Davids sejrssang
2.Sam. 22
1Til korlederen: En sang af Herrens tjener, David. Han sang den til Herren i anledning af, at Herren havde reddet ham fra Saul og alle hans øvrige fjender.
2Jeg elsker Herren,
han er min redning.
3Herren er min Klippeborg
og min Beskytter.
Han er mit Skjul,
hos ham søger jeg tilflugt.
Han er mit Skjold,
min Frelse og min Fæstning.
4Jeg kalder på Herren, den Højlovede,
og frelses fra mine fjender.
5Dødens reb omsluttede mig,
undergangens bølger væltede ind over mig,
6dødsriget strammede sit greb om mig,
jeg sad fast i dødens fælde.
7I min fortvivlelse råbte jeg til Herren,
jeg bad til Gud om hjælp.
Han hørte mig fra sin helligdom,
mit skrig nåede frem til hans ører.
8Da rystede jorden og skælvede,
bjergenes grundvolde bævede,
for Herrens vrede var blusset op.
9Røg væltede ud af hans næsebor,
fortærende ild skød ud af hans mund,
glødende kul sprang frem fra ham.
10Han skubbede himlens forhæng til side
og trådte ud på de mørke stormskyer.
11Han steg op på en kerub og fløj,
fór frem på vindens vinger.
12Han hyllede sig i mørke,
omgav sig med sorte tordenskyer.
13Lynene glimtede foran ham,
og haglene faldt fra skyerne.
14Herren tordnede fra himlen,
den højeste Gud lod sin røst høre.
15Han skød sine pile,
sendte fjenderne på flugt.
Han sendte sine lyn af sted,
så fjenderne spredtes for alle vinde.
16Herren fnyste i sin harme,
så Jordens vande blev pisket op,
og havets bund kom til syne.
17Fra det høje rakte han hånden ud,
trak mig op af det dybe vand.
18Han frelste mig fra mine fjender,
de hadede mig og var mig for stærke.
19Da jeg var svag, overfaldt de mig,
men Herren holdt mig fast
20og førte mig i sikkerhed.
Han frelste mig, fordi han elsker mig.
21Herren belønnede mig for mit retsind,
tog hensyn til min uskyld,
22for jeg har holdt mig til hans veje.
Jeg har ikke i ondskab vendt mig fra min Gud.
23Altid har jeg hans bud i tanke,
aldrig har jeg vendt ryggen til hans love.
24Jeg har adlydt ham til punkt og prikke
og holdt mig borte fra synden.
25Herren har belønnet mig for min retfærd,
han kender min pletfri levevis.
26Herre, du er trofast mod dem, der er trofaste mod dig,
retskaffen overfor de retskafne.
27Du handler uskyldsrent med de uskyldige,
men er snu mod de snedige.
28Du ophøjer de ydmyge,
men ydmyger de hovmodige.
29Herre, du er mit lys og mit håb,
du tænder dit lys i mørket.
30Ved din hjælp kan jeg springe over mure
og forcere enhver forhindring.
31Guds veje er fuldkomne,
hans løfter er sande.
Han er et skjold for dem,
der søger ly hos ham.
32Hvor findes der en gud som Herren?
Hvor findes en klippe som ham?
33Han giver mig styrke,
han jævner vejen foran mig.
34Han gør mine skridt sikre som hjortens,
han giver mig fodfæste på bjergene.
35Han træner mine arme til kamp,
så jeg kan spænde kobberbuen.
36Herre, du giver mig din frelse som et skjold,
du støtter mig med din højre hånd,
din hjælp giver mig styrke.
37Du udjævner stien foran mig,
så jeg ikke snubler og falder.
38Jeg forfulgte mine fjender og gjorde det af med dem,
jeg holdt ikke inde, før de alle var besejret.
39Jeg slog dem ned, så de ikke kunne rejse sig,
de ligger faldne ved mine fødder.
40Du gav mig styrke til kampen,
du tvang mine modstandere i knæ,
41du slog mine fjender på flugt,
jeg gjorde det af med dem, som hadede mig.
42De råbte om hjælp,
men ingen kom til undsætning.
