Аюб 14 – CARS & TCB

Священное Писание

Аюб 14:1-22

1У рождённого женщиной человека

короток век, но полон скорбями.

2Он, как цветок, прорастает и вянет,

ускользает, как тень, не задерживается.

3И на нём задержал Ты взгляд?

И его14:3 Или: «меня». Ты на суд ведёшь?

4Ты знаешь, что он нечист,

зачем же ожидаешь от него чистоты?14:4 Букв.: «Кто выведет чистое из нечистого? Никто!»

5Если дни его установлены,

и число его месяцев Ты сосчитал

и поставил рубеж, который он не преступит,

6то отведи от него Свой взгляд, оставь его в покое;

пусть он, как батрак, порадуется своим дням.

7Ведь и для дерева есть надежда:

если срубят его, оно оживёт

и снова пустит побеги.

8Пусть корни его одряхлели в земле,

и пень омертвел в пыли,

9чуть почует воду – расцветёт

и пустит ветви, как молодое растение.

10А человек умрёт и исчезнет,

испустит дух, и где он?

11Как исчезает вода из озера,

как иссякает река и сохнет,

12так и смертный ляжет и не поднимется;

пока не исчезнут небеса, он не проснётся

и от сна своего не встанет.

13О, если бы Ты укрыл меня в мире мёртвых,

спрятал меня, пока не пройдёт Твой гнев!

О, если бы Ты установил мне срок,

а потом вспомнил бы обо мне!

14Когда человек умрёт, будет ли он жить вновь?

Все дни моей службы14:14 Здесь Аюб говорит о своей жизни (или о пребывании в мире мёртвых) как о службе. я бы ждал,

когда придёт моё избавление.

15Ты бы позвал, и я бы ответил;

творение Твоих рук растрогало бы Тебя.

16Тогда Ты считал бы мои шаги,

но мои грехи не выискивал бы.

17Накрепко запечатана была бы моя вина,

Ты сокрыл бы мои проступки.

18Но как гора рушится и дробится,

и как скала сходит со своего места,

19как вода подтачивает камни,

и потоки смывают почву,

так и Ты губишь надежды смертного.

20Ты теснишь его до конца, и он уходит;

Ты искажаешь его лицо и отсылаешь его.

21В чести ли дети его, он не знает;

обижают ли их, он не видит.

22Он чувствует лишь боль своего тела

и плачет лишь о себе.

Tagalog Contemporary Bible

Job 14:1-22

1“Ang buhay ng tao ay maikli lamang at puno ng kahirapan. 2Ang katulad nito ay isang bulaklak, namumukadkad pero agad nalalanta. Katulad din ito ng aninong biglang nawawala. 3Kaya Panginoon, bakit kailangan nʼyo pang bantayan nang ganito ang tao? Gusto nʼyo pa ba siyang14:3 siyang: Itoʼy nasa teksto ng Septuagint, Vulgate at Syriac. Sa Hebreo, akong. hatulan sa inyong hukuman? 4May tao bang nabubuhay na lubusang matuwid? Wala! Sapagkat ang lahat ay ipinanganak na makasalanan. 5Sa simula paʼy itinakda nʼyo na kung gaano kahaba ang itatagal ng buhay ng isang tao. At hindi siya lalampas sa itinakda nʼyong oras sa kanya. 6Kaya hayaan nʼyo na lamang siya para makapagpahinga naman siya katulad ng isang manggagawa pagkatapos magtrabaho.

7“Kapag pinutol ang isang puno, may pag-asa pa itong mabuhay at tumubong muli. 8Kahit na matanda na ang ugat nito at patay na ang tuod, 9tutubo itong muli na parang bagong tanim kapag nadiligan. 10Pero kapag ang taoʼy namatay, mawawala na ang lakas niya. Pagkalagot ng hininga niya, iyon na ang wakas niya. 11Kung papaanong bumababa ang tubig sa dagat at natutuyo ang mga ilog, 12gayon din naman, ang taoʼy namamatay at hindi na makakabangon pa o magigising sa kanyang pagkakatulog hanggang sa maglaho ang langit.

13Panginoon, itago nʼyo na lamang po sana ako sa lugar ng mga patay hanggang sa mawala ang galit nʼyo sa akin, at saka nʼyo ako alalahanin sa inyong itinakdang panahon. 14Kung mamatay ang tao, mabubuhay pa kaya ito? Kung ganoon, titiisin ko ang lahat ng paghihirap na ito hanggang sa dumating ang oras na matapos ito. 15At sa oras na tawagin nʼyo ako, Panginoon, sasagot ako, at kasasabikan nʼyo ako na inyong nilikha. 16Sa mga araw na iyon, babantayan nʼyo pa rin ang aking mga ginagawa, pero hindi nʼyo na aalalahanin pa ang aking mga kasalanan. 17Parang ipinasok nʼyo ito sa bag at tinakpan para hindi nʼyo na makita.

18“Pero kung papaanong gumuguho ang mga bundok at nahuhulog ang mga bato mula sa kanilang kinalalagyan, 19at kung paanong nagiging manipis ang bato sa patuloy na pag-agos ng tubig, at gumuguho ang lupa dahil sa malakas na ulan, ganyan nʼyo rin sinisira ang pag-asa ng tao. 20Nilulupig nʼyo siyang lagi at namamatay siya, at binabago nʼyo ang mukha niya kapag patay na siya. 21Hindi na niya malalaman kung ang mga anak niyaʼy nagtamo ng karangalan o kahihiyan. 22Ang tanging madarama na lang niya ay ang sarili niyang paghihirap at kalungkutan.”