1Мне опротивела жизнь,
дам волю моей жалобе,
буду говорить в горечи души.
2Я Аллаху скажу: «Не осуждай меня.
Скажи же, что Ты против меня имеешь?
3Или Тебе нравится быть жестоким,
презирать создание Своих рук,
одобряя замыслы нечестивых?
4Разве у Тебя такие же глаза, как у смертных?
Разве смотришь Ты так же, как смотрят они?
5Разве Твои дни, как дни смертных,
и года, как у человека,
6что Ты торопишься найти мою вину
и выискать мой грех –
7хоть и знаешь, что я невиновен?
Никто меня от Тебя не спасёт.
8Руки Твои вылепили и создали меня,
а теперь Ты губишь меня?
9Вспомни, что Ты вылепил меня, как из глины.
Неужели ныне вернёшь меня в прах?
10Не Ты ли в утробу излил меня, как молоко,
и там сгустил меня, как творог,
11кожей и плотью меня одел,
костями и жилами скрепил?
12Ты мне жизнь даровал и явил мне милость,
и Твоей заботой хранился мой дух.
13Но вот то, что Ты в сердце Своём сокрыл,
и я знаю, что Ты это задумал:
14если я согрешу, Ты выследишь
и не оставишь без наказания.
15Если я виновен – горе мне!
Но если и прав, мне головы не поднять,
потому что горю от стыда
и пресыщен бедствием.
16Если голову подниму,
Ты бросаешься на меня, как лев,
вновь и вновь поражая меня устрашающей силой.
17Приводишь новых свидетелей против меня,
умножаешь против меня Свой гнев
и свежие войска бросаешь на меня.
18Зачем Ты дал мне родиться?
Лучше бы я умер, и никто бы меня не увидел.
19Как бы я хотел никогда не жить,
сразу из утробы перенестись в могилу!
20Разве дни моей жизни не кратки?
Отступи от меня, чтобы утешиться мне на миг,
21прежде чем в путь безвозвратный отправлюсь,
в край мрака и смертной мглы,
22в землю кромешной ночи,
в тот неустроенный край смертной мглы,
где сам свет подобен тьме».
1«لە ناخەوە قێزم لە ژیان دەبێتەوە،
بە ئازادی سکاڵای خۆم دەردەبڕم،
بە دڵێکی بریندارەوە قسە دەکەم.
2بە خودا دەڵێم: بڕیاری تاوانباریم بەسەردا مەسەپێنە!
تێمبگەیەنە بۆچی دادگاییم دەکەیت.
3ئایا بەلاتەوە باشە ستەم بکەیت،
ئەوەی بە دەستی خۆت دروستت کرد، زەلیلی بکەیت؟
بە پیلانی بەدکاران پێبکەنیت؟
4ئایا چاوی گۆشتیت هەیە؟
ئایا وەک چاوی مرۆڤ دەبینیت؟
5ئایا ڕۆژگارت وەک ڕۆژگاری مرۆڤە،
یان تەمەنت وەک تەمەنی ئێمە دیاریکراوە؟
6بۆچی بەدوای تاوانمدا دەگەڕێیت و
چاو بۆ گوناهم دەگێڕیت؟
7هەرچەندە تۆ دەزانیت کە من تاوانبار نیم و
کەسیش نییە لە دەستی تۆ فریام بکەوێت.
8«دەستەکانی تۆ منیان پێکهێنا و دروستیان کردم،
ئایا دەستت دەگێڕیتەوە سەرم و لەناوم دەبەیت؟
9لەبیرت نەچێت کە تۆ وەک قوڕ شێوەی منت کێشا،
ئایا ئێستا دەمگەڕێنیتەوە بۆ خۆڵ؟
10ئایا وەک شیر منت نەچۆڕاند و
وەک پەنیر منت نەمەیاند؟
11بە پێست و گۆشت منت پۆشی و
بە ئێسک و ماسوولکە منت چنی.
12ژیان و خۆشەویستی نەگۆڕت پێ بەخشیم،
چاودێریی تۆ ڕۆحی منی پاراست.
13«بەڵام ئەمەت لە دڵی خۆتدا شاردەوە،
من زانیم کە چیت لە دڵدایە.
14ئەگەر گوناه بکەم، چاودێریم دەکەیت و
لە تاوانەکەم بێبەریم ناکەیت.
15ئەگەر تاوانبار بم، قوڕبەسەرم!
ئەگەر بێتاوانیش بم، ناتوانم شانازی پێوە بکەم،
چونکە من تێرم لە شەرمەزاری و
زەلیلی خۆم بینی.
16ئەگەر سەرم بەرز بکەمەوە وەک شێر ڕاوم دەکەیت،
دەگەڕێیتەوە و سامی خۆتم نیشان دەدەیت.
17شایەتەکانت لە دژم نوێ دەکەیتەوە و
تووڕەیی خۆتم لەسەر زیاد دەکەیت و
یەک لەدوای یەک هێزەکانت دەنێریتە سەرم.
18«ئیتر بۆچی لە سکی دایکمەوە دەرتهێنام؟
خۆزگە بفەوتامایە و ئەو کاتە هیچ چاوێکیش نەیدەبینیم.
19وەک ئەوەی نەبووبم، وا دەبوو،
لە سکی دایکمەوە بۆ گۆڕ دەبردرام.
20ئایا ڕۆژگارم کەم نییە؟
بەرمدە! وازم لێ بهێنە! با تاوێک زەردەخەنە بێتە سەر لێوم،
21پێش ئەوەی بڕۆم و ئیتر نەگەڕێمەوە،
بۆ خاکی تەمومژ و سێبەری مەرگ،
22خاکی تاریکی، وەک شەوەزەنگ،
سێبەری مەرگ و ناڕێکی،
خۆرهەڵاتنیشی وەک شەوەزەنگە.»