De råbte til dig, Herre,
men du ville ikke høre.
43Jeg knuste dem til støv, som hvirvler i vinden,
jeg trådte dem ned som snavs på gaden.
44Du hjalp mig i kampen mod fjendtlige hære,
gav mig sejr over fremmede folkeslag,
som nu er blevet mig underlagt.
45Straks de hørte min røst, adlød de.
De kom krybende hen til mig.
46De tabte fuldstændig modet,
kom skælvende frem fra deres skjul.
47Herren lever!
Lovet være min redningsmand.
Ære være min Gud, som frelste mig,
48den Gud, som besejrede mine fjender,
som gjorde mig til hersker over fremmede folkeslag.
49Herre, du reddede mig fra mine fjender.
Du førte mig i sikkerhed,
og frelste mig fra voldens mænd.
50Derfor vil jeg lovprise dig blandt folkeslagene, Herre.
Jeg vil synge om din storhed.
51Du giver din konge en mægtig sejr,
du viser nåde mod din salvede konge,
mod mig og mine efterkommere til evig tid.
Salmo 1818:0 Salmo 18 Ang ulohan sa Hebreo: Ang awit alang sa maestro sa mga mag-aawit. Ang awit ni David nga alagad sa Ginoo. Giawit niya kini ngadto sa Ginoo sa dihang giluwas siya sa Ginoo gikan kang Saulo ug sa uban pa niyang mga kaaway.
Ang Awit ni David sa Iyang Pagdaog
(2 Sam. 22:1-51)
1Ginahigugma ko ikaw Ginoo. Ikaw ang akong kusog.
2Ikaw, Ginoo, ang akong salipdanan nga bato,
ang akong lig-ong tagoanan ug manluluwas.
Ingon nga salipdanan nga bato, makatago ako diha kanimo.
Ikaw ang akong taming, gamhanang manluluwas ug dalangpanan.
3Dalaygon ka, Ginoo,
kay kon mangayo ako ug tabang kanimo
ginaluwas mo ako gikan sa akong mga kaaway.
4-5Ang kamatayon daw pisi nga milambod kanako ug daw lit-ag nga nagaatang sa akong agianan.
Ang kalaglagan daw bul-og sa baha nga nagakuso-kuso kanako.
6Busa sa akong kalisdanan nagpakitabang ako kanimo, Ginoo, nga akong Dios,
ug gidungog mo ang akong pag-ampo didto sa imong templo.
7Unya milinog, ug ang mga pundasyon sa mga bukid nauyog,
tungod kay nasuko ka, Ginoo.
8Nanggawas ang aso sa imong ilong,
ug sa imong baba nanggawas ang nagadilaab nga kalayo ug mga baga.
9Giablihan mo ang langit
ug nanaog ka nga nagatungtong sa mabagang dag-om.
10Nagsakay ka sa kerubin
ug tulin kining milupad samtang gipalid sa hangin.
11Gihimo mo ang kangitngit nga mosalipod kanimo.
Nagtago ka sa mabagang dag-om.
12Nagpangilat sa imong atubangan,
ug nagaulan ug mga ice18:12 ice: Sa uban nga Binisaya, yelo. ug nagadilaab nga mga baga.
13Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Halangdong Dios, nagdahunog gikan sa langit.18:13 Kining mga bersikulo sa Hebreo may sumpay pa nga, “mga ice ug nagadilaab nga mga baga.”
14Gipana mo ug kilat ang imong mga kaaway,
ug miikyas sila nga nagkatibulaag.
15Sa imong pagngulob ug pagpangusmo sa kasuko mimala ang dagat,
ug nakita ang yuta ilalom niini,
ug nakita usab ang pundasyon sa kalibotan.
16Gikan sa langit gigunitan mo ako ug gihaw-as gikan sa lawom nga tubig.
17Giluwas mo ako gikan sa akong gamhanang mga kaaway nga naglagot kanako,
kay wala akoy dag-anan kanila.
18Gisulong nila ako sa dihang anaa ako sa kalisod,
apan gipanalipdan mo ako, Ginoo.
19Giluwas mo ako sa katalagman kay nalipay ka kanako.
