงๆ ข้านอนกระสับกระส่ายจนรุ่งสาง
5ร่างของข้าเต็มไปด้วยหนอนและแผลตกสะเก็ด
ผิวหนังของข้าปริแตกและกลัดหนอง
6“ชีวิตของข้าผ่านไปเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ
แล่นไปสู่จุดจบอย่างสิ้นหวัง
7ข้าแต่พระเจ้า โปรดระลึกว่าชีวิตของข้าพระองค์นั้นเพียงอึดใจเดียว
ตาของข้าพระองค์จะไม่เห็นความสุขอีก
8ตาของผู้ที่เห็นข้าพระองค์ตอนนี้ ต่อไปก็จะไม่เห็นอีกแล้ว
พระองค์จะทอดพระเนตรหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว
9เหมือนเมฆสลายตัวและลับหายไป
คนที่ลงไปยังหลุมฝังศพก็ไม่หวนคืนมาอีก
10เขาจะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกเลย
เขาจะไม่เป็นที่รู้จักในแถบนั้นอีก
11“ฉะนั้นข้าพระองค์จะไม่นิ่งอยู่
ข้าพระองค์จะพูดออกมาด้วยความทุกข์ระทมใจ
ข้าพระองค์จะพร่ำบ่นด้วยความขมขื่นในดวงวิญญาณ
12ข้าพระองค์เป็นทะเลหรือสัตว์ร้ายแห่งห้วงลึกกระนั้นหรือ
พระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์ไว้?
13เมื่อข้าพระองค์คิดว่าการนอนหลับจะช่วยปลอบใจ
และฟูกนุ่มๆ จะทำให้ข้าพระองค์คลายทุกข์ที่พร่ำบ่นถึงอยู่
14ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังเขย่าขวัญข้าพระองค์ด้วยความฝัน
ทำให้ข้าพระองค์หวาดหวั่นด้วยนิมิตต่างๆ
15ดังนั้นให้ข้าพระองค์อึดอัดใจและตายไป
ยังดีกว่าอยู่ในร่างกายอย่างนี้ต่อไป
16ข้าพระองค์เบื่อหน่ายชีวิต ข้าพระองค์ไม่ขออยู่ค้ำฟ้า
โปรดทิ้งข้าพระองค์ไว้ตามลำพังเพราะวันเวลาของข้าพระองค์ไม่มีความหมาย
17“มนุษย์นั้นสำคัญไฉนหนอ
พระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขาขนาดนั้น?
18ที่พระองค์จะต้องตรวจตราเขาอยู่ทุกเช้า
และทดสอบเขาอยู่ทุกขณะ
19พระองค์จะทรงหันไปทางอื่น
หรือปล่อยข้าพระองค์ไว้ตามลำพังแม้สักครู่เดียวไม่ได้เลยหรือ?
20ข้าแต่พระเจ้าผู้ทรงเฝ้าดูมนุษยชาติ
หากข้าพระองค์ได้ทำบาป ข้าพระองค์ได้ทำอะไรต่อพระองค์เล่า?
เหตุใดทรงกระทำให้ข้าพระองค์ตกเป็นเป้าของพระองค์?
และทำให้ชีวิตข้าพระองค์เป็นภาระแก่พระองค์?7:20 สำเนา MT. ส่วนใหญ่ว่าข้าพระองค์กลายเป็นภาระแก่ตนเอง
21ทำไมหนอพระองค์จึงไม่อภัยความผิดพลั้ง
และยกโทษบาปของข้าพระองค์?
ในเมื่ออีกไม่นานข้าพระองค์ก็จะนอนลงกลางธุลีดิน
พระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ไม่อยู่เสียแล้ว”
