Вечный призывает Шемуила
1Мальчик Шемуил служил перед Вечным при Илии. В те дни слово Вечного было редким, не часты были и видения.
2Как-то ночью Илий, чьи глаза ослабели настолько, что он едва мог видеть, лежал на своём обычном месте. 3Светильник Всевышнего ещё не догорел, и Шемуил лежал в святилище Вечного, где находился сундук Всевышнего3:3 Сундук Всевышнего – см. пояснительный словарь, а также Исх. 25:10-22.. 4И Вечный позвал Шемуила. Шемуил ответил:
– Вот я!
5И подбежал к Илию, сказав:
– Вот я! Ты звал меня?
Но Илий сказал:
– Я не звал тебя, возвращайся и ложись спать.
Шемуил пошёл и лёг.
6Вечный позвал его вновь:
– Шемуил!
Шемуил поднялся, пришёл к Илию и сказал:
– Вот я! Ты звал меня?
– Сын мой, – сказал Илий, – я не звал тебя, возвращайся и ложись спать.
7Шемуил не знал ещё Вечного: слово Вечного ещё не открывалось ему.
8Вечный позвал Шемуила в третий раз, и Шемуил поднялся, пришёл к Илию и сказал:
– Вот я! Ты звал меня?
Тогда Илий понял, что мальчика зовёт Вечный. 9Илий сказал Шемуилу:
– Иди и ложись, и если Он позовёт тебя, скажи: «Говори, Вечный, Твой раб слушает Тебя».
Шемуил пошёл и лёг на своё место.
10Вечный пришёл и встал там, призывая, как в первый и во второй раз:
– Шемуил! Шемуил!
Тогда Шемуил сказал:
– Говори, Твой раб слушает Тебя.
11И Вечный сказал Шемуилу:
– Я собираюсь совершить в Исраиле такое, от чего у каждого, кто услышит об этом, зазвенит в ушах. 12Тогда Я исполню над Илием всё, что говорил против его семьи, – от начала до конца. 13Ведь Я говорил ему, что накажу его семью навеки из-за греха, о котором он знал, – его сыновья сделались презренными3:13 Или: «оскорбляли Всевышнего»., а он не обуздывал их. 14Поэтому Я клянусь дому Илия: «Вина дома Илия никогда не загладится жертвой или приношением».
15Шемуил лежал до утра, а затем открыл двери дома Вечного. Он боялся передать Илию видение, 16но Илий позвал его и сказал:
– Шемуил, сын мой!
Шемуил ответил:
– Вот я.
17– Что Он сказал тебе? – спросил Илий. – Не скрывай от меня. Всевышний сурово накажет тебя, если ты скроешь от меня что-либо из того, что Он сказал тебе.
18Шемуил рассказал ему всё, ничего не скрывая. Тогда Илий сказал:
– Он – Вечный, пусть поступает, как Ему угодно.
19Вечный был с Шемуилом, когда тот вырос, и не оставил несбывшимся ни одного из его пророчеств. 20Весь Исраил от Дана на севере до Беэр-Шевы на юге признал, что Шемуил – истинный пророк Вечного. 21Вечный продолжал являться в Шило, и там Он открывался Шемуилу через Своё слово.
God roept Samuël
1De jonge Samuël diende de Here onder toezicht van Eli. De Here sprak in die tijd maar zelden door een profetie. 2Op een nacht lag Eli op bed. Hij was op hoge leeftijd en al bijna blind. 3Samuël lag te slapen in de buurt van de ark in het heiligdom. Terwijl de godslamp al bijna uit was, 4-5 riep de Here: ‘Samuël! Samuël!’ ‘Ja, wat is er?’ reageerde Samuël. Hij sprong uit bed en liep snel naar Eli. ‘Hier ben ik. Waarom riep u mij?’ vroeg hij Eli. ‘Ik heb je niet geroepen,’ zei Eli. ‘Ga maar weer terug naar bed.’ Samuël deed dat. 6Maar kort daarna riep de Here opnieuw zijn naam. Samuël kwam weer uit bed en liep naar Eli. ‘Hebt u iets nodig?’ vroeg hij. ‘Nee, mijn zoon. Ik heb je niet geroepen,’ zei Eli, ‘ga maar weer gauw slapen.’
7Samuël had de Here nog niet leren kennen, want hij had nog nooit eerder een boodschap van de Here gekregen. 8Toen riep de Here hem voor de derde keer en opnieuw sprong Samuël uit bed en liep snel naar Eli. ‘Ja, wat is er?’ vroeg hij, ‘u hebt toch geroepen.’ Toen begreep Eli dat het de Here was die tegen de jongen had gesproken. 9Daarom zei hij tegen Samuël: ‘Ga maar weer liggen en als je weer wordt geroepen, moet je zeggen: “Ja Here, ik luister.” ’ Samuël ging terug naar bed.
10Daarna kwam de Here bij Samuël en riep net als de vorige keren zijn naam. Samuël deed wat Eli hem had gezegd en zei: ‘Ja Here, ik luister.’ 11Toen zei de Here tegen Samuël: ‘Ik ben van plan in Israël dingen te doen, die niemand zal willen geloven. 12Ik ga alle vreselijke dingen uitvoeren die Ik Eli heb voorzegd. 13Ik heb hem en zijn familie gedreigd met een eeuwige straf, omdat zijn zonen zich godslasterlijk hebben gedragen, maar hij heeft hen niet onder handen genomen. 14Daarom heb Ik gezworen dat de zonden van Eli en zijn zonen nooit meer vergeven zullen worden door geschenken en offers.’
15Samuël bleef tot de volgende morgen in bed en opende toen de deuren van het heiligdom, zoals hij altijd deed. Hij zag er erg tegenop Eli te vertellen wat de Here had gezegd. 16-17 Maar Eli riep hem. ‘Jongen,’ zei hij, ‘wat heeft de Here tegen je gezegd? Vertel mij alles. God zal je straffen als je ook maar iets voor mij achterhoudt van wat Hij heeft gezegd!’ 18Samuël vertelde hem alles. ‘Het is de wil van de Here. Laat Hij doen wat naar zijn inzicht het beste is,’ was Eliʼs reactie.
19Toen Samuël ouder werd, gaf de Here hem wijsheid en bracht alles in vervulling wat hij had voorzegd. 20Daardoor raakte heel Israël, van Dan tot Berseba, ervan overtuigd dat Samuel door de Here als profeet was aangewezen. 21De Here verscheen steeds weer in Silo en sprak dan tegen Samuël.