20Gipanalanginan mo ako tungod kay matarong ang akong kinabuhi
ug wala ako magpakasala.
21Kay gisunod ko ang imong mga pamaagi
ug wala ako mobiya kanimo, Ginoo, nga akong Dios.
22Gituman ko ang tanan mong sugo
ug wala ko lapasa ang imong mga tulumanon.
23Nahibalo ka nga walay ikasaway sa akong kinabuhi,
ug gilikayan ko ang pagpakasala.
24Gigantihan mo ako tungod kay nakita mo nga matarong ang akong kinabuhi
ug wala ako magpakasala.
25Matinumanon ka sa mga matinumanon kanimo,
ug maayo ka usab sa mga tawo nga maayo.
26Matinud-anon ka sa mga tawo nga matinud-anon kanimo,
apan makigbatok ka sa mga tawong daotan.
27Oo, ginaluwas mo ang mga mapainubsanon,
apan ginapaubos mo ang mga mapahitas-on.
28Ginoo nga akong Dios, ikaw ang akong kahayag.
Sa kangitngit ikaw ang akong suga.
29Sa imong tabang sulongon ko ang panon sa mga sundalo,
ug mahimo kong katkaton ang paril nga nagalibot sa lungsod.
30Hingpit ang imong pamaagi, O Dios.
Ang imong pulong kasaligan gayod.
Sama ka sa taming alang sa tanang nagadangop kanimo.
31Ikaw lang, Ginoo, ang Dios;
ikaw lang ang among salipdanan nga bato.
32Ikaw ang nagahatag kanako ug kusog
ug ang nagabantay sa akong paglakaw.
33Ginalig-on mo ang akong tiil sama sa tiil sa lagsaw, aron makalatas ako sa habog nga mga dapit.
34Ginabansay mo ako sa pagpakiggira;
ang akong mga bukton makabinat na sa bronsi nga pana.
35Gipanalipdan mo ako sama sa taming,
busa luwas ang akong kinabuhi.
Gitipigan mo ako pinaagi sa imong gahom,
ug pinaagi sa imong tabang nahimo akong bantogan.
36Gipalapdan mo ang akong agianan,
busa wala ako madakin-as.
37Gigukod ko ang akong mga kaaway ug naapsan ko sila.
Ug wala gayod ako mobalik hangtod nga nalaglag ko sila.
38Gihampak ko sila hangtod nga nangalup-og sila sa akong tiilan
ug dili na makabangon pa.
39Gihatagan mo ako ug kusog sa pagpakiggira
ug gipadaog batok sa akong mga kaaway.
40Gipakagiw mo ang akong mga kaaway
ug gilaglag ko sila.
41Nangayo sila ug tabang,
apan walay miluwas kanila.
Nanawag sila kanimo,
apan wala mo sila tubaga.
42Gidugmok ko sila hangtod nahisama na lang sila sa abog nga paliron sa hangin.
Gitunob-tunoban ko sila nga daw lapok sa kadalanan.
43Giluwas mo ako gikan sa mga nagarebelde.
Gihimo mo akong pangulo sa mga kanasoran.
Ang mga langyaw nagaalagad kanako.
44Nagayukbo sila kanako.
Ug inigkadungog nila bahin kanako, nagatuman sila sa akong mando.
45Nawad-an silag kaisog,
ug nanggawas sa ilang mga tagoanan nga nagakurog sa kahadlok.
46Buhi ka, Ginoo!
Dalaygon ka nga akong salipdanan nga bato!
Gibayaw ko ikaw tungod kay ikaw ang Dios nga akong Manluluwas.
47Gipanimaslan mo ako sa akong mga kaaway,
ug gipasakop mo kanako ang mga kanasoran.
48Ginaluwas mo ako gikan sa akong mabangis nga mga kaaway,
ug ginapadaog mo ako batok kanila.
49Busa pasidunggan ko ikaw taliwala sa mga kanasoran.
Ug awitan ko ikaw ug mga pagdayeg.
50Ginahatagan mo ug dagkong mga kadaogan ang imong pinili nga hari.
Ginahigugma mo si David ug ang iyang mga kaliwat sa walay kataposan.
