Аюб 17 – CARS & TCB

Священное Писание

Аюб 17:1-16

1Надломлен мой дух,

кончаются мои дни,

меня ждёт могила.

2Поистине, рядом со мной насмешники,

вижу, как они издеваются.

3Заступись за меня Сам перед Собой.

Кто другой за меня поручится?

4Ты закрыл разум моих друзей от понимания,

поэтому и не дашь им торжествовать.

5У того, кто друзей оговаривает за плату, –

дети ослабеют глазами.

6Всевышний сделал меня притчей во языцех,

тем, кому люди плюют в лицо.

7Помутились от горя мои глаза,

и всё тело моё стало как тень.

8Ужаснутся этому праведные,

и невинные вознегодуют на безбожников.

9Но своего пути будет держаться праведный,

и тот, чьи руки чисты, будет больше и больше утверждаться.

10Ну, а вы – попробуйте снова!

Я не найду среди вас мудреца.

11Мои дни прошли, надежды разбиты,

желания сердца мертвы,

12а эти люди ночь превращают в день;

«Свет, – говорят они, – тьме сродни».

13Если дом мой – мир мёртвых,

если я во мгле его расстелю постель

14и скажу гробу: «Ты мне отец»,

а червям: «Ты мне мать, ну а ты – сестра»,

15то где же моя надежда?

Кто надежду мою увидит?

16Она сойдёт к воротам мира мёртвых,

вместе со мной ляжет в прах.

Tagalog Contemporary Bible

Job 17:1-16

1“Malapit na akong mamatay; parang malalagot na ang hininga ko. Nakahanda na ang libingan para sa akin. 2Napapaligiran ako ng mga mangungutya. Kitang-kita ko kung paano nila ako kutyain. 3O Dios, tulungan nʼyo po ako na makalaya. Tanging kayo lang ang makakatulong sa akin. 4Isinara nʼyo ang isipan ng aking mga kaibigan para hindi sila makaunawa. Kaya huwag ninyong payagan na magtagumpay sila sa kanilang mga paratang sa akin. 5Katulad sila ng taong nandadaya sa kanyang mga kaibigan para magkapera, at ito ang magiging dahilan ng paghihirap17:5 paghihirap: sa literal, pagkabulag. ng kanyang mga anak.

6“Ginawa akong katawa-tawa ng Dios sa mga tao at dinuraan pa nila ang mukha ko. 7Nagdilim na ang paningin ko dahil sa matinding kalungkutan; halos butoʼt balat na ako, at halos kasingnipis na ng anino. 8Ang mga taong nag-iisip na sila ay matuwid ay nagtataka sa nangyaring ito sa akin. Akala nilaʼy masama ako at hindi makadios. 9Para sa kanila ang matuwid ay matatag ang pamumuhay at lalo pang nagiging matatag. 10Pero hinahamon ko sila na minsan pa nila akong siyasatin. At tiyak na matutuklasan kong wala kahit isa sa kanila ang nakakaunawa. 11Malapit nang matapos ang mga araw ko. Bigo ang mga plano koʼt hinahangad. 12Pero sinasabi ng iba na baka sakaling maging mabuti rin ang kalagayan ko sa hinaharap, dahil sa kabila raw ng dilim ay may liwanag. 13Ngunit kung ako man ay may pag-asa pa, doon ito sa lugar ng mga patay kung saan ako titira. At nais ko nang ilagay ang higaan ko sa madilim na lugar na iyon. 14Ituturing kong ama ang libingan ko at ang mga uod ang siya kong ina at babaeng kapatid. 15May pag-asa pa kaya ako? Sinong makapagsasabi na may pag-asa pa ako? 16Kasama kong malilibing ang pag-asa ko. Magkakasama kami roon sa ilalim ng lupa.”